AUTOR: Oscar Wilde
TYTUL
ORYGINALU: The Picture of Dorian Gray
CYKL: jednotomowa
STRON: 200
WYDAWNICTWO:
Siedmioróg
DATA WYDANIA: 2001
GATUNEK: literatura klasyczna
NARRACJA: trzecioosobowa
CZAS CZYTANIA: 3 dni
MOJA OCENA: ★★★★★★★★☆☆
PIERWSZE ZDANIE:
„Miękka woń róż napełniła
pracownie, a ilekroć wietrzyk letni musnął drzewa w ogrodzie, przez otwarte
drzwi wnikał ciężki zapach bzu lub mniej intensywna woń kwitnącego głogu.”
OPIS:
W
rzeczywistości sztuka odzwierciedla widza, nie życie. Rozmaitość zdań o dziele
sztuki dowodzi, że dzieło jest nowe, skomplikowane i zdolne do życia.
Niezgodność krytyków między sobą dowodzi zgodności artysty z sobą. Możemy komuś
wybaczyć, że stwarza coś użytecznego, dopóki dzieła swego nie podziwia. Jedynym
usprawiedliwieniem człowieka, który stwarza coś bezużytecznego, jest wielki
podziw dla swego dzieła. Każda sztuka jest bezużyteczna.
RECENZJA:
Dorian Gray to młodzieniec o
niezwykle przystojnej aparycji, który niczym magnes przyciąga do siebie ludzi i
mocno na nich oddziałuje. Jedną z osób, która jest niezwykle nim urzeczona jest
Basil Harward – malarz, który traktuje Doriana niczym swoją muzę. Właśnie
kończy portret młodzieńca, który okazuje się jego największym i najznakomitszym
dziełem. Dorian nie był świadomy swojej urody, dopóki nie obejrzał płótna.
Wstrząśnięty i załamany zapragnął pozostać piękny i młody, jak na portrecie.
Był gotowy poświęcić wszystko – nawet swą nieskazitelną duszę. Z czasem
zauważa, że jego powierzchowność pozostaje bez zmian, a obraz nosi ślad jego
grzechów… Dorian nie potrafi patrzeć na tą szkaradną kreaturę, dlatego
postanawia pozbyć się obrazu…
Dorian Gray to młodzieniec o
niezwykle przystojnej aparycji, który niczym magnes przyciąga do siebie ludzi i
mocno na nich oddziałuje. Jedną z osób, która jest niezwykle nim urzeczona jest
Basil Harward – malarz, który traktuje Doriana niczym swoją muzę. Właśnie
kończy portret młodzieńca, który okazuje się jego największym i najznakomitszym
dziełem. Dorian nie był świadomy swojej urody, dopóki nie obejrzał płótna.
Wstrząśnięty i załamany zapragnął pozostać piękny i młody, jak na portrecie.
Był gotowy poświęcić wszystko – nawet swą nieskazitelną duszę. Z czasem
zauważa, że jego powierzchowność pozostaje bez zmian, a obraz nosi ślad jego
grzechów… Dorian nie potrafi patrzeć na tą szkaradną kreaturę, dlatego
postanawia pozbyć się obrazu…
„Jedynym sposobem pozbycia się pokusy jest
uleganie jej.”
Powieść czytałam przez trzy
dni, co niewątpliwie jest długim czasem przy jej niewielkiej objętości. Były
dwie przyczyny takiego wolnego czytania. Po pierwsze tematyka powieści i to, że
po prostu nie chciałam się śpieszyć. Po drugie były momenty, które mnie nieco
nużyły – dywagacje bohaterów, filozoficzne przekazy, za którymi nie przepadam. Aczkolwiek
na pewno potrafię docenić takie książki, bo ich przesłanie jest ponadczasowe. „Portret Doriana Graya” to powieść, która
powstała ponad sto lat temu, a w ogóle tego nie czuć. Styl Wilde’a jest piękny,
ale jednocześnie bardzo przystępny dla współczesnego czytelnika.
„Dziś przeważna część ludzi umiera na
epidemię zdrowego rozsądku. Za późno poznajemy, że jedyną rzeczą, której nie należy żałować, to nasze
błędy.”
Dzieło Wilde’a traktuje
przede wszystkim o moralności, a dokładnie o jej porzuceniu i wkroczeniu na
drogę bezprawia i zepsucia. Kiedy raz skręcimy na tę ścieżkę, trudno jest
zawrócić. Autor również podkreśla, że dusza odzwierciedla nasze oblicze i
odwrotnie. Każdy nasz występek odbija się na naszej powierzchowności. Nie można
zachować pięknej aparycji postępując amoralnie.
„Życie trwa tylko chwilę, więc spal się jak
najjaskrawszym płomieniem.”
Postać Doriana to istna
wirtuozeria – portret psychologiczny jest na najwyższym poziomie. Nie chcę
tutaj za bardzo się nad tym rozwodzić, ale transformacja jaka zaszła w tym
młodzieńcu była fenomenalna – śledzenie tej przemiany z jednej strony była
przyjemnością, a z drugiej przerażała. Z niewinnego i skromnego młodzieńca,
zamienił się w krnąbrnego, narcystycznego i korzystającego z życia mężczyznę o
zbrukanej duszy, stawiającego swoje potrzeby na pierwszym miejscu.
Według mnie są takie
książki, które wręcz trzeba przeczytać i właśnie do takich należy „Portret Doriana Graya” Oscara Wilde’a. Autor wysuwa na pierwszy plan sztukę, jej cele
oraz podkreśla, aby w życiu postępować uczciwie i szlachetnie…
Książka została przeczytana w ramach
wyzwania:
