RECENZJA: Dwunastu - Justin Cronin

W drugim tomie trylogii Przejścia autor zabrał mnie w dobrze znany mi post-apokaliptyczny świat, zdominowany przez krwiożercze wampiry zwane Wirolami, Drakami czy Głupkami. Są oni owocem nieudanego eksperymentu biologicznego, który niespodziewanie wymknął się spod kontroli i zdziesiątkował społeczeństwo. Od tego czasu minęło prawie 100 lat oraz 5 lat od czasu wydarzeń z tomu pierwszego.

Książka ma jeden wątek główny oraz masę drobnych wątków pobocznych, które z biegiem akcji splatają się ze sobą. Poznajemy świat z kilku lokalizacji. Odwiedzamy skupiska ludzkie, jedne mniejsze, drugie większe, zwane koloniami. W jednej z nich widzimy tragiczną historię ludzi, którzy są traktowani jak bydło, pozbawieni jakiejkolwiek nadziei, sprowadzeni do roli parobków oraz mięsa dla morderczych wampirów.  Wszystko to okraszone jest nutką tajemniczości. Z każdym następnym rozdziałem w mojej głowie tworzyły się kolejne pytania. Kim jest tajemnicza Amy? Czemu wirus działa w tak dziwny sposób? A nad tym wszystkim jak chmura gradowa wisi największa niewiadoma – Dwunastu i najistotniejsze pytanie:  jakie są ich plany?

Akcja prowadzona jest z perspektywy mnóstwa bohaterów. Nie wiem ile było ich dokładnie, ale na pewno grubo ponad 10. Trochę mnie to dezorientowało – głównie na początku.

Jednak autorowi nie można odmówić talentu do tworzenia ciekawych i wyjątkowych postaci.  Co można powiedzieć o każdej z nich? Naprawdę wiele. Każda ma bolesną przeszłość. Każda cierpi po stracie bliskiej jej osoby. Każda jest pełna odwagi, nadziei i poświęcenia. Jednak nikt nie wysuwa się na czoło lidera – Justin Cronin nie faworyzuje żadnej z nich. Nie sposób ich nie polubić, darzyć sympatią i kibicować do samego końca. Szczególnie uwielbiam Petera oraz Amy, ale cała reszta też wkradła się w moje łaski. A co najciekawsze i co mnie naprawdę szokuje uwielbiam Lawrenca Greya zwanego Źródłem, Oswobodzicielem nocy. Jednak najbardziej istotne jest to, że jest pedofilem – mimo tych, nie da się ukryć istotnych wad, czuję do niego słabość. Nie mam pojęcia jak autorowi udała się ta sztuka. Oczywiście książka nie jest pozbawiona bohaterów, których nienawidzi się całym sobą, do szpiku kości. Jest ich tutaj od groma. Postacie z zabójczym instynktem, dążących do urzeczywistnienia swoim chorych fantazji.

Muszę przyznać, że Justin Cronin potrafi stworzyć świat, który pochłania bez reszty. Mimo znacznej objętości, powieść czytało się w ekspresowym tempie. Akcja leci na łeb na szyję od pierwszych stron. Autor w despotyczny sposób znęcał się nade mną kończąc rozdziały w taki sposób, że zwrot „jeszcze tylko jeden rozdział” nabrał głębszego znaczenia.

Już nie mogę doczekać się ostatniej części. Jednak wiem, że będę musiała na nią sporo poczekać (podobno ma zostać wydana pod koniec 2016 roku)– jak o tym myślę, to aż skręcają mi się wnętrzności. Sądzę, że trylogia przypadnie do gustu osobom, które szukają czegoś nowego, oryginalnego. Jeśli masz dość wampirów rodem z „Czystej krwi” czy „Zmierzchu”, szukasz świeżego podejścia do tematu, to zdecydowanie powinieneś zapoznać się z tą serią.