RECENZJA: Nibynoc - Jay Kristoff

Autor: Jay Kristoff

Tytul oryginalu: Nevernight

Cykl:  Nibynoc #1

Stron: 608

Wydawnictwo: Mag

Data wydania: 13 września 2017

Gatunek: Fantastyka

Narracja: trzecioosobowa

Bohater: Mia Corvere (16 l.)

Czas czytania:  3 dni

Moja ocena: ★★★★★☆☆☆☆☆

PIERWSZE  ZDANIE:

OPIS:

W świecie, gdzie trzy słońca prawie nigdy nie zachodzą, początkująca morderczyni wstępuje do szkoły dla zabójców, planując zemstę na osobistościach, które zniszczyły jej rodzinę.
Córka powieszonego zdrajcy, Mia Corvere, ledwie uchodzi z życiem po nieudanej rebelii jej ojca. Samotna i pozbawiona przyjaciół ukrywa się w mieście wzniesionym z kości martwego boga. Ścigają ją senat i dawni towarzysze jej ojca. Jednakże jej dar rozmawiania z cieniami doprowadza ją do drzwi emerytowanego zabójcy i otwiera przed nią przyszłość, jakiej nigdy sobie nie wyobrażała.
Szesnastoletnia Mia zgłębia teraz tajniki fachu u najbardziej niebezpiecznych zabójców w całej Republice – w Czerwonym Kościele. W salach Kościoła czeka ją wiele zdrad i prób, a porażka oznacza śmierć. Jeśli jednak przetrwa inicjację, zostanie przyjęta w poczet wybrańców Pani od Błogosławionego Morderstwa i znajdzie się o krok bliżej tego, czego naprawdę pragnie.

RECENZJA:

Świat Mii przewrócił się do góry nogami, kiedy miała zaledwie 10 lat. Jest ojciec został powieszony, matka z bratem uwięzieni, a ona miała zostać utopiona. Cudem wymknęła się śmierci. Została przygarnięta i wyszkolona przez starca Mercurino i teraz sześć lat po tamtych pamiętnych wydarzeniach, dzieli ją tylko krok od upragnionej zemsty. Musi zostać członkinią Domu Naszej Pani od Błogosławionego Morderstwa, zakonu, który szkoli najlepszych zabójców. Aby to osiągnąć wystarczy pokonać rywali… Miejsca są tylko cztery, a ich jest prawie trzydziestka.

Na wstępnie muszę przyznać, że mam problem z napisaniem recenzji tej książki, dlatego wybaczcie jeśli nie będzie miała ładu i składu. Po tej pozycji spodziewałam się wiele. Słyszałam i czytałam o niej dużo dobrego, więc byłam wręcz pewna, że skończy się i moim zachwytem. Zapewne takie nastawienie, to było najgorsze, co mogłam zrobić i sama jestem sobie winna, bo skończyło się lekkim zwątpieniem i rozżaleniem…

Ale zacznijmy od początku… Książka zaczyna się dość tajemniczo. Mamy dziewczynę z dziwnymi umiejętnościami, która zabija mężczyznę w jego łóżku, a do kontrastu autor zestawił ten krwawy akt z dość obrazową sceną seksu. Dwa różne zdarzenia zostały opisane podobnymi zdaniami, co było dość dobitne, drastyczne i robiło wrażenie. Niestety im dalej w las, tym było coraz gorzej.

Mia jest pomroczem. Co to znaczy? Ano właśnie… nie wiadomo. Autor bardzo wolno dawkował informację, a tak naprawdę w ogóle tego nie robił. Może chciał, aby było tajemniczo, mrocznie, ale mu nie wyszło. Mia zyskała przyjaciela z cienia, nie-kota, Pana Życzliwego, który pożywia się jej strachem, może otulać się peleryną, dzięki której nikt jej nie widzi, ale ona też praktycznie jest ślepa (chociaż autor czasami gubił się w rozeznaniach i były sytuację, gdzie mimo założonej peleryny bohaterka mogła obserwować wydarzenia. Konsekwencji brak - to widzi, czy jednak nie widzi, panie Kristoff?), może 'przygwoździć' kogoś do podłogi, ale aby to wszystko dobrze działało świat musi być pogrążony w mroku, co nie jest łatwe w krainie, w której przygrzewają trzy słońca i noc zapada co trzy lata. Średnio przydatne zdolności, ale cóż… lepsze to niż potężne umiejętności pojawiające się znikąd. Nie zmienia to faktu, że brakowało mi konkretów. Wszystko było zbyt chaotyczne. Autor wpadł na ciekawy konspekt, ale nie wysilił się, aby wszczepić w niego nieco logiki.

Kolejną kwestią jest świat przedstawiony, a raczej jego brak. Autor stylizował republikę na starożytny Rzym, chociaż uwidaczniało się to w takich drobiazgach, jak imiona: Cassius, Remus, czy w wojsku: legioniści, centurioni. Niestety brakowało mi jakichś szerszych opisów krajobrazu czy architektury, aby wyobrazić sobie miasta (Bożogrobie) czy pustynie i góry, po których podróżowała bohaterka.

Poza tym pierwszy raz spotkałam się z tak rozbudowanymi przypisami, które były częścią narracji. Szkoda, że nie zdawałam sobie sprawy z ich istnienia zanim kupiłam ebooka, bo cóż… raczej bym się na niego nie zdecydowała, gdybym o tym wiedziała. Wyobraźcie sobie to skakanie do ostatnich stron, aby przeczytać ponad osiemdziesiąt przypisów. Co więcej, czy miały one coś wspólnego z fabułą? Z reguły nie. Co najwyżej miały wzbogacić świat, historię republiki czy wprowadzić nieco wątpliwej jakości humor. Szkopuł w tym, że dla mnie większość była niepotrzebna, a resztę można było umieścić w głównym tekście, a nie bawić się i utrudniać ludziom życie, tym bardziej, że spowalniały one i tak już wolą akcję.

Mia jest dość nietypową bohaterką. Pali, pije, przeklina, nie liczy się ze zdaniem innych. Jest pyskata i ma wybuchowy charakter. Zaślepia ją zemsta i nie zastanawia się nad tym, ile jest w stanie poświęcić, aby osiągnąć swoje cele. Szczerze? Była mi obojętna. Jedyną postacią, którą polubiłam jest Tric, rywal Mii. Jego historia była bardzo wzruszająca i bolesna.  

Bardzo zdziwił mnie wątek romantyczny, a raczej erotyczny, bo związek który połączył Mię oraz Trica był pozbawiony jakiekolwiek ciepła, czułości – skupiał się raczej na chuci i cielesności. Na pewno było to coś nowego, odświeżającego, ale muszę zwrócić uwagę na to, że książka należy do gatunku NA. Poważnie? Sceny te nie pozostawiają zbyt wiele wyobraźni, a do tego w „Nibynocy” nie brakuję brutalnych i krwawych opisów czy wulgarnego języka, co kwalifikuje to książkę dla czytelników w wieku co najmniej szesnastu lat.

Koniec mojego uzewnętrzniania i skarżenia. Książka nie sprostała moim być może zbyt wygórowanym wymaganiom. Historia Mii była oparta na schematach (zemsta, szkolenie, narodziny rebelii) i mimo iż autor przedstawił je w dość oryginalnej formie, to zepsuły wszystko chaotyczność i nieprzemyślana fabuła. Brakowało mi dreszczyku emocji, ciarek na skórze. Przez większą część akcji panowała nuda, bo jak się okazuję pomysł to nie wszystko.

Cykl „Nibynoc”:

1.Nibynoc

2. Bożogrobie
3. Darkdawn