House of Readers: Dystopia

RECENZJA: Kamienne niebo - N.K. Jemisin

11:51

RECENZJA: Okrutna pieśń - Victoria Schwab

16:15

AUTOR: Victoria Schwab

TYTUL ORYGINALU: This Savage Song

CYKL: Świat Verity #1

STRON: 432

WYDAWNICTWO: Czwarta Strona

DATA WYDANIA: 17 stycznia 2018

GATUNEK: Young Adult/Urban Fantasy/Dystopia

NARRACJA: trzecioosobowa

BOHATER: Kate Harker/ August Flynn

CZAS CZYTANIA: 3 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★★☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Tamtej nocy, kiedy Kate Harker postanowiła spalić szkolną kaplicę, nie kierował nią gniew czy alkohol.”

OPIS:

Kate Harker i August Flynn są następcami przywódców podzielonego miasta – miasta, gdzie z przemocy zaczęły rodzić się prawdziwe potwory. Kate chciałaby dorównywać bezwzględnością ojcu, który pozwala potworom wałęsać się po ulicach, a ludziom każe płacić za ochronę. August chciałby być człowiekiem, mieć dobre serce i odgrywać większą rolę w obronie niewinnych przed potworami – niestety sam jest jednym z nich. Może ukraść duszę, wygrywając pieśń na swoich skrzypcach. Jednak Kate odkrywa jego tajemnicę…
„Okrutna pieśń” wciągnie cię w świat pełen tajemnic i niepokojący wir postapokaliptycznej walki o przetrwanie. W mrocznym urban fantasy dwoje młodych ludzi musi wybrać, czy chcą zostać dobrymi czy złymi bohaterami – przyjaciółmi czy wrogami. A stawką jest przyszłość ich rodzinnego miasta.

RECENZJA:

Miasto Prawdy zostało rozdarte na dwie połowy. Południe rządzone przez Flynnów, zdominowane jest przez ludzi i wojska OSF, które próbują chronić mieszańców. Północą włada Harker, a za bezpieczeństwo możesz jedynie zapłacić. Łączy je kruchy rozejm zawarty przed sześciu laty. Kate jest jedynym dzieckiem bezwzględnego ‘króla’ Północy, a August jest przysposobionym synem Flynnów. Jednak nie jest człowiekiem... jest Sunajem...

Świat skończył się wraz z nadejściem Fenomenu i pojawieniu się potworów: Majchajów, Corsajów i Sunajów. Świat wykreowany przez Victorię Schab przywodzi na myśl dystopie. Z pewnością kiedyś, dawno temu życie wyglądało normalnie, jak nasze obecnie, ale już tak nie jest. Dzień dzisiejszy dla Kate oraz Augusta jest ciągłą walką. Chcesz czuć się względnie bezpiecznie, to nie wychodź po zmroku, noś medalion ochronny Harkera. Chociaż pewności nigdy nie masz. Zło przyciąga zło... Na twoją duszę czają się potwory... Muszę przyznać, że nigdy nie spotkałam się z czymś podobnym i książka bardzo mnie zaskoczyła swą pomysłowością i oryginalnością. Autorka wymyśliła coś odświeżającego, innego, trochę niepokojącego i szalenie klimatycznego.

Bo czyż wizja zabijania muzyką, śpiewem nie jest intrygująca? Oczywiście! Kiedy widzisz Sunaja wyciągającego instrument wiedz, że nie zdołasz uciec. Jednak, jak wiadomo sam pomysł to nie wszystko. Książka dość długo się rozkręca, ale absolutnie nie jest nudna, po prostu potrzebuje trochę czasu na skonkretyzowanie akcji. Zbuntowana Kate spotyka na swej drodze cichego Augusta i chcąc nie chcąc są zmuszeni ze sobą współpracować. Jeśli boicie się oklepanej relacji, jak w każdej powieści młodzieżowej, to nic bardziej mylnego! Nie ma wzdychania, maślanych oczu, zakazanej miłości, nie ma w ogóle romantycznych uniesień. Brawo dla pani Schwab! Można? Można! W końcu relacja dwojga obcych dla siebie ludzi wygląda tak jak powinna!

Kate może momentami denerwować – głównie w pierwszych rozdziałach, kiedy wykorzystuje swoją uprzywilejowaną pozycję, stara się postępować wbrew swej naturze i przekonaniom, tylko dlatego, by zadowolić ojca i zasłużyć na jego szacunek. Brak ojcowskiej miłości robi swoje. Na szczęście okazuje się, że potrafi samodzielnie myśleć i z czasem zaczyna się doceniać jej zadziorny temperament. Natomiast życie Augusta mogłabym określić trzema słowami - cierpienia młodego Augusta, gdyż chłopak nie może pogodzić się ze swoją naturą. Jego droga do samoakceptacji jest długa i bolesna... Postaci drugoplanowych jest dużo, ale stanowią wyraźne tło, nic więcej. Brakowało mi również szerszego ujęcia historii. Autorka co nieco jej liznęła, ale zrobiła to w chaotyczny sposób, przez co na początku ciężko było mi się połapać w chronologii i brakowało mi szczegółów. Poza tym było trochę za mało świata poza Miastem Prawdy. Rozumiem, że to dopiero pierwszy tom i trudno ogarnąć wszystko, dlatego liczę na trochę więcej w kolejnych częściach.

Suma summarum, „Okrutna pieśń” to spore zaskoczenie. Książka inna niż wszystkie. Victoria Schab pokazała, że można napisać dobrą, niepowielającą schematów młodzieżówkę. Jeśli szukacie czegoś nietypowego, ze specyficzną melancholijną atmosferą, to „Okrutna pieśń” z pewnością jest dla Was!

Cykl "Świat Verity":

1. Okrutna pieśń

2. Mroczny duet

RECENZJA: Kosiarze - Neal Shusterman

11:01

AUTOR: Neal Shusterman

TYTUL ORYGINALU: Scythe

CYKL: Żniwa śmierci #1

STRON: 540

WYDAWNICTWO: Filia

DATA WYDANIA: 27 września 2017

GATUNEK: Young Adult/Dystopia

NARRACJA: pierwszoosobowa

BOHATER: Citra (17 l.)/Rowan(17 l.)

CZAS CZYTANIA: 3 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★★☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Zgodnie z prawem musimy prowadzić rejestr niewinnych osób, które zabijamy.”

OPIS:

Staliśmy się nieśmiertelni. Czego więc powinniśmy się bać?
Będziesz zabijać.
Świat bez głodu, wojen, chorób i cierpienia. Ludzkość uporała się już z tym wszystkim. Pokonała nawet śmierć. W tej chwili żywot człowieka mogą zakończyć jedynie kosiarze – do nich należy kontrolowanie wielkości populacji.
Citra i Rowan zostają praktykantami w profesji kosiarza – choć żadne z nich nie wykazuje ku temu chęci. Nastolatkowie muszą opanować sztukę odbierania życia, wiedząc że przy tym ryzykują własnym.
Citra i Rowan zrozumieją, że za idealny świat trzeba zapłacić wysoką cenę.
Stałem się najpotworniejszym z potworów, pomyślał, gdy przyglądał się pożodze. Rzeźnikiem lwów. Mordercą orłów.

RECENZJA:

Rowan nigdy nie był świadkiem zbioru, do czasu aż kosiarz pojawił się u niego w szkole i zebrał jednego ucznia. Chłopak go nie znał, ale czuł przymus, aby w tej chwili trzymać go za rękę… Citra nigdy nie miała bliskiego kontaktu z sędzią, dopóki nie zjawił się w jej domu, aby zebrać sąsiadkę. Co te dwa wydarzenia mają ze sobą wspólnego? Kosiarza Faradeya, który postanawia wziąć sobie praktykantów. Wybrał Citrę i Rowana. Żadne z nich nie chcę przyjąć tego wątpliwego zaszczytu, ale nie mają wyboru. Tylko jedno zda egzamin i dostanie obdarowany pierścieniem, togą i nowym imieniem, drugie wróci do domu…

Neal Shusterman lubi dystopijne klimaty. Już w „Podzielonych” dał przejaw swoich chorych i jakże przerażających wizji, gdzie postawił na społeczeństwo gotowe na dzielenie jednych małoletnich obywateli, aby zapewnić życie drugim. Fabuła „Kosiarzy” jest równie niepokojąca. Tym razem autor zdecydował się stworzyć świat, w którym ludzie pokonali wszelkie choroby i zyskali nieśmiertelność. W podeszłym wieku mogą zawracać znad krawędzi i znowu odzyskać młode ciało. Tylko kosiarze mają władzę na życiem i śmiercią. Gdziekolwiek się pojawią budzą przerażenie, ale i nabożny podziw. Kierując się dziesięcioma przykazaniami Kosodomu, wybierają osoby przeznaczone do zbioru, jak łagodnie określają śmierć. Jednak z drugiej strony mogą przyznać immunitet – ochronę na określony czas. Decyzja kosiarza jest nieodwołalna.

Wydawałoby się, że wizja autora to istna utopia. Nie ma biedy, głodu, przestępczości, a niezawisła sztuczna inteligencja sprawuje nad każdym piecze. Jednak nie można zaprzeczyć, że nawet w świecie nieśmiertelnych musi istnieć śmierć, bo Ziemia nie jest elastyczna i nie pomieści wszystkich. I fakt, taki świat mógłby być blisko ideału, gdyby nie pewien szczegół – ludzka natura. Chciwość, zawiść i próżność trudno wyplenić. A gdy do tego dojdzie czerpanie przyjemności z zabijania, mamy przepis na katastrofę. Każdy kosiarz powinien mieć czystą, wolną od zepsucia, pełną współczucia i apatii duszę. Każda śmierć powinna wyzwalać w nim ból i cierpienie. Żaden sędzia nie powinien znajdować przyjemności w zabijaniu. Wydawałoby się, że proste przykazania powinny temu zapobiec, ale czy na pewno? Poza tym pojawia się stagnacja i znudzenie. Szansa na to, ze człowiek zostanie zebrany wynosi 1% i ludzie szukają rozrywki w szumnych imprezach czy nawet notorycznym rozplaszczaniu.

Książkę czyta się bardzo sprawnie, gdyż trzeba przyznać, że autor ma talent do wzbudzania w czytelniku wielu emocji i zaangażowania. Z zapartym tchem śledziłam poczynania bohaterów. Jak sobie poradzą na szkoleniu na kosiarza? Które z nich okażę się lepsze? Czy poradzą sobie z rosnącym rozdźwiękiem w szeregach sędziów? Wiele pytań i wątpliwości kołatało mi się w głowie podczas czytania, a emocje rosły z każdą stroną. Charaktery każdego protagonistów kształtowane były przez środowisko, w którym się znaleźli. Młode umysły podatne na wpływy. Autor przedstawił dwa różne bieguny spojrzenia na sprawę niesienia śmierci. Wątek romantyczny jest, ale na szczęście autor skorygował go do minimum. Bohaterowie skupiali się na szkoleniu, a co najważniejsze, los nie sprzyjał romantycznym uniesieniom.

Rzeczy, do których mogłabym się przyczepić? Na pewno kilka się znajdzie. Pierwszą jest świat przedstawiony, a raczej jego brak. Mimo iż bohaterowie nieraz się przemieszczają, brakowało mi dogłębniejszych opisów otoczenia. Drugim elementem są kwestie techniczne, a konkretnie tak zwane zawracanie znad krawędzi. Jak to działa? Wiem, ze to nie ma większego znaczenia, ale chciałabym aby przebieg tego procesu był chociaż minimalnie zobrazowany, abym nie musiała dociekać, jak na przykład składany jest rozplaszczony mózg i przywracane wspomnienia. Osobiście wydaje mi się to mało możliwe, ale może autor miał jakąś teorie. Niestety nie miałam możliwości jej poznać. Poza tym czemu w świecie, gdzie tak bliskie jest przeludnienie pozwala się ludziom na posiadanie po kilkanaście dzieci? Wystarczyłoby wprowadzać limit urodzeń dzięki czemu odsetek zebranych byłby jeszcze mniejszy, ale widocznie autor doszedł do wniosku, że po co to robić, jak są kosiarze. Oni sobie poradzą z przeludnieniem.

„Kosiarze” to książka, która w świetny sposób ukazuje do czego może doprowadzić nieśmiertelność, ale i władza absolutna i bezkarność. Nawet najbardziej szczere chęci wprowadzenia systemu idealnego mogą skończyć się katastrofą. Nie sposób tego przewidzieć. Zawsze znajdzie się ktoś, kto nagnie prawa do swoich celów. Mimo kilku niewielkich niedociągnięć bez wątpienia jest to powieść warta poznania. W mojej pamięci z pewnością pozostanie na długo.

Cykl „Żniwa śmierci”:

1.Kosiarze

2.Thunterhead
3. The Toll

RECENZJA: The Call. Wezwanie - Peadar O’Guilin

16:00

AUTOR: Peadar O’Guilin

TYTUL ORYGINALU: The Call

CYKL: The Call #1

STRON: 352

WYDAWNICTWO: Czwarta Strona

DATA WYDANIA: 11 kwietnia 2017

GATUNEK: Fantastyka/Young Adult

NARRACJA: trzecioosobowa

CZAS CZYTANIA: 2 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„W dniu dziesiątych urodzin Nessa przypadkiem słyszy kłótnie rodziców w sypialni.”

OPIS:

Co byś zrobił mając tylko chwilę, żeby uratować swoje życie, a zegar już zaczął odliczanie?
Trzy minuty…
Wszyscy nastolatkowie wiedzą, że pewnego dnia znajdą się w przerażającej krainie, do której zostaną Wezwani.
Dwie minuty…
Na nieznanym terenie ruszą za nimi bezwzględni łowcy, którzy zrobią wszystko, by ich dopaść i zabić.
Minuta…
A Nessa nie może biegać. Czy mimo porażenia nóg ma szansę na przeżycie, kiedy przyjdzie pora jej Wezwania?
Czas ucieka…

RECENZJA:

Odkąd skończyła 10 lat życie Nessy sprowadza się tylko do jednego – Wezwania przez Wróży Lud Sidhe, które może nastąpić w każdej chwili. Wraz z innymi nastolatkami trenuje w szkole przetrwania, aby przeżyć spotkanie, które trwa zaledwie trzy minuty – lub sześć godzin w Szaroziemiu, krainie pozbawionej barw i wypełnionej przerażającymi istotami. Na każdego przyjdzie czas. Dzień próby będzie oznaczał tylko jedno: przetrwanie lub śmierć.

Powieść zaczyna się dość tajemniczo. Przez pewien czas w ogóle nie wiedziałam o co chodzi. Czemu nastolatkowie znikają? Kto ich zabiera? Po co? Autor niewiele wyjaśnia, ale kiedy co nieco się rozjaśniło byłam zmuszona przyznać, że pomysł na książkę jest naprawdę oryginalny. Połączył on dystopię z mitologią celtycką, staro irlandzkimi wierzeniami. Stworzył Irlandię i jej mieszkańców przepełnionych strachem, odizolowanych od reszty świata, stojących na skraju wymarcia, gdyż tylko 1 na 10 osób wydostaje się żywa z Szaroziemia. Jednak ci co przeżywają płacą potworną cenę, gdyż Sidhe każdego zostawiają z ranami, przerażającymi deformacjami…

Główna bohaterka ma niewiele szans na przetrwane – jako dziecko zachorowała na polio, przez co ma niesprawne nogi. Aczkolwiek daje z siebie wszystko, nie unika treningów, wylewa z siebie siódme poty. Jest silna, ale to i tak za mało i nikt jej nie docenia, ale ona umiejętnościami i sprytem pragnie udowodnić, że nie jest gorsza od reszty i że jej choroba nie jest wyrokiem. W szkole ma niewielu przyjaciół, gdyż nie pozwala sobie na zażyłość w świecie, w którym trzy minuty mogą przerwać każdą więź i wywołać tylko ból. Żywi skryte uczucia do pacyfisty Anto, przyjaźni z wyszczekaną Megan, nienawidzi władczego Conora. Relacje w szkole są napięte. Trwa rywalizacja i nasila się konflikt pomiędzy poszczególnymi uczniami, co też stanowi istotny człon powieści.

Oczywiście autor nie ustrzegł się przed powielaniem stereotypów: mamy walkę ze złem, o przetrwanie narodu oraz pokrzywdzoną przez los bohaterkę, ale zostało to przełamane przez ciekawe rozwiązania i niepetowy pomysł na fabułę, co spowodowało, że taka drobna schematyczność w ogóle nie przeszkadzała. Poza tym nie brakuje w niej brutalności, bestialstwa, wręcz agonalnych tortur czy przekleństw. Autor stworzył wynaturzony świat pozbawiony półśrodków, niewinności i naiwności, które powinny charakteryzować tak młodych ludzi, jak Nessę, Anto, Conora czy resztę uczniów.

Największym zarzutem jaki mam względem tej książki jest to, że brakowało mi nieco szerszego ukazania Irlandii – rządów, społeczeństwa oraz wnikliwszego nakreślenia historii i tym samym lepszego przybliżenia Sidhe, bo mimo wszystko pozostało sporo niedopowiedzeń, które warto byłoby wyjaśnić. Może autor pokusi się o te wyjaśnienia w drugim tomie.

Świat stworzony przez Peadara O’Guilina jest niepokojący, surrealistyczny, czasami ocierający się o absurd, w którym nie ma miejsca na jakiekolwiek uczucia, subtelności czy altruizm. Całość jest zadziwiająco wciągająca i szybko się czyta, dlatego jeśli macie ochotę na coś nietypowego, wyróżniającego się spośród innych książek z tego gatunku, to „The Call. Wezwanie” niewątpliwie będzie dobrym wyborem.

Cykl „The Call”:

1.The Call. Wezwanie

2. The Invasion

RECENZJA: Cela 7 - Kerry Drewery

16:22

RECENZJA: Calamity - Brandon Sanderson

10:55

AUTOR: Brandon Sanderson

TYTUL ORYGINALU: Calamity

CYKL: Mściciele #3

STRON: 436

WYDAWNICTWO: Zysk i S-ka

DATA WYDANIA: 24 kwietnia 2017

GATUNEK: Young Adult / Science Fiction

NARRACJA: pierwszoosobowa

BOHATER: David Charleston (19 lat)

CZAS CZYTANIA: 3 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Widziałem przerażające głębiny.”

OPIS:

Gdy Calamity rozświetliła niebo, zrodzili się Epicy. Od tamtej pamiętnej nocy życie Davida jest nierozerwalnie związane z ich zbrodniami.
Stalowe Serce zabił jego ojca. Pożar skradł mu serce. A teraz Regalia zamieniła jego najlepszego sprzymierzeńca w groźnego wroga.
David znał tajemnicę Profesora i zatrzymał ją dla siebie nawet wtedy, gdy Profesor z trudem panował nad swoją mocą Epika. Jednak starcie ze Znikającym w Babilarze przeważyło szalę. Były przywódca Mścicieli przeszedł na drugą stronę. Zapadł w mroczną otchłań zła szerzonego przez Epików na całym świecie, z której - jak powszechnie sądzono - nie ma powrotu.
Jednak wszyscy się mylą. Odkupienie jest możliwe nawet dla Epików, czego dowiodła Megan. Nie wszyscy są straceni. Nie całkowicie. A Dawid jest na tyle szalony, aby stawić czoło najpotężniejszemu z elity Epików, aby ocalić przyjaciela. Albo zginąć…

RECENZJA:

Mściciele stracili swojego przywódcę. Profesora pochłonęła ciemność i zaczął siać spustoszenie. David i grupka jego przyjaciół zrobią wszystko aby przeciągnąć go z powrotem na swoją stronę. W tym celu muszą znaleźć jego słaby punkt. Każdy Epik go posiada, ale czy zdążą zanim będzie za późno?

Zacznę od tego, że „Calamity” czytało mi się niewyobrażalnie ciężko. Pierwsza połowa ciągnęła mi się jak przysłowiowe flaki z olejem. Po zastanowieniu sądzę, że przyczyniły się do tego dwie rzeczy. Po pierwsze – tłumaczenie, które strasznie działało mi na nerwy. Z poprzednimi tomami nie miałam aż takich problemów i zastanawiałam się o co chodzi? W końcu mnie olśniło – książka miała innego tłumacza, co niestety było odczuwalne. Poza tym jak można było zmienić przydomki Epików? Wcześniej Usunięty, teraz Znikający. To powodowało tylko dezorientację. Po drugie – pierwsza połowa powieści była po prostu nudna. Wiele planowania i gdybania bohaterów, a mało działania.

Podobnie jak w poprzednich tomach i w przypadku „Calamity” autor pokusił się o oryginalną lokalizację. Tym razem trafiamy do Ildithii, ruchomego miasta w całości stworzonego z soli. Kryształ ten jest bardzo nietrwały przez co wszystkie budynki rozpadają się w ciągu tygodnia i ludzie cały czas muszą zmieniać swoją lokalizację.

Autor nie zrezygnował z technologii opartej na umiejętnościach Epików. Mamy sporo technicznych nowinek oraz wynalazków, które przynajmniej w jakiś stopniu wspomagają zwykłych ludzi podczas starć z potężnymi Epikami. Nie brakuje przemyśleń na temat słabości Epików, tego, jak one na nich wpływają oraz czy istnieje możliwość wyrwania ich z ciemności. Co więcej autor okrasił fabułę zabawnymi sytuacjami czy wypowiedziami – głównie za sprawą Cody’ego.

A skoro przy protagonistach jesteśmy, wydaje mi się, że rozwój postaci nie był priorytetem Sandersona. Każdy z towarzyszy Davida ma jakieś indywidualne cechy i kilka faktów z ich przeszłości wychodzi na jaw, ale na tym to się kończy. Sam David posiada wiele wad (co oczywiście jest na plus), a w tym tomie przechodzi przemianę. Jest zmuszony dowodzić małą grupką byłych Mścicieli, ale zdecydowanie nie pragnie tej władzy. Jest to dla niego wielkim brzemieniem i niechcianą odpowiedzialnością, ale w końcu dojrzewa do tej roli.

Poza tym Sanderson świetnie budował napięcie i nawarstwiał przeróżne problemy i wątpliwości bohaterów, przez co wręcz nie mogłam doczekać się ich rozwiązania i finału książki. Niestety w momencie, kiedy dotarłam do ostatnich rozdziałów stało się coś dziwnego… Po Sandersonie spodziewałam się jakiegoś epickiego zakończenia, bo do tego przyzwyczaił swoich czytelników, ale w przypadku „Calamity” autor nieco zawiódł, gdyż stworzył coś nieefektownego i po prostu przeciętnego. Przez całą książkę czekałam na finał i kiedy w końcu przeczytałam całość miałam wrażenie, że autor olał zakończenie.

Ciężko jest mi ocenić tę książkę, bo w porównaniu do innych serii Sandersona, ta wypada dość słabo, ale z drugiej strony, zestawiając ją do powieści młodzieżowych efekt jest zadowalający. Jeśli szukacie serii science-fiction z oryginalną fabułą i ciekawymi rozwiązaniami, to ten cykl jest zdecydowanie dla was.

Trylogia „Mściciele”:

1. Stalowe Serce

2. Pożar

3. Calamity

Książka została przeczytana w ramach wyzwania:

RECENZJA: Piąta pora roku - N.K. Jemisin

16:31

RECENZJA: Epidemia - Suzanne Young

16:48

AUTOR: Suzanne Young

TYTUL ORYGINALU: The Epidemic

CYKL: Program #0,5

STRON: 414

WYDAWNICTWO: Feeria Young

DATA WYDANIA: 18 sierpnia 2016

GATUNEK: Dystopia/Young Adult

NARRACJA: pierwszoosobowa

BOHATER: Quinlan (17 lat)

CZAS CZYTANIA: 3 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Budzę się w ciemności, daleko od ogrodu, który spłynął krwią moich przyjaciół.”

OPIS:

W świecie przed Programem…
Część 0,5 bestsellerowej serii New York Timesa, spinająca całość niczym klamra. A gdyby ktoś wymazał z Twojej pamięci wszystkie wspomnienia i potraktował Cię jak pionka w prowadzonej przez siebie grze? Od kiedy sięga pamięcią, Quinlan pomagała obcym rodzinom pogodzić się ze śmiercią ich dzieci. Jako sobowtór na pewien czas wcielała się w rolę zmarłych nastolatków, dając rodzinie czas na pożegnanie się z ukochanym dzieckiem. Zadanie nie było łatwe, ale Quinn była w tym naprawdę dobra. Nie wiedziała jednak, że sobowtórem jest także we własnym domu…
Jak odnaleźć się w gąszczu kłamstw i fałszywych przyjaciół? Czy w takiej sytuacji można jeszcze komukolwiek zaufać? Żeby odkryć swoją tożsamość, Quinn musi zmierzyć się z najtrudniejszą prawdą, że niczym zwierzątko doświadczalne brała udział w eksperymencie, który miał powstrzymać falę samobójstw. Dziewczyna nie chce być jednak lekiem na toczącą świat chorobę. Czy uda jej się znaleźć odpowiedzi, gdy epidemia zatacza coraz szersze kręgi, wydział żałoby depcze jej po piętach, a ona sama może polegać tylko na sobie?

RECENZJA:

Świat Quinlan się zawalił… Od zawsze pomagała innym z uporaniem się po stracie bliskich. Była lekiem na ich cierpienie - sobowtórem. Do czasu, aż wyszło na jaw, że jej życie to iluzja, ułuda. Wszystko w co do tej pory wierzyła legło w gruzach. Była oszukiwana przez wszystkich wokoło. Czy cokolwiek było prawdziwe? Czy istnieje ktoś, komu może zaufać? Nie jest osobą, za którą się uważała. Została pozbawiona tożsamości, bezdusznie okradziona. Nie wie nawet jak ma na imię. Jest nikim…

W „Remedium” byliśmy świadkami początków epidemii panoszącej się wśród nastolatków. Poznaliśmy pierwsze kroki wydziału żałoby, które jak się okazuje były nieskuteczne. Teraz plaga przybiera na sile, zbiera coraz większe żniwo, rozprzestrzenia się na całe Stany. Już nie można niczego zatuszować. Sprawa robi się głośna. Autorka przestała się skupiać na działaniach sobowtórów, a skierowała uwagę na eksperymenty Arthura Pritcharda oraz tego co one za sobą niosą. Tym samym sposobem jesteśmy świadkami powstania Programu. Quinlan coraz bardziej przeraża owe postępujące w zastraszającym tempie zjawisko i jest zdeterminowana dowiedzieć się co jest jego źródłem. Jest przekonana, że gdzieś musi istnieć zarzewie tej strasznej epidemii, ale gdzie? Czy dziewczynie uda się odkryć prawdę i odzyskać swoją tożsamość?

Jednym z największych plusów tej części jest to, że autorka mocno przyłożyła się do głównej postaci. Damskie bohaterki w powieściach młodzieżowych mają to do siebie, że z reguły strasznie działają mi na nerwy. Natomiast Quinlan uwielbiałam, a co więcej ta dziewczyna tak niewyobrażalnie rozwinęła się na przestrzeni tych dwóch tomów, że gdybym napisała, iż jestem pod ogromnym wrażeniem, to byłoby to niedopowiedzenie roku. Postawiła sobie cel, do którego osiągnięcia konsekwentnie dążyła. Była niewyobrażalnie zdeterminowana. Jej decyzje były przemyślane i dojrzałe.

Jednak to co najlepsze drzemie w postaciach drugoplanowych. Suzanne Young mocno skupiła się na Deaconie. Poznajemy jego przeszłość i największe tajemnice. Odkrywamy co drzemie w tym nieco zamkniętym w sobie, nieprzeniknionym chłopaku. Jego historia potwornie mnie wzruszyła. Poza tym mamy okazję poznać nowego sobowtóra – Reeda. Jest on niesamowicie pewny siebie, arogancki, ale tylko na pierwszy rzut oka. W momencie kiedy daje się lepiej poznać, okazuję się, że jego praca weszła mu mocno w krew i to, co ukazuje światu, to tylko maska. Jednak to, co za nią się kryło pozostanie moją tajemnicą, która mam nadzieję kiedyś odkryjecie sami.

Dla mnie najlepszą częścią tej serii (oczywiście z tych wydanych w Polsce) był tom pierwszy, chyba dlatego, że autorka mnie nim zaskoczyła i zrzuciła emocjonalną bombę. Później nie było już tylu emocji i przebieg akcji nie obrał na tyle zaskakującego toru, aby mnie zszokować. Aczkolwiek cała seria ma naprawdę przyzwoity poziom, czego bym się nie spodziewała po tylu tomach. A co najważniejsze mimo tylu części, nadal mam ochotę wracać do tej historii. Co jest dla mnie fenomenem, bo nie jestem fanką długich cykli. „Epidemia” to świetne uzupełnienie serii. Ten tom ujawnia wiele intrygujących tajemnic. Dowiadujemy się co kierowało szalonym doktorem Pritchardem, że wpadł na tak niemoralny pomysł stworzenia Programu. W końcu cała historia nabrała sensu, koło się domknęło. Teraz nie pozostaje nic innego, jak czekać na kontynuację „Kuracji samobójców”.

Cykl „Program”:

0,5-Remedium / 0,6-Epidemia / 1-Plaga samobójców / 2-Kuracja samobójców / 2,5-The Recovery / 3-The Adjustment

Książka została przeczytana w ramach wyzwania:

Wyzwania

RECENZJA: Kamienne niebo - N.K. Jemisin

RECENZJA: Okrutna pieśń - Victoria Schwab

RECENZJA: Kosiarze - Neal Shusterman

RECENZJA: The Call. Wezwanie - Peadar O’Guilin

RECENZJA: Cela 7 - Kerry Drewery

RECENZJA: Calamity - Brandon Sanderson

RECENZJA: Piąta pora roku - N.K. Jemisin

RECENZJA: Epidemia - Suzanne Young

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Wyzwania

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Autorzy

Gatunek

Oceny