House of Readers: Recenzje

RECENZJA: Kamienne niebo - N.K. Jemisin

11:51

RECENZJA: To nie ja, kochanie - Tillie Cole

15:57

Autor: Tillie Cole

Tytul oryginalu: It Ain't Me, Babe

Cykl: Kaci Hadesa #1

Stron: 376

Wydawnictwo: Editio

Data wydania: 18 lipca 2018

Gatunek: New Adult

Narracja: pierwszoosobowa

Narracja: Mae (23 lata) / Styx (25 lat)

Czas czytania: 2 dni

Moja ocena: ★★★☆☆☆☆☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„— Nie ruszaj się stąd, River.”

OPIS:

Kiedy spotykasz kogoś z innego świata, wszystko się zmienia. Nawet jeśli od razu nie zdajesz sobie z tego sprawę i po prostu postanawiasz żyć jak dotychczas, niewytłumaczalna tęsknota uświadamia Ci, że jest inaczej.
Salome zwana Mae, krucha piękność, jedna z Przeklętych, została przeznaczona na żonę samego Proroka Dawida. Ta dziewczyna o bladobłękitnych oczach wilka miała dość odwagi i determinacji, aby uciec przed zniewoleniem i cierpieniem. I River zwany Styksem, Milczącym Katem, szef gangu motocyklowego handlującego bronią. Odkąd pamięta, musiał walczyć: z własnym głosem, słabością, z innymi gangsterami, a nawet z braćmi ze swego klanu. Salome i River spotkali się dawno temu, gdy młody gangster znalazł ciężko ranną dziewczynę i postanowił ją ratować. Niedługo potem okazało się, że więź, która połączyła dwoje dzieci z innych światów, jednak istnieje i przetrwa wszystkie przeciwności losu...

RECENZJA:

Mając 11 lat River wyruszył z ojcem pochować kilka trupów. Dzień jak co dzień dla członków klubu motocyklowego. Chłopak wiedziony ciekawością postanawia zwiedzić rozległy las i trafia na ogrodzenie obwiedzione drutem kolczastym, a za nim kilka lat młodszą od niego płaczącą dziewczynkę. Kim jest i co tam robi? Dziewczyna była trzecią osobą w całym jego życiu, do której się odezwał. To wydarzenie odcisnęło na nim piętno i nawet teraz 15 lat później, będąc liderem najniebezpieczniejszego klubu w Ameryce i otrzymując przydomek Milczącego Kata nie potrafi o tym zapomnieć. Do czasu aż na progu siedziby natyka się na ledwie żywą, wychudzoną dziewczynę. Czarne włosy, porcelanowa cera, niebieskie oczy… duch z przeszłości… Czy to na pewno ona?

Po przeczytaniu tej książki tylko jedna rzecz przychodzi mi do głowy: „co to do diabła było?”. Aby nie było niedomówień, lubię powieści traktujące zarówno o sektach, jak i o gangach motocyklowych, a „To nie ja, kochanie” zapowiadało się na ciekawe połączenie książki „Calder” z serialem „Synowie anarchii”. Pomyślałam „czemu nie”, w końcu trzy poprzednie powieści Tillie Cole („Tysiąc pocałunków”, „Raze” i „Reap”) całkiem mnie usatysfakcjonowały. Jak się okazało na coś takiego nie byłam przygotowana.

Pora na wyrzucenie z siebie zalegających żali. Zacznijmy od tego, nie mogłam znieść wyuzdanego języka, jakim posłużyła się pani Cole. Rozumiem, autorka chciała urealnić światek przestępczy. Zaakceptowałabym liczne przekleństwa, ale myśli i dialogi były tak prymitywne, że aż mnie skręcało. Najgorszy był główny bohater. Wyobraźcie sobie psychopatę skrzyżowanego z neandertalczykiem i otrzymacie Styxa. Wizja jąkającego się Milczącego Kata, siejącego strach wśród innych grup przestępczych była całkiem ciekawa, ale wszystko psuła otoczka, chociażby nadużywanie słowa „suka” w odniesieniu do ukochanej kobiety. Grr… za każdym razem, jak na nie trafiałam, to miałam ochotę rzucić czytnikiem. A to oto przykład obrazujący wszystko: „Dochodziłem… ruchając się z suką na sucho przez jeansy, na motorze… kurwa”. A główna bohaterka rozpływała się w zachwytach. Na szczęście przez dość długi czas nie zaznamy scen erotycznych, ale gdy już się pojawią, to spadnie cała ich lawina. Jakby tego było mało Tillie Cole pokusiła się o trójkącik. Miałam ochotę walić głową w ścianę! Biedna, niewinna Mae, nieświadomie wodziła na pokuszenie innego harleyowca, a on biedny stracił dla niej głowę. Cóż począć?

Muszę przyznać, że początek powieści był całkiem obiecujący, ale gdy tylko Mae trafiła do Katów Hadesa, wszystko siadło. Można by napisać, że był to długi okres czasu, w którym była członkini sekty próbuje poznawać świat zewnętrzny, przyzwyczajać się do całkiem innych relacji z ludźmi. To właśnie wtedy zauważa, że to, co przeżyła mocno odbiega od normy. Niestety autorka zrobiła to mało umiejętnie. I jeszcze jedna kwestia, cud nad cudami, olbrzymi zbieg okoliczności, kiedy to nasza piękna panna po przebyciu setek kilometrów trafia pod sam próg chłopca, którego poznała 15-lat wcześniej. Proszę o więcej takich niedorzeczności! Poza tym w moim odczuciu Mae trafiła z deszczu pod rynnę. Z sekty do gangu. Pechowa dziewczyna. Co więcej, autorka wyraźnie przeciągała moment kulminacyjny i w pewnym momencie już tylko na niego czekałam.

A muszę przyznać, że liczyłam na jedno – zaskoczenie. Tak… ja głupia miałam jeszcze nadzieję. Autorka wprowadziła pewien element, który w założeniu miał zszokować czytelnika – w gangu grasował kret (nie jest to spojler, gdyż wiadomo o tym od początku książki), ale kto nim jest? Jest wtyką Czeczenów, Meksykańców, a może FBI? Modliłam się o zaskoczenie, ale… bardziej jawnie się nie dało?

Spytacie: było aż tak źle? Nie było żadnego plusa? Niemożliwe! Racja. Jedna zaleta się znajdzie. Autorka porusza tyle kontrowersyjnych tematów, że naprawdę trudno nie wzbudzić w czytelniku jakikolwiek uczuć. Zbulwersowania, wściekłości, poirytowania, niesmaku… w sumie to samych negatywnych, ale momentami bardzo silnych, gdyż w „To nie ja, kochanie” przemoc sieje się gęsto. Morderstwa, wyzysk w imię pokrętnej sekty, gwałty, a nawet pedofilia. Nie ma tematów tabu. Wydaje mi się, że właśnie na tym buduje całą powieść. Liczy, że emocjami wymusi dobrą ocenę, ale to tak nie działa. Emocje są ważne, ale to nie wszystko. Według mnie Tillie Cole nie potrafiła znaleźć złotego środka. Rzuca w czytelnika bombami, ale nie zastanowi się na ile to jest wiarygodne? Czy nie przesadza? Przez co przez większą część powieści nie opuszczało mnie uczucie odrealnienia.

Gwoli podsumowania… jeśli liczycie na książkę pełną wulgaryzmów, wyuzdania, z dużą dawką ostrych scen seksu i przemocy, to „To nie ja, kochanie” jak najbardziej spełnia te wymagania. Ja miałam nadzieję, że otrzymam dość interesującą fabułę i to był mój gwóźdź do trumny, bo jej nie dostałam. Jest to powieść, którą bez wątpienia czyta się szybko, ale tyle elementów mnie w niej denerwowało, że kolejnym częściom zdecydowanie podziękuję.

Cykl „Kaci Hadesa”:

RECENZJA: Chłopak, który stracił głowę - John Corey Whaley

13:00

Autor: John Corey Whaley

Tytul oryginalu: Noggin

Cykl: jednotomowa

Stron: 352

Wydawnictwo: Moondrive

Data wydania: 13 kwietnia 2016

Gatunek: Young Adult

Narracja: pierwszoosobowa

Bohater: Travis Coates (16 lat)

Czas czytania: 3 dni

Moja ocena: ★★★★★★☆☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Posłuchajcie.”

OPIS:

Poznaj Travisa. Ma 16 lat, superdziewczynę i nieuleczalnego raka. Gdy staje przed wyborem: śmierć lub eksperymentalna operacja, nie zastanawia się długo. Godzi się na to, by ciało od szyi w dół przeszczepiono mu od zdrowego człowieka. Jest tylko jeden problem – na razie rozwój medycyny nie pozwala na przeprowadzenie tak skomplikowanego zabiegu, dlatego chłopak musi zostać wprowadzony w śpiączkę podobną do hibernacji i czekać. Żegna się więc z bliskimi, bo nie wie, czy i kiedy się z nimi zobaczy.

Budzi się pięć lat później. Ma własną głowę i atrakcyjne, choć obce ciało. Świat z pozoru jest taki sam jak dawniej. Jednak powrót do życia wygląda inaczej, niż Travis to sobie wyobrażał. Jego przyjaciele są już na studiach, rodzice coś przed nim ukrywają, a dziewczyna… Hmm, wygląda na to, że ma narzeczonego. Trudno się dziwić, że chłopak nie ma zamiaru się z tym pogodzić.

RECENZJA:

Travis Coates ma 16-lat i choruje na białaczkę limfoblastyczną. Nie zostało mu wiele czasu. Wydawałoby się, że nie ma dla niego szansy, gdy nagle dostaje propozycję z Centrum Podtrzymywania Życia Saransona. Jak się wydaje jedyną jego nadzieją jest transplantacja i kriogenika. Zamrożenie jego głowy i przeszczepienie do nowego ciała, gdy medycyna na to pozwoli. Ale jak długo będzie musiał czekać – dziesięć lat, pięćdziesiąt, sto? Czy gdy się obudzi, ktokolwiek z jego rodziny będzie żył?

Travis był przekonany, że właśnie tak będzie wyglądało jego życie, gdy się przebudzi. Nie spodziewał się, że to nastąpi tak szybko. Pięć lat – tyle pozostał zamrożony. Wydawałoby się, że minęło tak niewiele, ale gdy wraca do rodziny i przyjaciół, nic nie jest takie jak powinno. W szkole nie ma jego przyjaciół. Wydaje się, że jego kumpel Kyle i dziewczyna Cate o nim zapomnieli. Nie przyjechali, aby się z nim spotkać. Travis zrobi wszystko, aby odzyskać życie, które stracił…

John Corey Whaley zdecydował się na niecodzienną i niezwykle absurdalną fabułę. Zamrożenie głowy i przeszczep – co to ma być? Dla niektórych może to być niemoralne czy ocierające się o czyste sci-fi. Muszę przyznać, że sam zamysł autora mnie zaintrygował. Szczególnie czekałam na poruszenie tematu przyzwyczajania się do swojego nowego ciała. Niestety pod tym względem autor odpuścił i praktycznie w ogóle nie ruszył tej kwestii. A szkoda.

Pomijając kwestie fizyczne wiążące się z przeszczepem, a raczej ich brak, niewątpliwie największą wadą książki i tak pozostaje Travis Coates. Chłopaka nie dało się lubić. Z każdą kolejną przewracaną kartką działał mi na nerwy coraz bardziej. Najgorsza była jego naiwność i egoizm. Travis wierzył, że po wskrzeszeniu jego życie będzie wyglądało tak samo i nie mógł się pogodzić, że tak nie jest. Cała książka to jego próby przywróceniu starego porządku. Chciał odzyskać starego przyjaciela oraz swoją dziewczynę. Wydawało mu się, że widział ich maksymalnie kilka dni temu, ale dla nich minęło 5 długich lat. Przeszli etap rozpaczy, żałoby i ułożyli swoje życie na nowo. Do Travisa to nie docierało, przez całą książkę próbował odzyskać Cate nie zwracając uwagi na jej potrzeby. Rzadko nie darzę sympatią męskiego protagonisty (częściej zdarza się odwrotnie), ale jak widać, zawsze musi być wyjątek od reguły. Zamiast cieszyć się z uzdrowienia, drugiej szansy danej przez los, zatruwał innym życie i wścibiał nos w nie swoje sprawy. Według mnie to dziwne, że po takim zabiegu nie otrzymał obowiązkowej terapii psychiatrycznej. Zdecydowanie by mu się przydała.

Co się chwali, autor próbował przemycić do książki różne wartościowe rozważania dotyczące śmierci oraz straty. Otoczka była nad wyraz oryginalna, a samo przesłanie bardzo uniwersalne. Aczkolwiek dla mnie było tego trochę za mało. Whaley nie wykorzystał potencjału fabuły i nie wycisnął z niej wszystkiego co możliwe. Poza tym zakończenie było dziwne, jakby urwane, ukazujące nielogiczność postępowania Travisa. Nie wiem, może taki był cel. Pomijając te niedociągnięcia, książkę czyta się całkiem przyjemnie. Autor posługuje się bardzo prostym, przystępnym, młodzieżowym językiem z lekkim zacięciem humorystycznym. Akcja książki nie jest zawrotna, ale nie można napisać, aby była nudna.

Czy polecam? Nie. Aczkolwiek również nie odradzam. Po „Chłopaku, który stracił głowę” spodziewałam się lekkiej książki i w sumie to dostałam. Jest to opowieść o zwykłym nastolatku, który próbuje wrócić do normalności – normalności sprzed pięciu lat. Trochę szkoda, że autor zdominował fabułę obsesyjnym dążeniem Travisa do odzyskania utraconej miłości, a pominął inne kwestie, jak szukanie nowego celu w życiu, pogodzenia się z mijanym czasem. Aż się o to prosiło. Dla mnie trochę zmarnowany potencjał, książka zdecydowanie niedopracowana.

RECENZJA: Niedźwiedź i słowik - Katherine Arden

09:45

Autor: Kahterine Arden

Tytul oryginalu: The Bear and the Nightingale

Cykl: Winternight Trylogy #1

Stron: 446

Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 18 kwietnia 2018

Gatunek: Young Adult /Fantastyka

Narracja: trzecioosobowa

Czas czytania: 3 dni

Moja ocena: ★★★★★★★☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„W północnej Rusi był koniec zimy, powietrze wydawało się ciężkie od wilgoci, której nie można nazwać deszczem, ani śniegiem.”

OPIS:

W Rusi, na skraju pustkowia, zima trwa większą część roku, a podczas długich wieczorów Wasilisa i jej rodzeństwo lubią siadać razem przy piecu i słuchać bajek, które opowiada im niania. Wasia uwielbia zwłaszcza bajkę o Mrozie, błękitnookim demonie zimy. Mądrzy Rosjanie boją się go, gdyż zabiera zbłąkane dusze, szanują także duchy chroniące ich domostw przed złem.

Pewnego dnia owdowiały ojciec Wasi przywozi z Moskwy nową żonę, Annę. Fanatycznie nabożna macocha Wasi zakazuje rodzinie składać ofiary domowym duchom, chociaż Wasia obawia się, co wyniknie z takiej postawy. I rzeczywiście na wioskę zaczynają spadać kolejne nieszczęścia.
Jednak surowość macochy tylko się nasila. Anna z uporem wprowadza w wiosce swoje porządki, a zbuntowaną pasierbicę postanawia albo wydać za mąż, albo wysłać do klasztoru. Gdy wioska staje się coraz bardziej bezbronna, a zło z lasu podkrada się coraz bliżej, Wasilisa musi przywołać swoją, skrywaną dotąd, magiczną moc – by obronić rodzinę przed niebezpieczeństwem rodem z najbardziej przerażających bajek starej niani.
Cudowna wyprawa do średniowiecznej Rusi, gdzie magia jest częścią codziennego życia.

RECENZJA:

W małej wiosce na północy Rusi rodzina Piotra Władimirowicza – żona Marina, dwóch synów – Alosza i Sasza, córka Olga oraz niania Dunia próbują żyć w niezmiennym rytmie pór roku – latem zbierać obfite plony, aby móc przetrwać srogą zimą. Niestety niektóre lata są ciężkie i zmuszają rodzinę do głodowania. W pewną listopadową noc żona Piotra rodząc córkę, Wasilisę wydaje ostatnie tchnienie. Dziewczynka dorasta, sprawia wiele problemów i po latach mężczyzna postanawia powtórnie się ożenić, aby kobieca ręka przyczyniła się do wychowania jego córki. Nowa pani zarządza nowe prawa – zero składania ofiar domowym duchom, nie zdając sobie sprawy, że chronią one przed niebezpieczeństwami czającymi się w lesie…

W retellingach umiłowałam się już jakiś czas temu, więc gdy trafiłam na powieść Katherine Arden nie potrafiłam przejść koło niej obojętnie, tym bardziej, że traktuje o jednej z najpopularniejszych rosyjskich baśni – Dziadku Mrozie lub inaczej Morozce oraz jego niszczycielskim bracie Niedźwiedziu. Ale znajduje się w niej inne smaczki rosyjskiego folkroru, jak nawiązanie do baśni „Dwanaście miesięcy” czy postaci Wasylisy Pięknej.

Wasia, najmłodsza córka zamożnego bojara jako jedyna z rodziny posiada wyjątkową umiejętność – widzi słowiańskie duszki. Domownik żyjący w ich piecu, waziła w stajni pragną koegzystować, być pamiętani i karmieni, aby mieć siłę chronić ludzi przed złem na razie śpiącym w lesie. Poza tym dziewczynka widzi inne stworzenia, jak wodnika, bugaja, rusałkę. Wraz z nadejściem nowego popa Konstantego i macochy Anny duszki zaczynają głodować i słabnąć. Wasia próbuje je karmić, ale czy to wystarczy?

Wasia to dziewczyna, której nie sposób nie pokochać. Niepokorna, hojna, scalona z naturą, dzika, z sercem na dłoni. Jest nieco lekkomyślna, nieokiełznana i pragnie dla siebie tylko jednego – wolności, decydowania o własnym losie. Jednak przyszło jej żyć w czasach, w których kobieta nie ma nic do gadania. Musi spełnić obowiązek: wyjść za mąż, urodzić i wychować dzieci. Autorka sprawnie wplotła ten element uprzedmiotowiania kobiet do książki i przypasowała do samej Wasi, kontrastując ją z siostrą czy innymi młodymi dziewczynami marzącymi o zamążpójściu.

„Niedźwiedź i słowik” to książka ze specyficznym, nieco mrocznym klimatem. Przyczynia się do tego to, że nie do końca wiemy z czym będą musieli się zmierzyć mieszkańcy wioski. Napięcie i niepewność rosną z każdą stroną. Poza tym potęguje to styl autorki, którego nie da się określić mianem innym niż bajkowy, idealnie scalony z treścią.

Wbrew pozorom książki nie czyta się szybko. Akcja jest dość mozolna, a poza tym mocno skupia się na religii, a to nie do końca moje klimaty. Traktuje o wyparciu starych wierzeń słowiańskich przez chrześcijaństwo. Jednak robi to w sposób bardzo krytyczny w stosunku do tych bogobojnych ludzi, ukazując ich jako bezmyślnych i zaślepionych. „Niedźwiedź i słowik” wyraźnie nakreśla granicę między starym i dobrym, a nowym i złym. Ten mocny kontrast jest lekko złagodzony przez postać brata Wasi, Saszę. Aczkolwiek książka ukazuje jak strach, jego umiejętne wykorzystanie i nakierowanie może doprowadzić do pobudzenia religijnego wręcz fanatycznego oddania, które w ostateczności może przyczynić się do tragedii i zniszczenia.

„Niedźwiedź i słowik” to dobrze napisana i przemyślana powieść z baśniami, folklorem, wplecionymi w fabułę oraz podzieloną Rusią rządzoną przez rywalizujących książąt jako miejsce akcji. Nastrojowa książka odsądzona głównie w zimowej scenerii podkreślająca, jak ważna jest równowaga między religią, a kulturą i starymi wierzeniami, które powinny być pielęgnowane.

Cykl „Winternight Trylogy”:

1.Niedźwiedź i słowik

2. Dziewczyna z wieży

3. The Winter of the Witch

RECENZJA: Murder Park. Park morderców - Jonas Winner

11:54

Autor: Jonas Winner

Tytul oryginalu: Murder Park

Cykl: jednotomowa

Stron: 432

Wydawnictwo: Initium

Data wydania: 30 listopada 2017

Gatunek: Thriller

Narracja: trzecioosobowa

Bohater: Paul Greenblatt (24 lata)

Czas czytania: 3 dni

Moja ocena: ★★★★★★☆☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:
„Park rozrywki na Zodiac Island poświęcony tematyce seryjnych morderców zostanie otwarty jeszcze w tym roku.”

OPIS:

Zodiac Island − samotna wyspa u wybrzeży USA, smagana wiatrem i falami wzburzonego morza. A na niej park rozrywki: dwanaście tematycznych sektorów poświęconych znakom zodiaku. Cukrowa wata, rozbawione rodziny, diabelski młyn, kolejka górska, strzelnice. I maniakalny morderca, który szczególnie upodobał sobie młode kobiety.
Mija dwadzieścia lat. Park, zamknięty po serii brutalnych morderstw, ma zostać ponownie otwarty. Wesołe miasteczko ze znakami zodiaku zmienia się w upiorny skansen słynnych zabójców i zbrodni, które wstrząsnęły światem. Manager parku zaprasza na długi weekend starannie wyselekcjonowaną grupę: ludzi mediów i tych, którzy pamiętają to miejsce sprzed dwóch dekad. Dwunastka wybrańców przybywa na wyspę, na której straszą jeszcze zardzewiałe karuzele. Ostatni prom odpływa. Nadciąga sztorm. Urywa się łączność. Zaczynają się dziać dziwne rzeczy. A do tego te upiorne pogłoski, że prawdziwy morderca nie został skazany, że wciąż jest na wolności…
Murder Park to mroczny thriller, w wyrafinowany sposób grający z klasyką gatunku. Jonas Winner sprytnie żongluje znanymi motywami, mając w zanadrzu niejedną niespodziankę. Nikt nie odgadnie, jak się zakończy upiorny weekend na wyspie.

RECENZJA:

Zodiac Island to owiana złą sławą wyspa, na której doszło do serii morderstw sprzed dwudziestu laty. Znajdujący się na niej park rozrywki został zamknięty, a po latach seryjny morderca znaleziony i poddany karze śmierci. Teraz obiekt ten ma zostać wskrzeszony, a kolejka, diabelski młyn i inne atrakcje moją stanowić tło do parku morderców, w którym będzie można wejść w myśli i emocje największych zbrodniarzy w historii. Nowy obiekt musi przejść ostatni etap – reklamę. W tym celu na weekend została zaproszona garstka dziennikarzy. Nie są to przypadkowe osoby, ale każdy z nich posiada wspomnienia związane z lunaparkiem. Sześć mężczyzn, sześć kobiet. Dwanaście znaków zodiaku. Mają wziąć udział w grze, w której jedna osoba jest mordercą a reszta ofiarami. Jednak wydaje się, że zabawa wymyka się spod kontroli. Czy to nadal część rozgrywki, czy może na wyspie grasuje prawdziwy morderca?

Narratorem powieści Jonasa Winnera jest Paul, 24-letni reporter kryminalny, który w wieku nastoletnim fascynował się mordercami. Jako dziecko doświadczył traumatycznego przeżycia i można napisać, że teraz nie do końca świadomie pragnie dostać odpowiedzi, konfrontując się ze swoją przeszłością. Co jakiś czas książka poprzetykana jest fragmentami wywiadów prowadzonych przez psychiatrę. Jest ich dwanaście – jeden na każdego bohatera. Z nich dowiadujemy się co łączy wszystkich protagonistów z parkiem i dlaczego znaleźli się w tym projekcie.

W moim odczuciu największą zaletą tej pozycji jest nieprzeciętny klimat. Trochę klaustrofobiczny, gdyż zdajemy sobie sprawę, że nie ważne co by się działo, to bohaterowie nie mają możliwości opuszczenia wyspy przed zakończeniem weekendu, ale przede wszystkim niepokojący, co jeszcze bardziej potęgują stare budowle, eksponaty powiązane z największymi zbrodniami i przede wszystkim krajobraz wyspy: klify, niespokojny ocean. Wydawało mi się, że niewiele trzeba, aby wykorzystać tak dobrze wyeksponowany klimat grozy, ale jak się okazuje jedna rzecz może zmienić wiele…

Niewyobrażalnie kuło mnie brak jakichkolwiek emocji. Emocji, które biorą się głównie z reakcji bohaterów na wydarzenia. Ich poczucia strachu – w tym przypadku wręcz przerażenia. Tego oczekiwałam, bo w końcu nie codziennie patrzysz śmierci w oczy. Chciałam czuć rosnące napięcie, złość, panikę, a nawet agresje czy niemoc, bo wiadomo, że nie każdy reaguje tak samo. Rozumiem, że moje niezadowolenie wynika z niezaspokojonych oczekiwań, ale na usprawiedliwienie napiszę, że to była świadoma decyzja autora, bo wszystkie interakcje bohaterów wynikały z zamysłu fabuły. Dopiero pod koniec zostałam olśniona skąd te wszystkie zabiegi. I ja to wszystko rozumiem, ale przez to, że te uczucia nie wystąpiły u bohaterów, to u mnie również się nie pojawiły. Czytałam ją z automatu i tylko czekałam na zakończenie.

Czytając streszczenie fabuły przed zapoznaniem się z treścią książki przyszło mi na myśl, że cały zamysł tej książki przypomina mi trochę film grozy klasy B i w sumie po jej przeczytaniu dalej się tego trzymam. Chociaż słowo ‘groza’ jest mocno na wyrost, bo może nie brakuje tu wielu brutalnych i krwawych scen, ale nie wzbudzają one przerażenia, co najwyżej zniesmaczenie. Może zakończenie nie było rozczarowujące, ale książka jako całość jest trochę przerysowana i naciągana. „Park morderców” czyta się płynnie, ale nie jest thriller najwyższych lotów.

RECENZJA: Silence - Natasha Preston

16:45

Autor: Natasha Preston

Tytul oryginalu: Silence

Cykl: Silence #1

Stron: 360

Wydawnictwo: Feeria Young

Data wydania: 31 stycznia 2018

Gatunek: Young Adult

Narracja: pierwszoosobowa

Bohater: Oakley (15 lat) / Cole (17 lat)

Czas czytania: 1 dzień

Moja ocena: ★★★★★★☆☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Większość ludzi zna powiedzenie „Milczenie jest złotem” – i wielu się z nim zgadza, a szczególnie rodzice rozwrzeszczanych dzieci, biegających w amoku po domu, czy pracownicy z hałaśliwych biur.”

OPIS:

Czy wyobrażasz sobie, że nie mówisz od jedenastu lat tylko dlatego, że sama tak zadecydowałaś?
Czy wyobrażasz sobie, że w tym samym czasie dorastasz, chodzisz do szkoły, poznajesz osoby, na których Ci zależy, a jednak ciągle milczysz?
Oakley nie mówi: boję się, boli mnie, nie chcę, kocham cię, mamo ani tato. Ani jednego słowa. Lekarze załamują ręce i nikt nie wie, dlaczego nagle zamilkła.
Tylko ona wie, co sprawiło, że cena, jaką płaci za bycie dziwadłem jest i tak niższa niż cena za powiedzenie prawdy, w którą i tak nikt nie uwierzy. Przez te wszystkie lata myśli, że tylko cisza może ją ochronić. Nawet miłość i wsparcie Cole’a nie wystarczają, by wyciągnąć ją z tego kokonu. Aż do pewnego dnia…

RECENZJA:

Oakley zamilkła. Nie wypowiedziała słowa od jedenastu lat. Nikt nie wie co się stało. Czy ma to podłoże fizjologiczne czy może psychiczne? Nawet jej najlepszy przyjaciel, Cole, który jest dla niej ostoją nie jest w stanie jej pomóc. Dziewczyna nie chcę przyjąć pomocnej dłoni, bo wie że niektóre słowa są gorsze od ciszy.

Natasha Preston w swojej książce postawiła na stosunkowo popularny motyw traumy, która nastąpiła po jakimś strasznym wydarzeniu bądź wydarzeniach z przeszłości. Poszła jednak o krok dalej i pozbawiła swoją bohaterkę słów. Podobny element możemy spotkać w „Wodzie, która niesie ciszę” Cherry czy „Morzu spokoju” Millay.

Książka zaczyna się w momencie kiedy 15-letnia Oakley po miesiącach wakacji musi wrócić do szkoły. Nie jest to dla niej szczęśliwy dzień, gdyż znowu będzie musiała się zmagać z napastującymi spojrzeniami i szykanowaniem rówieśników. Pocieszeniem jest Cole – przyjaciel, którego zna od urodzenia i do którego zaczyna czuć coś więcej. Jego obecność jest dla niej ulgą w trudnych chwilach. Dziewczyna próbuje prowadzić normalne, nastoletnie życie – chodzi do szkoły, spotyka się ze znajomi i właśnie na tym skupia się cała książka. Codzienności, która jednak podszyta jest tragedią.

Przeszłość Oakley czai się gdzieś w tle. Autorka nie wyciąga jej na pierwszy plan. Dziewczyna stara się o niej nie myśleć. Aczkolwiek samo to, że Natasha Presron robi z tego tajemnicę nie znaczy, że nie sposób domyśleć się co spotkało nastolatkę. Przypuszczenia pojawiły się w mojej głowie zanim zaczęłam czytać powieść i okazały się słuszne. Aczkolwiek jawność fabuły nie oznacza, że książkę czytało mi się nieprzyjemnie. Była to bardzo lekka lektura, pomimo tematu, który porusza.

Postaci zdecydowanie nie są mocą stroną „Silence” – sama Oakley została skonstruowana w całkiem przyzwoity sposób. Z reguły nie rozumiałam jej argumentacji czy zachowania, ale potrafiłam je zaakceptować, gdyż nawet nie starałam się postawić w jej sytuacji. Zastrzeżenia mam do Cole’a, który był tak mdły i płaski, że aż boli. Dawno nie spotkałam się z tak nijaką postacią, pozbawioną jakichkolwiek indywidualnych cech. Chłopak idealny, bez skazy. Miły i sympatyczny aż do przesady.

Kolejnym elementem jest dominujący wątek romantyczny. Napiszę tak – jeśli lubicie książki ze słodką miłością, nie szukajcie dalej. Wielkie nastoletnie uniesienia, pierwsze pocałunki, pierwsze wyznania, czułe słówka – wszystko tutaj jest do potęgi entej. Oczywiście było podszyte tragedią wiszącą nad dziewczyną niczym burzowa chmura, więc zapewne dlatego autorka dała swojej bohaterce trochę szczęścia. Przewracając strony cały czas wypatrywałam jakiejś lawiny, tragedii, która musi nadejść. Kiedy nastąpi przełom? Co do niego doprowadzi? Zakończenie wywołało we mnie mieszane uczucia. Trochę było wymuszone. Można było zakończyć wszystkie wątki w jednym tomie, ale autorka na siłę chcę zrobić serię. Nie przekonuje mnie to. Nie rozumiem decyzji głównej bohaterki, którą podjęła na ostatnich stronach. Po co taka zmiana? Poważnie? Pewnie dla Was brzmi to tajemniczo, ale nie mogę napisać więcej nie zdradzając szczegółów. I ostatnia rzecz - autorka niestety nie kwapiła się z gruntownym wyjaśnieniem, co przydarzyło się Oakley. Trochę mi tego brakowało. Dostaliśmy jedynie strzępki informacji. Widocznie trzeba czekać na kontynuacje.

„Silence” to całkiem przyzwoita książka traktująca o radzeniu sobie z traumą, walką z przeszłością i swoimi demonami. Ukazuje jak takie wydarzenie wpływa na osobowość, pełność siebie, poczucie własnej wartości i relacje środowiskowe. Aczkolwiek nie ma dogłębnej analizy psychologicznej bohaterki. Autorka skupia się raczej na nowym początku, rodzącej się miłości. W wielkości książki niewiele się dzieje, dopiero na ostatnich stronach pojawiają się emocje. Nie odradzam, ani nie zachęcam. Zdecydujcie sami.

Cykl „Silence”:

1.Silence | 2. Broken Silence | 3. Players, Bumps and Cocktail Sausages

RECENZJA: Słowo i miecz - Amy Harmon

14:20

Autor: Amy Harmon

Tytul oryginalu: The Bird and the Sword

Cykl: The Bird and the Sword #1

Stron: 296

Wydawnictwo: Editio

Data wydania: 20 lutego 2018

Gatunek: Fantastyka/Romans

Narracja: pierwszoosobowa

Narracja: Lark (21 lat)

Czas czytania: 1 dzień

Moja ocena: ★★★★★★★☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Była taka maleńka.”

OPIS:

Mała Lady Lark odziedziczyła po swojej matce Dar — potrafiła bowiem używać Słów. W świecie, w którym nawet najszlachetniejsza magia była grzechem karanym śmiercią, był to niezwykle niebezpieczny sekret. Matka Lark, szlachetna Lady Meshara, starała się ze wszystkich sił chronić córkę i utrzymywać jej moce w tajemnicy. Niestety któregoś dnia, podczas odwiedzin samego króla, przypadkowo wyszły na jaw. Lady Meshara zginęła od karzącego miecza króla. Łapiąc ostatnie tchnienie, użyła Słów. Aby zapewnić córce ochronę, związała jej losy z losem ojca — Lorda Corvyna.
Od tej pory Lark dorastała pilnie strzeżona, niczym w złotej klatce. Nie rozmawiała z nikim, jak przykazała jej umierająca matka, porozumiewała się gestami. Uważnie słuchała i rozwijała w sobie mądrość, cierpliwość i ostrożność — pilnie obserwowała, co dzieje się w posiadłościach ojca i w całym kraju. Tymczasem do granic kraju zbliżała się wojna. Bezlitosne, skrzydlate Volgary mordowały wszystkich, szukając krwi i wysysając życie. W ciszy zamkniętej komnaty Lark urosła w siłę i zrozumiała, że nie może w nieskończoność ukrywać swoich mocy...
Sięgnij po tę książkę i wejdź do świata magicznych słów, dzielnych rycerzy i mściwych wrogów. To piękna baśń o młodych bohaterach splątanych srebrnymi nićmi czarów i przeznaczenia!
A gdy Ptaszek wyszepcze Słowa, stać się może wszystko...

RECENZJA:

W wieku pięciu lat Lark była świadkiem śmierci swojej matki, która została oskarżona o czary i zabita przez króla. Przed śmiercią użyła słów, które na zawsze zmieniły los dziewczyny. Teraz, niemal po szesnastu latach i po śmierci okrutnego władcy, do posiadłości jej ojca przybywa następca tronu, król Tiras, aby wyegzekwować prawo na nieposłusznym poddanym i wymusić na nim lojalność porywa i więzi Lark w pałacu. Dziewczyna znajdzie się w centrum intryg i walk, które grożą upadkiem królestwa.

Do tej pory udało mi się przeczytać trzy powieści spod pióra Amy Harmon i żadna mnie nie rozczarowała – wręcz przeciwnie każda pozywanie mnie zaskoczyła. Doszłam do takiego etapu, w którym nie zastanawiam się czy czytać kolejną książkę autorki. Cokolwiek napiszę, biorę to w ciemno. O nowej pozycji wiedziałam tylko tyle, że jest to coś innego, gdyż tym razem Pani Harmon pokusiła się o mocny pierwiastek magiczny. „Prawo Mojżesza” miało szczyptę fantastyki, ale „Słowo i miecz” ma jej całą garść.

Autorka stworzyła królestwo, w którym magia od lat jest tłamszona, zakazana, a każdy jej przejaw podlega karze śmierci. Przynajmniej tak było za czasów króla Zolteva, gdyż teraz podczas rządów jego syna królestwo ma poważniejszy problem – latające istoty atakujące granice i wewnętrzne konflikty. Ludzie posiadający nadprzyrodzone umiejętności zwani są Obdarzonymi i dzielą się na cztery grupy. Lark jest Powiadaczem, co oznacza, że wypowiadając zaklęcia wszelkie przedmioty, zwierzęta, a nawet niektórych ludzi może nagiąć do własnej woli. Jednak od pamiętnego wydarzenia z dzieciństwa utraciła słowa. Jest niema. Słowa mają wielką moc o czym boleśnie się przekonała. Sam pomysł na fabułę jest niezwykle pomysłowy. Całość tworzy świetnie wyważoną i iście baśniową atmosferę. Książka to misz-masz dojrzałej miłości, wojny i magii. Nie brakuje w niej przejawów rycerskości, lojalności, oddania, ale i chciwości oraz wyrachowania.

Lark przechodzi wielką transformację na oczach czytelnika. Z osaczonej przez ojca zamienia się w silną i pewną siebie kobietę. Przyjemnie się obserwuję tę zmianę. Co najważniejsze jest uparta, nie pojękuję, tylko działa. Natomiast Tiras to władczy i dominujący władca, który zrobi wszystko dla dobra swojego królestwa. Na początku trudno jest mi wyobrazić sobie ich razem. Autorka stworzyła bohaterów, którzy raczej nie uzewnętrzniają swoich uczuć – szczególnie Tiras. Ich więź rozwijała się bardzo wolno. Towarzyszyła im niepewność i sporo zwątpienia, ale wiązek ten był niezwykle dojrzały i świadomy.

Jedyne do czego tak naprawdę mogę się przyczepić to to, że brakowało mi szerszej narracji. Cała historia przedstawiona została z perspektywy Lark, ale momentami, szczególnie w sytuacji, gdy postaci drugoplanowe podróżują po królestwie załatwiając jakieś dość istotne dla fabuły sprawunki chciałabym im towarzyszyć, a nie dowiadywać się o wszystkim po fakcie. Poza tym niewiele wiemy o całym świecie stworzonym przez Harmon. Istnieje Jeru podzielone na prowincje i co więcej? No właśnie nic. A szkoda.

„Słowo i miecz” to dobre fantasy osadzone w średniowiecznych klimatach. Nie brak tutaj spisków, nagłych zwrotów akcji, aktów poświęcenia, tajemniczych klątw, walki dobra ze złem i dość przywozicie poprowadzonego, ale nie dominującego romansu. Autorka ukazuje siłę słów, które mogą łączyć jak i dzielić, niszczyć i budować. Mogą stanowić silniejszy oręż, niż niejeden uzbrojony w miecz rycerz. Powieść stanowi zamkniętą całość, więc zastanawia mnie jedno – o czym będzie kontynuacja? Zresztą nie ważne, i tak przeczytam.

Wyzwania

RECENZJA: Kamienne niebo - N.K. Jemisin

RECENZJA: To nie ja, kochanie - Tillie Cole

RECENZJA: Chłopak, który stracił głowę - John Corey Whaley

RECENZJA: Niedźwiedź i słowik - Katherine Arden

RECENZJA: Murder Park. Park morderców - Jonas Winner

RECENZJA: Silence - Natasha Preston

RECENZJA: Słowo i miecz - Amy Harmon

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Wyzwania

RECENZJA: Kamienne niebo - N.K. Jemisin

RECENZJA: To nie ja, kochanie - Tillie Cole

RECENZJA: Chłopak, który stracił głowę - John Corey Whaley

RECENZJA: Niedźwiedź i słowik - Katherine Arden

RECENZJA: Murder Park. Park morderców - Jonas Winner

RECENZJA: Silence - Natasha Preston

RECENZJA: Słowo i miecz - Amy Harmon

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Autorzy

Gatunek

Oceny