House of Readers: Brian Staveley

RECENZJA: Boski ogień - Brian Staveley

11:33

Autor: Brian Staveley

Tytul oryginalu: Providence of Fire

Cykl: Kronika Nieciosanego Tronu #2

Stron: 808

Wydawnictwo: Rebis

Data wydania: 10 lutego 2016

Gatunek: Fantastyka

Narracja: trzecioosobowa

Narracja: Valyn/Adare/Kaden

Czas czytania: 5 dni

Moja ocena: ★★★★★★★★☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Gdy Sioan dotarła na szczyt wieży i wyszła w chłód nocy, zimne powietrze zapiekło gniewnie jej płuca, jakby chciało dorównać furii szalejącego na ulicach ognia.”

OPIS:

Adare ucieka z Pałacu Brzasku, aby stawić czoło spiskowi wymierzonemu w jej rodzinę. Gdy roznosi się wieść, że jest ulubienicą bogini-patronki cesarstwa Annuru, znajduje zwolenników, którzy pomagają jej zawładnąć stolicą. Groźba inwazji barbarzyńskich hord każe jednak rywalom zjednoczyć siły przeciwko wspólnemu wrogowi.
Nieuchronnie narasta też konflikt Adare z jej bratem Valynem, dezerterem z elitarnej cesarskiej jednostki wojskowej - Kettralu. Ich brat Kaden, prawowity dziedzic Nieciosanego Tronu, toczy własną walkę i przedostaje się do stolicy przy pomocy niezwykłych sojuszników.

RECENZJA:

Adare odkryła kto był prawdziwym zabójcą jej ojca. Wie, że sama nie wymierzy sprawiedliwości i jedyna nadzieja w tym, że uda jej się znaleźć sojuszników. W tym celu ucieka z pałacu i przyłącza się do pielgrzymki wędrującej na południe do Olonu. W tym samym czasie uznany za zdrajcę Valyn jest przekonany, że siostra sprzymierzyła się z wrogiem, natomiast Kaden, prawowity dziedzic, obiera inną drogę. Tylko czy będzie ona prowadziła na Nieciosany Tron? Aczkolwiek prawdziwe zagrożenie czai się gdzie indziej. Barbarzyńscy Urghulowie zagrażają cesarstwu od północy. Czy podzielony kraj będzie w stanie się bronić?

Pierwszy tom „Kroniki Nieciosanego Tronu” był dobrą powieścią fantastyczną z ciekawym światem przedstawionym. Czasami odczuwałam lekkie znużenie, ale ostatecznie debiut Briana Staveleya uznałam za udany. W każdym razie po ciągłym odkładaniu lektury drugiej części w końcu uznałam, że nadszedł jej czas i wzięłam się za jej czytanie. Jakie były moje wrażenia? Czy kontynuacja okazała się lepsza od swojej poprzedniczki?

Zacznę od tego, że „Boski ogień” podobnie, jak „Miecze cesarza” nie porwał mnie od pierwszych stron. Nie wiem czym było to spowodowane. Może, gdybym nie zwlekała z sięgnięciem po kontynuację wyglądałoby to inaczej, emocje byłby świeższe, a może chodziło o to, że akcja rozwijała się dość melancholijnie i jeśli już się coś działo, to nie wzbudzało żadnej mojej reakcji. Autor potrzebował trochę czasu, aby rozkręcić niektóre wątki. W ostateczności książka wciągnęła mnie dopiero mniej więcej od 250 strony. Jednak to, co się działo od tego momentu, to było istne szaleństwo!

Podobnie, jak w pierwszym tomie, tak i tutaj mamy narrację trzecioosobową z trzech punktów widzenia – Valyna, Adare oraz Kadena. Zważywszy, że rodzeństwo w przeważającej części akcji spędza czas w osobnych partiach cesarstwa (a nawet poza nim), to z pewnością dobre posunięcie. Dzięki niemu nic nam nie umyka. Jesteśmy w centrum każdego istotnego wydarzenia, a trzeba przyznać, że żadne z dzieci zamordowanego władcy nie próżnuje i zrobią wszystko, aby odzyskać władzę i uratować ród.

Muszę przyznać, że postaci, które wykreował Staveley są niezwykle autentyczne, wręcz namacalne. Przeżywają prawdziwe emocje, popełniają błędy, okazują słabość. Może i mamy do czynienia z wytrenowanym kettralowcem, który powinien być nieustraszony, z księżniczką wychowaną w pałacu, która zdaje się delikatna, czy z nieokrzesanym wychowankiem mnichów, który nie nadaje się na władcę, ale czy na pewno tak jest w rzeczywistości? Bohaterowie potrafią zaskoczyć, z biegiem akcji zmieniają się, doświadczenia ich hartują. Najmniej lubianą przeze mnie postacią była Adare, a to dlatego, że nieraz nie potrafiłam zrozumieć jej postępowania. Miałam ochotę krzyczeć „co ty wyrabiasz, kobieto?!”. Poza tym brakowało mi lepszego ukazania postaci drugoplanowych. Mamy ich sporo, chociażby towarzyszy Valyna - Gwenne, Annick, Laitha i Talala. Ich osobowości zostały z grubsza nakreślone, ale brakowało mi szczegółów z ich życia czy przeszłości.

Wydaje mi się, że największym plusem tej powieści jest to, że nie da się przewidzieć zakończenia. Ba! Co tam zakończenie, nie da się domyślić, co będzie po tym, jak przewiniemy kartkę. „Boski ogień” to chyba najbardziej nieprzewidywalna książka, z jaką miałam do tej pory do czynienia. Bohaterowie mogli sobie gdybać, wymyślać plany, które nagle legły w gruzach i trzeba było improwizować, a z tej improwizacji wychodziły nieraz dziwne i szalone rzeczy.

Świat wykreowany przez Staveleya nieodmiennie mnie zachwyca – religia ta starsza i współczesna, historia Annuru, skłócone ze sobą ludy tworzą naprawdę imponujący i jednolity zestaw. Do tego dochodzi magia krwiopijców (ale nie tylko). Magia, która nadal stanowi zagadkę, no i oczywiście nie mogłam zapomnieć o rozwijającej się intrydze, która jest najistotniejszym i najbardziej atrakcyjnym ogniwem. To ona napędza akcję i tworzy zagmatwaną sieć kłamstw i spisków. W pewnym momencie zaczęłam zastanawiać się kto jest wrogiem, a kto sprzymierzeńcem. W tej książce nic nie jest jednoznaczne.

Walka o władze, krwawe bitwy, niespodziewani sprzymierzeńcy, bolesne zdrady i łamiące serce śmierci - to tylko namiastka tego, co przygotował Brian Staveley. Książka jest wielowątkowa, zaskakująca, momentami przerażająca, pełna nie do końca wyjaśnionych tajemnic. Pomimo statycznego początku, jestem zachwycona. Ten tom podobał mi się bardziej od pierwszego. Oby tendencja zwyżkowa się utrzymała. Aby się przekonać nie pozostaje mi nic innego, jak sięgnąć po finał tej trylogii – oby autor jeszcze nieraz mnie zaskoczył!

Cykl „Kronika Nieciosanego Tronu”:

1.Miecze cesarza

2.Boski ogień

3.Ostatnia więź

RECENZJA: Miecze cesarza - Brian Staveley

15:22

AUTOR: Brian Staveley

TYTUL ORYGINALU: The Emperor's Blades

CYKL: Kronika Nieciosanego Tronu #1

STRON: 632

WYDAWNICTWO: Rebis

DATA WYDANIA: 8 września 2015

GATUNEK: Fantastyka

NARRACJA: trzecioosobowa

BOHATER: Katen/Valyn/Adare

CZAS CZYTANIA: 4 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Zgnilizna.”

OPIS:

Ginie cesarz Annuru, zamordowany przez nieznanych wrogów. Jego córka i dwaj synowie, rozrzuceni po świecie, robią, co w ich mocy, żeby pozostać przy życiu i zdemaskować zdrajców. Każde z nich podąża jednak własną życiową drogą wybraną przez ojca, a na ich losy wpływają działania odwiecznych nieprzyjaciół i nieodgadnione zrządzenia bogów.
Kaden, dziedzic Nieciosanego Tronu, spędził osiem lat w odległym górskim klasztorze, poznając tajemne nauki mnichów służących Niememu Bogu. Ich rytuały zawierają klucz do starożytnej mocy, nad którą musi on zapanować.
Za morzem jego brat Valyn odbywa brutalny trening w Kettralu, elitarnej jednostce, której członkowie dosiadają gigantycznych czarnych ptaków. Przed nim ostatnia, śmiertelnie niebezpieczna Próba Hulla.
W stolicy zaś minister finansów Adare, wyniesiona na to stanowisko jednym z ostatnich zarządzeń cesarza, próbuje wykazać się przed swoim ludem. Jest także przekonana, że wie, kto zamordował jej ojca. Nie cofnie się przed niczym i uczyni wszystko, żeby sprawiedliwości stało się zadość.

RECENZJA:

Cesarz Annuru został zamordowany. Jego nastraszy syn i spadkobierca tronu, Kaden znajduje się na rubieżach cesarstwa, szkoląc się w Ashk’lanie wśród mnichów i zanim dotrą do niego jakiekolwiek wieści miną miesiące. Jego młodszy brat, Valyn jest kadetem elitarnej jednostki bojowej Kettral i dopóki nie skończy szkolenia i nie przejdzie próby Hulla, nie może nawet marzyć, aby ruszyć bratu z pomocą. A na domiar złego, ktoś czyha na jego życie. Czy ktoś chcę się pozbyć całego rodu Malkeenianów? Spisek sięga coraz dalej. Każdy może okazać się zdrajcą…

Narracja książki jest trzecioosobowa i ukazana została z trzech perspektyw. Najistotniejszą rolę odgrywają Valyn oraz Kaden, ale od czasu do czasu głos zabiera córka cesarza – Adare, która jako jedyna znajduje się na dworze i próbuje ukarać domniemanego zdrajcę i mordercę jej ojca, co wcale nie jest takie proste. Sukcesja jej się nie należy, jako że jest kobietą, ale piastuje stanowisko ministra finansów, co nie wszystkim odpowiada. Jest zdeterminowana, ale i łatwo ulega emocjom. Trudno mi coś więcej o niej napisać, bo w moim mniemaniu było jej trochę za mało, ale może w następnych częściach uda się lepiej poznać jej osobę.

Wracając do dziedzica - Kaden przebywając wśród Shinów nie ma pojęcia, jakie zamieszanie panuje w centrum królestwa. Sam nie prowadzi łatwego i sielankowego życia. W obecności zabudowań dochodzi do serii mordów – ktoś lub coś zabija kozy – główne źródło pożywienia mnichów i ich uczniów. Zaczyna robić się niebezpiecznie. A na domiar złego mnisi się z nim nie patyczkują – nie jest mu obce całonocne bieganie po zboczach, chłosta a nawet zakopanie w ziemi na kilkanaście dni. To, że jest cesarskim synem nie ma dla nich znaczenia. Przy okazji przekazują mu swoją pokrętną ideologię, ale chłopak jest zagubiony, wydaje mu się, że nie robi żadnych postępów i nie ma pojęcia po co w ogóle musi się uczuć. Zdradzę tylko tyle, że sama filozofia mnichów była szalenie nietuzinkowa i intrygująca.

Natomiast Valyn musi znosić nieprzychylność swoich zwierzchników oraz innych kadetów. Ukończenie szkolenia równa się otrzymaniu swojej drużyny oraz kettrala – wielkiego ptaka, który mógłby go o wiele szybciej przetransportować do brata. Za jedyną sojuszniczkę ma Ha Lin, ale całej reszcie nie może ufać.

Muszę przyznać, że cały czas miałam wrażenie, że Valyn jest starszy od brata. Zachowywał się bardziej dojrzale i zdecydowanie był mniej zagubiony - zapewne dlatego, że był wyszkolonym wojownikiem, ale z drugiej strony wolałam rozdziały Kadena (17 lat), bo w pierwszej części książki były dynamiczniejsze, a on sam wzbudzał większą sympatie.

Na największe pochwały w książce Briana Staveleya zasługuje niezwykle szczegółowy, zróżnicowany świat przedstawiony i mnogość bohaterów, gdyż oprócz wspominanej trójki mamy ich znacznie więcej. Na szczęście nie czułam zagubienia i nie trudno było ogarnąć kto jest kim i jaką rolę odgrywa. Poza tym autor postarał się na każdy najdrobniejszy szczegół. Stworzył krainę przesiąkniętą bogatą kulturą i zwyczajami, ale podzieloną na rasy i niekoniecznie tak scaloną, jak na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać. Jest to świat wyróżniający się oryginalną magią i niejednoznaczną historią, która nieco zagubiła się w meandrach czasu. Z każdą kolejną stroną pojawiają się pytania, czy w legendach istnieje chociaż ziarenko prawdy?

Największym zarzutem względem tej książki, jest to, że po ciekawym początku szybko nastąpił przestój w akcji. Niby pojawiło się sporo tajemnic i zagadek do rozwiązania, ale momentami czułam znużenie i brak zainteresowania. Na szczęście z czasem atmosfera zdawała się zagęszczać i robić coraz bardziej napięta, a intrygi i szeroko zakrojone spiski mnożyły się z każdą przewróconą stroną. Poza tym wydawało mi się, że książka będzie bardziej brutalna, ale opierała się głównie na przebiegłych strategiach, podchodach, podjudzaniu czy fortelach, co akurat uważam za duży plus. Oczywiście nie brakowało kilku krwawych scen, ale w moim mniemaniu było ich niewiele.

„Miecze cesarza” to porządna dawka fantastyki, w której przeplatają się przygody i potyczki z filozoficznymi i teologicznymi przemyśleniami, a starożytna historia miesza się z niebanalną magią. Co więcej autor ukazuje, że w świecie zdominowanym przez zdrady i polityczne gierki, istnieje szansa na rodzenie się zaufania i przyjaźni, gotowej do najwyższych poświęceń.

Cykl „Kronika Nieciosanego Tronu”:

1. Miecze cesarza

2. Boski ogień

3. Ostatnia więź

Książka została przeczytana w ramach wyzwania:

Wyzwania

RECENZJA: Boski ogień - Brian Staveley

RECENZJA: Miecze cesarza - Brian Staveley

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Wyzwania

RECENZJA: Boski ogień - Brian Staveley

RECENZJA: Miecze cesarza - Brian Staveley

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Autorzy

Gatunek

Oceny