Podsumowanie miesiąca - PAŹDZIERNIK 2016

13:42

Hej ❤

Październik dobiega końca, co oznacza tylko jedno - czytelnicze podsumowanie miesiąca. Już myślałam, że przełamie moją tradycję dziesięciu książek na miesiąc, ale nic z tego, bo pod koniec miesiąca prawie w ogóle nie miałam czasu czytać i od 4 dni staram się skończyć „Chłopaka z sąsiedztwa”, ale coś mi nie idzie. Zaliczyłam tę książkę do października, bo zostało mi już niewiele stron i mam nadzieję, że w końcu ją pochłonę ;P Tak więc, znowu kończę z wynikiem 10 powieści. Od kwietnia tyle samo – ale nie ma co narzekać, bo jest to bardzo dobry wynik ;)

Oto przeczytane przeze mnie książki:

Przeczytanych książek: 10

① Elantris – Brandon Sanderson ★★★★★★★★★★ (recenzja)

② Gus – Kim Holden ★★★★★★★★☆☆ (recenzja)

③ Paragraf 22 – Joseph Heller ★★★★★★★★☆☆ (recenzja)

④ Pół wojny – Joe Abercrombie ★★★★★★★☆☆☆

⑤ Bez winy – Mia Sheridan ★★★★★★★★☆☆

⑥ Cmętarz zwieżąt – Stephen King ★★★★★★★★☆☆

⑦ Ukryta łowczyni – Danielle L. Jensen ★★★★★★☆☆☆☆

⑧ Wyjątkowi – Meg Wolitzer ★★★★★★★☆☆☆

⑨ Kiedy wszystko się zmienia – Lisa De Jong ★★★★★★★☆☆☆

⑩ Chłopak z sąsiedztwa – Kasie West

Najlepsza książka: kto czytał moją recenzję „Elantris” ten wie, że wychwalałam ją pod niebiosa ;P Dla mnie ta książka posiada wszystko to, co powinna posiadać powieść idealna :D

Najgorsza książka: w tym miesiącu nie trafiłam na żadną bardzo słabą książkę, co niezmiernie mnie cieszy, ale (tak jest „ale”) najniższą ocenę dałam „Ukrytej łowczyni”, gdyż ja naprawdę jestem łaskawa i mogę wybaczyć niejedno, ale nieprawdopodobna przewidywalność to dla mnie zbyt wiele :/

TO BE READ

Mam tak wielkie zaległości, a raczej kupuję/wypożyczam więcej książek niż czytam, co wiążę się z tym, że zwyczajnie trudno mi się zdecydować, po którą powieść sięgnąć w następnej kolejności. Zostały mi jeszcze 3 książki z biblioteki, które muszę przeczytać do 21 listopada, ale podam Wam tylko jedną z nich, bo trzy pozostałe to będą pozycję z mojego ostatniego zamówienia internetowego :)

Ową biblioteczną książką jest „Dracula” Brama Stokera. Ostatnio często sięgam po horror (zarówno w literaturze, jak i filmie). Chciałabym w końcu poznać pierwowzór książkowy.

Zdaję sobie sprawę z tego, że jestem niezwykle przewidywalną osobą, bo kolejną książką, którą na pewno przeczytam będzie „Rozjemca” Brandona Sandersona, bo… ta książka mnie wzywa ;) Przyciąga mnie niczym magnes. Czuje się szczęśliwa mogąc przeczytać choć jedną powieść Sandersona w miesiącu :D Tak powinno być zawsze!

Kolejną powieścią jest „Szóstka wron” Leigh Bardugo, która cały czas leży gdzieś w zasięgu mojej ręki, bo po prostu nie mogę się na nią napatrzeć. Jest taka piękna! Liczę na to, że środek będzie równie imponujący :D

Ostatni tytuł, który muszę, a raczej chcę przeczytać to „Pieśń Dawida” Amy Harmon. Pierwszy tom był fenomenalny, dlatego muszę sprawdzić czy drugi trzyma poziom ;P

Na koniec pozostawiłam najważniejsze, czyli podziękowania dla Was za to, że komentujecie, radzicie czy odradzacie i udzielacie się w każdy inny sposób ;) Dziękuję :*

Jak Wam minął październik?

Macie jakieś plany na listopad?

Trzymajcie się cieplutko! :)

RECENZJA: Paragraf 22 - Joseph Heller

10:52

AUTOR: Joseph Heller

TYTUL ORYGINALU: CATCH-22

CYKL: Paragraf 22 #1

STRON: 480

WYDAWNICTWO: Albatros

DATA WYDANIA: 7 grudnia 2012

GATUNEK: Wojenna/Klasyka

NARRACJA: trzecioosobowa

BOHATER: John Yossarian (28 lat)

CZAS CZYTANIA: 5 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★★☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Była to miłość od pierwszego wejrzenia.”

OPIS:

Jedna z najwybitniejszych powieści XX wieku, oraz najsłynniejsza powieść na temat II wojny światowej. Powieść pełna czarnego humoru, ukazuje bezsens wojny i armii jako instytucji, wyśmiewa mechanizmy społeczne rządzące się logiką absurdu. Jej bohaterowie to zbiorowisko wariatów, fanatyków, oportunistów, ale nade wszystko ludzi którzy mają jeden wspólny cel - za wszelką cenę przeżyć...

RECENZJA:

Amerykański bombardier Yossarian stacjonuje wraz ze swoją jednostką na wyspie nieopodal Włoch. Mężczyzna cierpi na manie prześladowczą – uważa, że wszyscy dybią na jego życie – nie tylko wrogowie, ale i przełożeni z jego jednostki. Za każdym razem, kiedy jest blisko osiągnięcia określonej liczby lotów, co równa się skończenia służby i powrotu do Stanów, pułkownik Cathcart większa limit, zmuszając go do dalszych lotów. Yossarian zrobi wszystko, aby przeżyć… jest tchórzem, ale woli być żywym tchórzem, niż martwym bohaterem…

„- Oni chcą mnie zabić (…). Yossarian rozporządzał niezbitymi dowodami, gdyż zupełnie nieznani mu ludzie strzelali do niego z działek za każdym razem, kiedy leciał zrzucać na nich bomby, co nie było wcale zabawne.”

Zacznę od tego, czym jest tytułowy paragraf 22. Jest to przepis traktujący o tym, że każdy chory umysłowo żołnierz ma prawo do zwolnienia z służby, ale… żaden zdrowy na umyśle człowiek, który zdolny jest zwolnić się z działań bojowych nie może być wariatem, gdyż troska o swoje życie jest objawem zdrowia psychicznego. Ot cały paradoks.

„Dunbar znowu leżał na wznak, bez ruchu, wpatrzony szklanym wzrokiem w sufit. Pracował nad przedłużeniem sobie życia. Osiągał to przez uprawianie nudy. Dunbar tak gorliwie pracował nad przedłużeniem sobie życia, że można go było wziąć za nieboszczyka.”

Kiedy zaczęłam czytać tę książkę, przeżyłam pewnego rodzaju szok, bo wszelkie recenzje nie przygotowały mnie na to co dostałam. Czułam się jakbym dostała obuchem w głowę, a tym obuchem był humor Hellera. Nie da się ukryć, że tematyka tej powieści nie należy do lekkich, ale przez początek książki w ogóle tego nie odczułam. Nim się obejrzałam byłam na setnej stronie. Kiedy to się stało? Do dzisiaj jest to wielką tajemnicą. Humor autora był dla mnie olśnieniem. Ironiczny, pełen ukrytych aluzji, kryjący niesamowity przekaz. Aczkolwiek z bólem muszę przyznać, że z czasem książka zaczęła mnie męczyć – to już nie było, to co na początku. I nie chodzi o to, że humor oklapł, ale o to, że był tak intensywny i charakterystyczny, że z czasem zaczął mnie trochę przytłaczać. Powtarzające się zagrania autora, niedopowiedzenia w dialogach i ich absurdalność tak mile widziane na początku z każdą kolejną stroną powszedniały.

„Wiedział, że niczego nie można wiedzieć na pewno, nawet tego, że niczego nie można wiedzieć na pewno.”

Poza tym Joseph Heller decyduje się na wiele przeskoków w czasie, w czym można się pogubić. W końcowych stronach autor wraca do początkowych wydarzeń. Często jeden rozdział jest całkowicie bezsensowny, dopóki nie przeczytamy kolejnych. Przez ten brak chronologii książkę trzeba czytać uważnie i spokojnie, nie należy się śpieszyć. Po każdym rozdziale musiałam robić sobie przerwę, aby odsapnąć, zastanowić się, poukładać sobie wszystko na spokojnie.

Co więcej każdy rozdział powieści traktuje o osobnym bohaterze z eskadry oraz osób postronnych, jak: lekarze, pielęgniarki, prostytutki. Protagoniści „Paragrafu 22” to szeroki wachlarz barwnych osobowości, każda kolejna osoba jest bardziej szalona od poprzedniej. Aż nie wiadomo od kogo zacząć. Major Major to major, z którym można porozmawiać tylko wtedy, gdy jest nieobecny, Wódz White Holfoat to żywy wykrywacz złóż ropy naftowej, Appleby ma muszki w oczach, a wszystkich ich łączy Yossarian, który chodzi tyłem, z ręką na broni, aby nikt go nie zaszedł od tyłu. I każda z tych karykaturalnych postaci jest skonstruowana, aby coś nam przekazać, uświadomić…

„A co to jest ojczyzna? Ojczyzna to kawałek ziemi otoczony ze wszystkich stron granicami, zazwyczaj nienaturalnymi. Anglicy umierają za Anglię, Amerykanie za Amerykę, Niemcy za Niemcy, Rosjanie za Rosję. W tej wojnie bierze teraz udział pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt krajów. To chyba niemożliwe, żeby było aż tyle krajów, za które warto umierać?”

Jestem pod wrażeniem, że autorowi udało się stworzyć coś tak głębokiego, pod powłoką absurdu i groteski. „Paragraf 22” wyśmiewa biurokrację wojskową, wszelkie bezmyślne rozporządzenia czy prawa oraz zachowania przywódców, którzy kosztem życia podwładnych pragną wybić się w hierarchii. Pokazuje zachowania żołnierzy w obliczu wojny, którzy tak naprawdę nie chcą walczyć, a jedyne o czym marzą to powrót do domu...

Książka została przeczytana w ramach wyzwania:

RECENZJA: Gus - Kim Holden

17:13

AUTOR: Kim Holden

TYTUL ORYGINALU: Gus

CYKL: Promyczek #2

STRON: 500

WYDAWNICTWO: Filia

DATA WYDANIA: 7 września 2016

GATUNEK: New Adult

NARRACJA: pierwszoosobowa

BOHATER: Gus Hawthorne (22 l.)/Scout MacKenzie(23 l.)

CZAS CZYTANIA: 3 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★★☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Każdy mój krok jest trudniejszy niż poprzedni.”

OPIS:

Oto historia Gusa.
Opowiada o zagubieniu.
O odnalezieniu.
I o stopniowym procesie uzdrawiania.
Szczerze mówiąc, nie wiem już jak żyć.
Promyczek nie była tylko moją najlepszą przyjaciółką,
była moją drugą połówką.
Drugą połową mojego umysłu,
mojego sumienia, mojego poczucia humoru,
mojej kreatywności…
Była drugą połową mojego serca.
W jaki sposób człowiek może wrócić
do swoich zajęć, jeśli na zawsze stracił połowę siebie?

RECENZJA:

Gus wraz z zespołem zaczyna trasę koncertową. Nie mogąc pogodzić się ze stratą Promyczka, zatapia się w cierpieniu i różnorakich używkach. Nic go nie obchodzi, odsuwa się od przyjaciół, nie czerpię radości z muzyki, bo wraz z Kate utracił wszelką wenę. W końcu szefostwo ma dość jego wybryków i zatrudnia Scout, aby go pilnowała…

Jak można się domyślić tych dwoje nie zapałało do siebie sympatią od pierwszego wejrzenia. Ich relacje oscylowały między całkowitym ignorowaniem, a niewypowiedzianą niechęcią. Nie do końca podobał mi się początek ich związku – wiecie: „kto się czubi, ten się lubi”, ale w sumie lepsze to, niż wazelina i cukier. Aczkolwiek odpowiadało mi to, że autorka niczego nie przyspieszała. Obydwoje mieli ciężką przeszłość i poranione serca, więc okres leczenia musiał trochę potrwać i Holden przedstawiła to w bardzo sensowny i niewymuszony sposób.

Strasznie polubiłam Gusa po pierwszej części – jego wrażliwą i delikatna naturę, stosunek do Promyczka oraz niezaprzeczalną miłość do muzyki, ale… o ile pierwszy tom nieco tuszował jego niedoskonałości, to drugi brutalnie wyciągnął wszystko na światło dzienne. Może wydawać się trochę dziwne, ale uważam to za wielki plus, dlatego, że Gus stał się w moich oczach bardziej ludzki. Przestał być ideałem, miał swoje odchyły, czasami zachowywał się głupio i nieracjonalnie. Znalazł się w niewyobrażalnie ciężkiej sytuacji, ale wybrnął z niej obronną ręką.

Z drugiej strony mieliśmy Scout, której niestety nie polubiłam. Na początku książki bardzo niewiele o niej wiemy, jej przeszłość jest jedna wielką tajemnicą. Było wiadomo, ze przeżyła coś strasznego, co zostawiło na niej piętno w postaci blizn na twarzy i ciele, przez co stała się bardzo zamknięta w sobie i płochliwa. Próbowała grać twardą i surową, ale jej to nie wychodziło. W moim mniemaniu była całkowitym przeciwieństwem żywiołowej i czerpiącej z życia garściami Kate.

Książkę bardzo dobrze mi się czytało z jednym wyjątkiem – Holden przeholowała z wyznaniami miłości i słodkimi, ckliwymi scenami, które ciągnęły się przez ostatnie sto stron. Czułam jakbym napchała się watą cukrową, aż wyłaziła mi uszami – nie żebym nie lubiła tego przysmaku, ale co za dużo to niezdrowo.

„Gus” to bardzo nostalgiczna powieść – było w niej sporo wspomnień Kate oraz jej siostry Grace. Autorka w naprawdę piękny sposób ukazuję potęgę przyjaźni oraz to z jaką siłą oddziałuje na nasze życie. Przy tym pokreślą rolę rodziny w życiu i że najlepszy przyjaciel jest niczym najbliższy krewny.

Powieść była świetna i mimo iż nie wywołała we mnie tak oszałamiającego wrażenia jak „Promyczek”, to niewątpliwie doceniam przesłania, jakie zawarła w niej autorka. Na pewno jest to bardzo pouczająca książka - podkreśla, że pogodzenie się ze stratą nie oznacza zapomnienia o przeszłości, ale może pomóc ożywić nasze cele. Historia Gusa i Scout pokazuje, ze miłość ma siłę uleczyć najgłębsze rany i że po każdym upadku należy się podnieść, bo dobre rzeczy nie przyjdą za darmo – trzeba na nie zapracować.

Cykl „Promyczek”:

1. Promyczek

2. Gus

Książka została przeczytana w ramach wyzwania:

5 książek, których wydania chcę zobaczyć w Polsce #4

11:36

Hej :D

Witam w kolejnym zestawieniu książek, które chcę zobaczyć w polskich księgarniach. Tym razem miałam straszny problem z wybraniem tylko pięciu - nie mogłam się zdecydować.
Mam nadzieję, że coś Was zainteresuje :)
Oto one:

Harper Price, niezrównana południowa piękność, urodziła się gotowa by zdobyć tiarę balu absolwentów. Ale po dziwnym zbiegu okoliczności, podczas tańca ujawniły się jej niesamowite zdolności i przeznaczenie Harper obiera naprawdę dziwny kierunek. Staje się Paladynką, czyli starożytnym opiekunem ze zwinnością, super wytrzymałością i zabójczymi instynktami.

Właśnie wtedy, gdy wydawało się, że życie nie może bardziej zaskoczyć, Harper dowiaduje się, kogo ma chronić: Davida Starka, reportera szkolnego, głównego obiektu tajemniczej przepowiedni i prawdopodobnie najmniej lubianą przez Harper osobę. Ale sprawy komplikują się jeszcze bardziej, kiedy Harper zaczyna się w nim zakochiwać i odkrywa, że los Dawida jest na tyle ważny, że mógłby zniszczyć Ziemię.

••• ••• •••

Książka, która ma prawie 30 tyś. głosów na GoodReads, a u nas cisza, co jest dziwne... Opis brzmi trochę komicznie i w sumie niewiele wyjaśnia, ale intryguje, dlatego chętnie bym przeczytała, gdyby pojawiła się w Polsce :)

Za dziesięć lat, ludzkość będzie egzystować nie zaznając chorób czy wirusów.

Swoje idealne zdrowie zawdzięczamy ujarzmionemu pasożyta - genetycznie zmodyfikowanego tasiemca opracowanego przez pionierskie SymboGen Corporation. Po wszczepieniu, tasiemiec chroni nas przed chorobami, wzmacnia nasz układ odpornościowy - nawet wydziela leki. Efekt przeszedł najśmielsze marzenia naukowców. Teraz, po latach prawie każdy człowiek ma SymboGen tasiemca żyjącego w organizmie.

Ale te pasożyty są coraz bardziej niespokojne. Chcą żyć własnym życiem ... i zrobią wszystko, by je zdobyć.

••• ••• •••

Mira Grant jest znana z trylogii „Feed”, która w moim odczuciu była najbardziej realistycznym przedstawieniem epidemii zombie z jakim spotkałam się w literaturze. Co ciekawe „Parasite” też jest o zombie, mimo iż z opisu bym tego nie wywnioskowała. Opis brzmi interesująco – nie licząc tych 10 lat, w ciągu których ludzkość ma zapanować nad wszelkimi chorobami, bo to wydaje mi się zbyt optymistyczną wizją, ale poza tym zapowiada się świetnie :D

Życie Annabelle Spencer to marzenie każdej dziewczyny. Ma wspaniałych rodziców, wspaniałych przyjaciół i oczywiście idealnego chłopaka, Jack’a Robertsa. Wszystko się zmienia w jej szesnaste urodziny, gdy jej życie rozpada się wokół niej. Jej sen zamienia się w koszmar, kiedy Jack zostaje zamordowany na jej oczach, a ona porwana przez mordercę, Cartera Thomasa, dealera narkotyków.

Po pięciu miesiącach życia z Carterem, odkryła, że to doświadczenie całkowicie ją zmieniło. Już nie jest ‘szczęściarą’, dziewczyną, którą każdy zna i kocha - teraz jest zimna, twarda i cierpi na lęki nocne. Wydaje się, że Carter złamał nie tylko jej ciało, ale i jej ducha. Cień jej dawnej osoby, jest hasłem jej obecnego życia: "Jeśli nie dbasz o nic, to nie masz nic do stracenia".

Obecnie Carter odsiaduje karę za zabójstwo Jacka, przeświadczony, że Anna będzie nieszkodliwa. Jego ponowny proces zbliża się nieubłaganie, ponieważ wydaje się, że niektóre kluczowe dowody zostały sfałszowane. Bez wiedzy Anny, groźby śmierci odbierane są przez jej ojca, senatora. Wydaje się, że Carter nadal jest zainteresowany Anną i nie cofnie się przed niczym, aby ją odzyskać.

Ashton Taylor zostaje zatrudniony, aby chronić dziewczynę. Jest to wykwalifikowany agent SWAT, wielki talent, nowy ‘złoty chłopiec’ agencji. Pracuje pod przykrywką, udając chłopaka Annabelle. Jego zadaniem jest pomóc jej w college’u i dbać o jej bezpieczeństwo do końca procesu, który skończy się za osiem miesięcy.

Od trzech była złamaną, uszkodzoną dziewczyną, nie chciała czuć emocji i bólu, ale czy Ashton może pomóc odbudować jej życie na nowo i uporać się z żalem utraty po ukochanym z dzieciństwa? Czy będzie w stanie pokazać jej rzeczywistość i ukazać, że warto żyć i że nie wszyscy ludzie pragną ją skrzywdzić?

Przez cały ten czas, cień procesu unosi się nad nimi, szydząc z nich i przypominając im, że to jeszcze nie koniec. Thomas Carter nie cofnie się przed niczym, aby połączyć się ze swoją 'Księżniczką'.

••• ••• •••

Bardzo zaintrygował mnie opis (znowu) – ciekawi mnie jak autorka ukarzę walkę Anny z traumą po porwaniu. Myślę, że jest to dość trudny temat i łatwo go skaszanić... Trochę boję się romansu Annabelle z owym agentem SWAT, ale liczę na to, że wszystko będzie odpowiednio wyważone. Książka ma na GR ma ocenę 4,3 (ponad 12 tyś głosów), więc na pewno nie będzie źle ;)

Rodzinna opowieść pełna sekretów, tajemnic i duchów, w której życie żywych i martwych, przecina się w zaskakujący, szokujący i poruszający sposób.

Zamożny Richard Walker właśnie zmarł, pozostawiając wiejski dom pełen pomieszczeń wypełnionych pozostałościami swojego życia. Jego zrażona rodzina - zgorzkniała była żona Caroline, sprawiający kłopoty nastoletni syn Trenton, i bezlitosna córka Minna – przybyli odebrać spadek.

Jednak rodzina Walkersów nie jest sama. Pruderyjna Alice i cyniczna Sandra, to od dawna nieżyjące mieszkanki przypisane do domu, ukryte w jego klaustrofobicznych ścianach. Choć ich głos nie będzie słyszany, Alice i Sandra mówią przez sam dom – poprzez syk grzejnika, skrzypienie schodów, ściemnianie żarówki.

Żywi i umarli - każdy nawiedzony przez bolesne prawdy, które wkrótce wypłyną na powierzchnię z wybuchową siłą. Nagle pojawia się nowy duch, a Trenton zaczyna komunikować się z nią. Duch i człowiek - dwa światy, których zderzenie będzie miało katastrofalne rezultaty.

••• ••• •••

Kolejna książka z dość dziwnym opisem, bo będzie o duchach, ale raczej nie będzie to horror, tylko… sama nie wiem co :P Powieść ta ma bardzo niską ocenę na GR, bo coś koło 3,3 – słabiutko, ale i tak mnie ciekawi ;) Poza tym jako, że jest to Lauren Oliver, to istnieją dość duże szanse, że książka się u nas pojawi :)

Tess Snow ma wszystko, czego kiedykolwiek pragnęła: dzieli ją jeden semestr zanim rozpocznie karierę w działalności deweloperskiej, ma kochającego chłopaka i przyszłość pełną olśniewających możliwości.

W dniu ich drugiej rocznicy, Brax zaskakuje Tess romantyczną podróżą do Meksyku. Piaszczyste plaże, pyszne koktajle i czuły seks to idealny zestaw na udane wakacje. Tygodnie wypełnione miłością i pasją - Tess jest na szczycie świata.

Ale pełen pożądliwości raj się roztrzaskał.

Porwana. Odurzona. Skradziona. Tess jest wciągnięta do świata pełnego ciemności i strachu.

Uwięziona, sama bez szansy na ratunek, nie kochana, bez wiary, bez przyszłości, Tess ewoluuje z przerażonej dziewczyny w zażartą wojowniczkę. Ale bez względu na jej siłę, nie może uchronić się przed grozą bycia sprzedaną.

Czy Brax znajdzie Tess zanim zostanie złamana i zniszczona, czy nowy właściciel Tess zmieni jej życie na zawsze?

••• ••• •••

Coś sporo w tym zestawieniu książek o porwaniach :P Jakoś tak wyszło – nie planowałam tego ;) Lubię tą tematykę – podobnie jak stalking i ogólnie książki o psychopatach, dlatego ten tytuł mnie zainteresował.

Zainteresowała Was któraś z powyższych książek?

Zaczytanego! ♡

RECENZJA: Pół świata - Joe Abercrombie

17:11

AUTOR: Joe Abercrombie

TYTUL ORYGINALU: Half the World

CYKL: Morze Drzazg #2

STRON: 452

WYDAWNICTWO: Rebis

DATA WYDANIA: 21 sierpnia 2015

GATUNEK: Fantastyka / Young Adult

NARRACJA: trzecioosobowa

BOHATER: Zadra / Brand

CZAS CZYTANIA: 3 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Zawahał się tylko na moment, ale Zadra zdążyła go rąbnąć w jaja brzegiem tarczy.”

OPIS:

Czasami Matka Wojna naznacza dziewczynę.
Taka właśnie jest Zadra, która rozpaczliwie chce pomścić śmierć ojca. Celem jej życia jest walka.
Niekiedy wojownik sam staje się bronią.
Dziewczyna zostaje uwikłana w intrygi Ojca Yarviego, przebiegłego ministra Gettlandu, który przemierza pół świata, aby pozyskać sojuszników w walce z Najwyższym Królem. I nie cofnie się przed niczym. Towarzyszy im Brand, młody wojownik, który nienawidzi zabijania.
A broń można wykorzystać tylko w jednym celu.
Czy Zadra już do końca życia będzie pionkiem w rękach potężnych graczy, czy zdoła odnaleźć własną ścieżkę?

RECENZJA:

Zadra jest 16-letnią dziewczyną, która marzy o zemście na zabójcach ojca. Pragnie zostać wielką wojowniczką i służyć królowi Uthilowi. Jednak nieszczęśliwy splot wydarzeń doprowadza do skazania jej na miażdżenie kamieniami. Czy nie będzie jej dane pomścić ojca? Na szczęście los daje jej jeszcze jedną szansę, a pojawia się ona w postaci Yarviego – ministra Gettlandu, który daje jej nadzieję na uniknięcie śmieci, ale nic nie ma za darmo...

Brand jest spragniony przygodny obraz wielkiego bogactwa, które mogłoby wyciągnąć jego oraz jego siostrę z biedy. Od tego celu dzieli go tylko niewielki krok. Właśnie kończy szkolenie na obrońcę króla Gettlandu. Jednak jeden błąd niweczy jego plany... Czy na zawsze zawiódł siostrę? Na szczęście zostaje uratowany przez ministra Yarviego. Czy może sobie znowu pozwolić na nadzieję?

Akcja powieści ma narrację naprzemienną, a co mnie niezmiernie zdziwiło Yarvi stracił rolę głównego protagonisty na rzecz Zadry oraz Branda. Sięgając po drugi tom, w ogóle nie czytałam opisu, dlatego było to dla mnie spore zaskoczenie. Yarvi nadal jest dość istotną postacią w powieści, jednak od ostatnich wydarzeń z „Pół króla” minęło trzy lata, a on wyrzekł się tronu, został doradcą monarchy, a co najważniejsze zaczął zbierać drużynę do długiej sprawy, aby szukać sprzymierzeńców przeciw Najwyższemu Królowi, który szokuję się do wojny. Jego postać przeszła szokującą transformację, czasami przecierałam oczy ze zdumienia i zastanawiałam się, czy to ciągle ta sama osoba. Jako minister musi być przebiegły i bezwzględny – trzeba przyznać, że świetnie odnalazł się w wielkim świecie polityki.

„Głupcy chwalą się tym, czego zamierzają dokonać. Bohaterowie biorą się do dzieła.”

Skoro Yarvi poszedł w odstawkę, to skupy się na nowej parze. Brand jawi się jako dobry samarytanin, który zawsze służy pomocną z przekonaniem, że zostanie mu to oddane z nawiązką. Jest prostolinijny, nieco naiwny, woli milczeć w przekonaniu, iż ilekroć otwiera usta, to później tego żałuję. Wie, że jest spostrzegany jako bezmózgi osiłek, bez własnego zdania. Natomiast Zadra, jest dziewczyną, która nie bez powodu nosi taki przydomek. Jest cierniem w oku świata. Jest arogancka, pewna siebie oraz pyskata, czym nie zjednuje sobie przyjaciół. Zawsze kochała ojca, z którego śmiercią nie potrafi się pogodzić, a nie jest w stanie dogadać się z matką, która pragnęła mieć córkę marzącą o aksamitach i falbankach. Aczkolwiek, pod tą nieprzeniknioną powłoką Zadry kryje się nieco zakompleksiona istota, przekonana o swojej nieatrakcyjności i chłopięcej naturze.

W pierwszy tomie wątek romantyczny był bardzo skromny, natomiast w drugim w ogóle nie istniał do połowy książki, a co więcej miłość między Brandem, a Zadrą była mocno przewidywalna. Para ta darzyła się nienawiścią, wręcz pogardą, jednak z czasem, jak można się domyślić ich uczucia ewoluowały. Po tych negatywnych emocjach zaczął rodzić się skrywany podziw, szacunek, następnie przyjaźń i… zwątpienie, bo zarówno Zadra, jak i Brant są osobami bardzo zakompleksionymi i autor skutecznie to wykorzystał. Wprowadził pewną podejrzliwość do ich relacji, przez co dochodziło między nimi do serii nieporozumień. Te ich nieświadome zniechęcanie siebie nawzajem niejednokrotnie doprowadzało mnie do śmiechu. To było komiczne i tragiczne jednocześnie.

„Nie powinna rozbudzać w sobie nadziei, ale one są jak chwasty - starasz się wyrwać je z korzeniami, lecz uparcie odrastają.”

Mimo iż „Pół świata” mogłabym określić mianem książki przygodowej, to miała ona kilka nużących momentów. Bohaterowie prawie cały czas są w ruchu (przez długą część książki przemieszczają się statkiem), czyhają na nich niebezpieczeństwa, ale od czasu do czasu wkrada się nuda – dużo polityki, przeciągających się bitew, czy powtarzalnych wydarzeń (jak ćwiczenia zbrojne Zadry). Zazwyczaj te rzeczy są plusem w książce, ale tym razem było inaczej… Na szczęście pojawiło się też to, co lubię u Abercrombiego najbardziej, czyli: intrygi oraz świetne, (wielokrotnie zabawne) dialogi, które mimo iż pełne złotych myśli, idealnie wpasowywały się w okoliczności i były niewymuszone.

„Strumień zdarzeń nie zawsze płynie korytem, które zawczasu wykopaliśmy.”

Książka pokazuje, że bohaterstwo to nie tylko dokonywanie heroicznych czynów godnych chwały, pieśni i bogactwa, ale przede wszystkim bezwzględność, brutalność i postępowanie nie zawsze zgodne z sumieniem. Tego bardowie nie ujmują w swoich pieśniach. Bohaterowie książki to młodzi, niedoświadczeni ludzie, którzy dokonują wyborów i niejednokrotnie ich żałują. Próbują odnaleźć się w świecie, gdzie dominuje dwulicowość i manipulacja. W świecie, gdzie aby przetrwać trzeba grać w te same gierki, być mistrzem w sztuce wojny i nie bać się poświecić jednostkę dla większego dobra. Czy Brand i Zadra będą tylko pionkami w rękach władzy? A może podejmą grę i okażą się godnymi partnerami między szczwanymi lisami?

Trylogia „Morze Drzazg”:

1.Pół króla

2.Pół świata

3. Pół wojny

Książka została przeczytana w ramach wyzwania:

RECENZJA: November 9 - Colleen Hoover

17:21

AUTOR: Colleen Hoover

TYTUL ORYGINALU: November Nine

CYKL: jednotomowa

STRON: 310

WYDAWNICTWO: Atria Books (polska: Otwarte)

DATA WYDANIA: 10 listopada 2015 (pl: 9 listopada 2016)

GATUNEK: Romans / New Adult

NARRACJA: pierwszoosobowa

BOHATER: Fallon / Ben

CZAS CZYTANIA: 3 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★★☆☆

RECENZJA:

Fallon była utalentowaną aktorką młodego pokolenia, sława i sukces stały przed nią otworem. Niestety jeden dzień przekreślił wszystko. 9 listopada kojarzy jej się tylko z jednym - pożarem, który odebrał jej wszelką nadzieję na lepsze jutro i zostawił z bliznami znaczącymi jej twarz i ciało. Teraz 18-letnia Fallon próbuje zacząć nowy rozdał w życiu. W drugą rocznicę wypadku, postanawia wyprowadzić się z Los Angeles i przenieś na wschodnie wybrzeże. Kilka godzin przed wyjazdem jej drogi krzyżują się z Benem. Spędzają ze sobą resztę dnia. Każda kolejna chwila coraz mocniej ich do siebie zbliża. Chłopak pod wpływem emocji proponuje dziewczynie pewien układ. Przez kolejne pięć lat będą się ze sobą spotykać jednego dnia w roku - 9 listopada. Każdy inny kontakt jest surowo zabroniony...

Książka jest w ciekawy sposób skonstruowana. Mamy narracje pierwszoosobową, naprzemienną, czyli z perspektywy Bena i Fallon. Jednak oczywiście nie to jest takie interesujące, ale to, że cała akcja powieści skupia się na tym jednym dnu, rok po roku. Mam mieszane uczucia co do tego pomysłu, bo o wszystkich wydarzeniach, które miały miejsce w danym roku, dowiadujemy się dopiero 9 listopada. Z jednej strony, to daje efekt zaskoczenia, bo nigdy nie wiemy czym zaszokują nas bohaterowie i jak wyglądało ich życie w tym czasie. Niemniej jednak z drugiej strony przez to trudno mi było zżyć się z postaciami. Książka pod tym względem przypomina mi trochę "Jeden dzień" Davida Nichollsa. Nawet w samej powieści Colleen Hoover było porównanie ich sytuacji do tego tytułu. Jedyną różnicą jest to, że bohaterowie "November nine" nie mięli ze sobą żadnego kontaktu poza tym jednym dniem.

Fallon to dziewczyna, która nie potrafi pogodzić się z tym co stało się w przeszłości. To wydarzenie ma znaczący wpływ na jej dotychczasowe życie. Ukrywa się przed światem. Z umiłowaniem czyta wszelkie powieści romantyczne i jest przekonana, że nigdy nie doświadczy tego w życiu prywatnym. Można by się spodziewać, że jest taką szarą myszką, uciekającą przed ludźmi. Jednak prawda jest taka, że unika obcych, bo boi się ich reakcji, ale tak naprawdę jest nieco pyskata i potrafi postawić na swoim.

Natomiast Ben jest początkującym pisarzem, chociaż mocno zaniedbuje studnia i od dawna nic nie napisał. Od początku powieści wiemy, że skrywa jakąś tajemnicę, która miała znaczący wpływ na jego życie. Z biegiem czasu miałam wrażenie, że dowiedziałam się o nim więcej niż o Fallon. Przeżywałam bardziej jego porażki i niepowodzenia niż samej dziewczyny. Po prostu był mi bliższą osobą. Jakoś szczególnie się temu nie dziwie, bo Collen Hoover ma talent do tworzenia niesamowitych męskich postaci.

Trzeba przyznać, że przez te pięć lat bardzo dużo się działo. Było mnóstwo zwrotów akcji. Nie sposób było się nudzić. Książka była bardzo wzruszająca. Nie potrafię zliczyć ile razy szlochałam. Głównie jej środek był po porostu druzgoczący. Bohaterzy przy zawierani tej umowy, nie mięli pojęcia ile może się zmienić przez te pięć lat. Jest to mnóstwo czasu i życie może przynieść wiele niespodzianek. Ich dopiero co kiełkujące uczucie niejednokrotnie było wystawiane na próbę.

Reasumując powieść jest świetna. Sama historia nie jest skomplikowana i może wydawać się banalna, ale niewątpliwie chwaciła mnie za serce i nieźle wytarmosiła. Jeśli lubicie Colleen Hoover, to książka powinna przypaść Wam do gustu. Jednak w moim przekonaniu nie przegoniła genialnej "Maybe someday".

Książka została przeczytana w ramach wyzwania:

RECENZJA: Elantris - Brandon Sanderson

17:05

AUTOR: Brandon Sanderson

TYTUL ORYGINALU: Elantris

CYKL: Elantris #1

STRON: 784

WYDAWNICTWO: Mag

DATA WYDANIA: 14 września 2016

GATUNEK: Fantastyka

NARRACJA: trzecioosobowa

BOHATER: Raoden/Sarene/Hrathen

CZAS CZYTANIA: 4 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★★★★

PIERWSZE ZDANIE:

„Elantris kiedyś było piękne.”

OPIS:

Elantris - gigantyczne, piękne, dosłownie promienne miasto, zamieszkane przez istoty wykorzystujące swoje potężne zdolności magiczne, by pomagać ludowi Arelonu. Każda z tych boskich istot była jednak kiedyś zwykłym człowiekiem, dopóki nie dotknęła jej tajemnicza, odmieniająca moc Shaod. A potem, dziesięć lat temu, magia zawiodła. Elantryjczycy stali się zniszczonymi, słabymi, podobnymi do trędowatych istotami, a samo Elantris okryło się mrokiem, brudem i popadło w ruinę. Shaod stał się przekleństwem. Nowa stolica Arelonu, Kae, przycupnęła w cieniu Elantris, a jej mieszkańcy ze wszystkich sił ją ignorowali. Księżniczka Sarene z Ted przybywa do Kae, by zawrzeć polityczne małżeństwo z księciem korony Raodenem. Sądząc z korespondencji, mogła się spodziewać, że odnajdzie miłość. Dowiaduje się jednak, że Raoden nie żyje, a ona uważana jest za wdowę po nim...

RECENZJA:

Na wstępie muszę wspomnieć, że zapewne ta recenzja wyjdzie bardzo chaotyczna, za co przepraszam, ale w mojej głowie panuję prawdziwa zawierucha, przez co nie potrafię uporządkować myśli. Dla mnie w książkach Sandersona jest wszystko, co potrzebuje do szczęścia, a opisując moje wrażenia po jej przeczytaniu jestem cała roztrzęsiona…

Niegdyś Elantris było najpiękniejszym miastem w całym Opelonie. Zachwycało swoją architekturą, majestatycznością, a jego mieszkańcy posiadający wyjątkowe umiejętności, byli czczeni niczym bóstwa. Tak było dziesięć lat temu, ale nastał Shaod i wszystko zmienił. Magia poszła w zapomnienie, miasto popadło w ruinę, a większość mieszkańców przestała istnieć – ci co zostali, zmienili się w przerażające istoty pozbawione rozumu, z poplamioną i zmarszczoną skórą. Elantryjczykiem mógł zostać każdy od chłopa po arystokratę. Raoden rano jest księciem Arelonu, a wieczorem wbrew swojej woli zostaje wtrącony do Elantris. Shaod zabrał mu wygląd – stracił włosy, skóra zaczęła się marszczyć i zmieniać kolor – jednak obiecał sobie, że nie straci jednego – rozumu.

Coraz częściej wydaje mi się, że nie ważne co by Sanderson napisał, to ja i tak to pochłonę i poproszę o więcej. Czemu tak się dzieję? Głównie dlatego, ze uwielbiam styl autora. Dla mnie jest on fenomenalny – prosty, ale pod takim względem, że „Elantris” przesączona jest nazwami własnymi odnoszącymi się do magii AonDor czy różnych religii, ale autor ma na tyle lekkie pióro, że nie przytłacza tym nazewnictwem. Poza tym w bardzo niewymuszony sposób potrafi wtrącać różnego rodzaju porównania, zawsze niezwykle trafne, a same dialogi są nieco górnolotne - autor niejednorodnie wkłada w usta swoich bohaterów wielkie, mądre słowa, ale także potrafi rozbawić kapitalnym, często ironicznym humorem. Wydaje mi się, ze jego słownik nie ma granicy. Dla mnie umysł Sandersona jest nieodgadniony…

Nie mieści się w mojej głowie, jak można stworzyć tyle serii, ile stworzył Sanderson i każda z nich jest tak szalenie niepowtarzalna. W „Elantris” jest wyjątkowo mało magii, co mnie zaskoczyło. Pod tym względem ta seria jest zdecydowanie inna od chociażby „Ostatniego Imperium” czy „Archiwum burzowego światła”, w których magiczne umiejętności są zaprezentowane na stracie. Oczywiście od pierwszej strony czuć, iż Elantris to ponadprzeciętne miasto, które otoczone jest mgiełką tajemniczości i wiemy, że jest to związane z zapomnianą magią. Aczkolwiek dopiero z Raodenem odkrywamy jej tajniki, powoli wdrażamy się w umiejętności, którymi posługiwali się Elantryjczycy sprzed dziesięciu laty. AonDor to magia, która polega na malowaniu skomplikowanych wzorów, np. w powietrzu, zwanych Aonami. Można je wzmacniać lub ukierunkować modyfikatorami. W ten sposób można stworzyć wszystko czego dusza zapragnie – zmieniać kamień w jedzenie, teleportować się czy leczyć najpoważniejsze rany czy choroby.

Poza tym klimat powieści jest fenomenalny… z jednej strony mamy nędznych elantryjczyków, żyjących w zapadających się budynkach, wszechobecnym brudzie, szlamie, zrezygnowanych i jęczących po kątach, pozbawionych wszelkiej nadziei i odczuwających wieczny głód, bo miasto pozbawione jest żywności, której nie dostają z zewnątrz. Z drugiej strony zostajemy zderzeni z całkiem innym światem. Kae przycupnięte na wchodzie Elantris, prezentuje się wyjątkowo marnie przy sąsiedzie, ale zamieszkane jest przez bogatych arystokratów, organizujących bale i zastanawiających się kto ma większy majątek. Zderzenie tych dwóch światów jest bardzo gwałtowne i wstrząsające.

Bohaterowie wywołują kolejną gonitwę myśli. Nawet nie wiem od czego zacząć. Autor w największym stopniu skupia się na trzech protagonistach: Raodenie, Sarene oraz Hrathenie. Raoden zanim trafił do Elantris, był bardzo szanowanym przez obywateli księciem - w przeciwieństwie do swego ojca. Z bezpiecznego pałacu trafia do zdegenerowanego miasta, gdzie na każdym kroku czai się niebezpieczeństwo. Jest niezwykle inteligentny, potrafi zjednoczyć ludzi we wspólnym celu, a co najważniejsze jest autorytetem dla innych. Sarene to księżniczka z Teodu, która pojawiła się w Arolenie celem poślubienia królewskiego syna (Raodena), jednak się spóźniła, bo książę wyzionął ducha. Niestety kontrakt małżeński zmusza ją do pozostania w Arelonie. Sarene czuje się jak ryba w wodzie wśród spiskujących i podstępnych arystokratów. Jest zdecydowana, bardzo uparta, ale jednocześnie ma w sobie pewną nutkę delikatności i kobiecości. Jak się na coś uprze to nie odpuści. Haraten to gyorn (kapłan), którego celem jest zjednoczenie wszystkich królestw w jednej religii – Shu-Dereth. Arelon oraz Teod to jego ostatnie cele. Owego zjednoczenia chcę dokonać bez rozlewu krwi, ale czy będzie to możliwe? Jego postać sieje najwięcej chaosu i wywołuje masę konfliktów. Wzbudzał we mnie skrajne negatywne emocje, ale gdzieś tam głęboko podziwiałam jego oddanie sprawie i zawziętości. To jest właśnie piękne u Sandersona – każda postać ma w sobie głębie, która tylko czeka, aby ja odkryć. Co ważniejsze bohaterowie wykreowani przez Sandersona mają w sobie pewną dojrzałość, wewnętrzną mądrość i większości z nich po prostu nie da się nie lubić. Oprócz głównej trójki, warto wspomnieć o Galladonie – marudnym i pesymistycznym elantyjczyku, który jako pierwszy wyciągnął pomocną dłoń do Reaodena czy Kiinie – utalentowanym kulinarnie wujku Sarene. Chciałabym wymienić więcej, bo wiele postaci jest godnych uwagi, ale ta recenzja miałaby niewyobrażalne rozmiary (a i tak rozrasta się w niebezpiecznym tempie).

Co mnie zastanawia – akcja tej książki nie gna na łeb na szyję – jest raczej stonowana – głownie pierwsza połowa, ale ja i tak chciałam więcej i więcej. Nie mogłam przestać o niej myśleć… cały czas zastanawiałam się, co będzie dalej, snułam własne teorie… przez co byłam niczym zombie dla świata, bo nawet gdy jej nie czytałam, byłam zakopana we własnym umyśle. A kiedy książka ponownie trafiała w moje ręce, czułam się ja w siódmym niebie – niczym ćpun, który dostał swoją działkę – to przerażające. Dochodzę do wniosku, że autor naprawdę w niesamowity sposób zarysował fabułę, która mimo, że spokojna, była niezwykle intrygująca. Tak naprawdę dopiero od połowy zaczęło się wszystko ładnie zazębiać, pojawiło się sporo niespodzianek… a zakończenie to kwintesencja Sandersona… wstrząsające i nieco przygnębiające zarazem.

O tej powieści mogłabym pisać i pisać… powstałaby makabrycznie obszerna rozprawka, bo książki Sandersona są wyjątkowo rozbudowane i niewątpliwie jest o czym pisać. Nie jest to prosta historia fantastyczna z jednotorową akcją, ale ma ona wiele rozgałęzień i odnóg. Największą rolę odrywa polityka, przeciwstawienie władzy oraz religia, a raczej fanatyzm religijny. Wszyscy bohaterowie są biegli w sztuce manipulacji - prowadzą grę, kto kogo przechytrzy w pierwszej kolejności. Jednak jak to w książkach Sandersona równie ważną rolę odrywa przyjaźń, honor i prawdziwa odwaga. Nie mogę uwierzyć, że to debiut autora. Nie jestem w stanie pojąć jego geniuszu swoim ograniczonym rozumem. Składam pokłony do samej ziemi.

Cykl „Elantris”:

1.Elantris

1,5.Dusza cesarza

2.?

Książka została przeczytana w ramach wyzwania:

Wyzwania

Podsumowanie miesiąca - PAŹDZIERNIK 2016

RECENZJA: Paragraf 22 - Joseph Heller

RECENZJA: Gus - Kim Holden

5 książek, których wydania chcę zobaczyć w Polsce #4

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

RECENZJA: Pół świata - Joe Abercrombie

RECENZJA: November 9 - Colleen Hoover

RECENZJA: Elantris - Brandon Sanderson

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Wyzwania

Podsumowanie miesiąca - PAŹDZIERNIK 2016

RECENZJA: Paragraf 22 - Joseph Heller

RECENZJA: Gus - Kim Holden

5 książek, których wydania chcę zobaczyć w Polsce #4

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

RECENZJA: Pół świata - Joe Abercrombie

RECENZJA: November 9 - Colleen Hoover

RECENZJA: Elantris - Brandon Sanderson

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Autorzy

Gatunek

Oceny