Podsumowanie miesiąca - STYCZEŃ 2018

16:42

Hej ❤

Pierwszy miesiąc 2018 minął jak z bicza strzelił, aż trudno uwierzyć jak ten czas leci! Niedawno było podsumowanie grudnia i całego poprzedniego roku, a tu już żegnamy styczeń. Ok, przejdźmy do konkretów - ile udało mi się przeczytać w styczniu? Uparcie trzymam się swojej magicznej liczby, czyli 10 ;) Nie żebym narzekała ;P W każdym razie tak w skrócie wyglądał mój pierwszy miesiąc nowego roku:

Przeczytanych książek: 10

① Siła, która ich przyciąga – Brittainy C. Cherry ★★★★★★★★★☆

② Podtrzymując wszechświat – Jennifer Niven ★★★★★★★★☆☆

③ Ja. Dobra. Zła – Ali Land ★★★★★★☆☆☆☆

④ Pasażerka – Alexandra Bracken ★★★★★☆☆☆☆☆

⑤ Słowa światłości – Brandon Sanderson ★★★★★★★★★★

⑥ Zapomnij o tym co było – Alice Clayton ★★★★★★☆☆☆☆

⑦ Okrutna pieśń – Victoria Schwab ★★★★★★★★☆☆

⑧ Wymyśliłam cię – Francesca Zappia ★★★★★★★☆☆☆

⑨ Coś o tobie i coś o mnie – Julie Buxbaum ★★★★★★★★☆☆

⑩ Trawa – Sheri S. Tepper ★★★★★★★☆☆☆

Najlepsza książka: nie licząc Sandersona, bo było to ponowne czytanie "Słów światłości" i byłby to zdecydowanie zbyt łatwy wybór, postawie na "Siłę, która ich przyciąga" czyli czwarty tom cyklu "Żywioły" pani Cherry. Świetna część! Tylko Brittainy potrafi pisać z takim wyczuciem i subtelnością, nie przesadzając w żadną stronę.

Najgorsza książka: tutaj wybór też nie należy do trudnych i niestety z ciężkim sercem muszę wskazać na "Pasażerkę" Alexandry Bracken. Ta książka była dla mnie nijaka. Wszystko w niej było takie średnie - fabuła, bohaterowie i sam świat. Zapowiadało się super. Uwielbiam książki traktujące o podróżach w czasie, a tutaj autorka się nie postarała :/ Więcej swoich żali wyleje przy okazji recenzji ;)

Z moimi czytelniczymi planami na luty miałam częściowy problem, a raczej połowiczny. Nie musiałam zastanawiać się nad dwoma tytułami, a dwa kolejne sprawiły mi spore trudności.

Na pierwszy ogień pójdą "Płytkie groby" autorstwa Donnelly, gdyż książka ta luka na mnie z półki i prosi "przeczytaj mnie w końcu!". Sami rozumiecie, nie mogę jej dalej ignorować. Słyszałam o niej same dobrze rzeczy, więc tym bardziej mnie interesuje.

Kolejna pozycja na pewno nikogo nie zaskoczy, bo bez pana Sandersona nie mogło się obejść. Kolejny tom przygód Alcatraza już od dość dawna czeka na mojej półce, więc "Rycerze Krystalii" z pewnością zostaną przeze mnie pochłonięci w lutym ;)

Długo zastanawiałam się co dalej i doszłam do wniosku, że chętnie przeczytałabym jakiś kryminał/thriller i jako, że nie do końca mogłam się zdecydować, to postawiłam na pisarza, którego lubię i po którego twórczość sięgam stosunkowo często. Mam do wyboru dwie jego książki, ale uznałam, że tym razem przyszła pora na "Przesyłkę" Sebastiana Fitzeka.

Ostatnią wybraną przeze mnie książką będzie "Simon oraz inni homo sapiens" autorstwa Becky Albertalli, bo... sama nie wiem ;) Jakoś ten tytuł chodzi za mną od dłuższego czasu. Czas przekonać się o co tyle szumu :D

Oczywiście, jak co miesiąc dziękuję Wam z całego serduszka za każde odwiedziny, każdy komentarz, każdą radę i że dzielicie się ze mną własnym zdaniem. Jesteście wielcy!❤

Z mojej strony to wszystko :D

Podzielcie się jak Wam minął pierwszy miesiąc 2018 roku i czy macie jakieś konkretne czytelnicze plany na najbliższe tygodnie?

Pozdrawiam Was cieplutko i życzę zaczytanego lutego!

RECENZJA: Listy do brata - Vincent van Gogh

16:13

AUTOR: Vincent van Gogh

TYTUL ORYGINALU: Lettres à son frère Théo

CYKL: jednotomowa

STRON: 511

WYDAWNICTWO: Czytelnik

DATA WYDANIA: 2002

NARRACJA: epistolarna

CZAS CZYTANIA: ok. 2 tygodnie

RECENZJA:

Odkąd choć trochę zaczęłam interesować się malarstwem czy raczej ogólnie pojętą sztuką, to twórczość Vincenta van Gogha od razu stała mi się bliska i obok Salvadora Dali mogłam umieścić go w gronie moich ulubionych malarzy. Holenderski artysta z pewnością prowadził bogate i burzliwe życie. W jego dorobku znalazło się ponad 2000 prac oraz setki (ponad 800) listów do całej rodziny, szczególnie do młodszego brata Thea (ponad 600). Zbór „Listy do brata” zawiera tylko ich część i rozpoczyna się korespondencją z sierpnia 1872 roku, kiedy to Vincent miał 19 lat.

Listy pierwszy raz zostały opracowane i przetłumaczone w 1913 roku przez wdowę po Theo, Johannę van Gogh-Bonger. Zbiór podzielony został na okresy uwzględniające aktualne miejsce pobytu van Gogha (Haga, Londyn, Paryż, Dordrecht, Amsterdam itd.), a zmieniały się one stosunkowo często, gdyż malarz przeprowadzał się wielokrotnie szukając lepszych warunków do życia. Każdy ten przedział czasowy zaczyna się wstępem streszczającym najistotniejsze wydarzenia z życia artysty. Nie ukrywam, że trochę mi to przeszkadzało, gdyż skrót ten poprzedza zdarzenia zawarte w listach, co wywołuje lekkie zagubienie. Żałuje również, że książka ta nie już dostępna w wersji tradycyjnej (czytałam ebooka) oraz że nie została lepiej wydana. Mogłabym zapłacić dużo więcej, wiedząc, że listy zostały wzbogacone o szkice artysty, które nieraz zdobiły jego korespondencje.

„Ktoś ma wielki płomień w duszy, ale nikt nie przychodzi się przy nim ogrzać; przechodnie widzą tylko nikły dym unoszący się z komina i idą dalej swoją drogą.”

Jak powszechnie wiadomo Vincent van Gogh za swojego życia nie sprzedał żadnego obrazu. Znajdował się na utrzymaniu brata i w przeważającej mierze właśnie o tym są listy – problemach finansowych, biedzie, wydatkach. Ale nie brakuje również wynurzeń na temat religii, miłości, społeczeństwa oraz literatury, którą van Gogh uwielbiał (czytywał Hugo, Zolę, Balzaca, Szekspira, Dickensa, Tołstoja). Spostrzeżenia te są wyjątkowo trafne i pokazują ponadprzeciętną inteligencję, przenikliwość oraz wrażliwość malarza. Listy są niezwykle szczere, nieraz wzruszające. Aż boli serce, kiedy czyta się z jakimi trudnościami i nieprzychylnością borykał się malarz. Tylko Theo go rozumiał, tylko w nim miał wsparcie i akceptację. Listy idealnie ukazują jak nastroje van Gogha zmieniały się na przestrzeni lat, bo trzeba przyznać, że artysta miał burzliwą naturę i niełatwy charakter. Możemy również wyłuskać, jak wyglądało jego spojrzenie na sztukę – nie tylko na tę tworzoną przez siebie, ale i innych, jak chociażby zaprzyjaźnionych artystów Emile’a Bernadra oraz Paula Gauguina.

„Cóż, cierpieć bez skargi to jedyna rzecz, której należy się nauczyć w tym życiu.”

Reasumując „Listy do brata” stanowią świetne dopełnienie wiedzy o życiu Vincenta van Gogha. Dzięki nim choć w minimalnym stopniu możemy poczuć, jakie uczucia towarzyszyły mu w konkretnych etapach życia, mieć wgląd w jego psychikę, poznać jego poglądy, a szczególnie zaobserwować jak wyglądała jego relacja z bratem, który był dla niego najlepszym przyjacielem, powiernikiem i wsparciem. Jeśli interesujecie się malarstwem, jeśli nurtują Was koleje losu uzdolnionego artysty, jakim niewątpliwie był Vincent van Gogh, to polecam wam ten zbiór listów, który stanowi niezwykle bogate źródło informacji na temat jego życia i osobowości.

„Czuję tak wielką potrzebę malowania, że jestem zdruzgotany psychicznie i wyczerpany fizycznie, właśnie dlatego, że nie mam innego sposobu, by zwrócić ci kiedykolwiek wydane pieniądze.
Nie mogę nic na to poradzić, że moich obrazów nie podobna sprzedać.
Nadejdzie jednak dzień, kiedy okaże się, że są one więcej warte, niż kosztowały, że są czymś więcej niż ceną farb i mego nędznego życia.”

Po lewej Theo. Na całej reszcie Vincent van Gogh.

RECENZJA: Kosiarze - Neal Shusterman

11:01

AUTOR: Neal Shusterman

TYTUL ORYGINALU: Scythe

CYKL: Żniwa śmierci #1

STRON: 540

WYDAWNICTWO: Filia

DATA WYDANIA: 27 września 2017

GATUNEK: Young Adult/Dystopia

NARRACJA: pierwszoosobowa

BOHATER: Citra (17 l.)/Rowan(17 l.)

CZAS CZYTANIA: 3 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★★☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Zgodnie z prawem musimy prowadzić rejestr niewinnych osób, które zabijamy.”

OPIS:

Staliśmy się nieśmiertelni. Czego więc powinniśmy się bać?
Będziesz zabijać.
Świat bez głodu, wojen, chorób i cierpienia. Ludzkość uporała się już z tym wszystkim. Pokonała nawet śmierć. W tej chwili żywot człowieka mogą zakończyć jedynie kosiarze – do nich należy kontrolowanie wielkości populacji.
Citra i Rowan zostają praktykantami w profesji kosiarza – choć żadne z nich nie wykazuje ku temu chęci. Nastolatkowie muszą opanować sztukę odbierania życia, wiedząc że przy tym ryzykują własnym.
Citra i Rowan zrozumieją, że za idealny świat trzeba zapłacić wysoką cenę.
Stałem się najpotworniejszym z potworów, pomyślał, gdy przyglądał się pożodze. Rzeźnikiem lwów. Mordercą orłów.

RECENZJA:

Rowan nigdy nie był świadkiem zbioru, do czasu aż kosiarz pojawił się u niego w szkole i zebrał jednego ucznia. Chłopak go nie znał, ale czuł przymus, aby w tej chwili trzymać go za rękę… Citra nigdy nie miała bliskiego kontaktu z sędzią, dopóki nie zjawił się w jej domu, aby zebrać sąsiadkę. Co te dwa wydarzenia mają ze sobą wspólnego? Kosiarza Faradeya, który postanawia wziąć sobie praktykantów. Wybrał Citrę i Rowana. Żadne z nich nie chcę przyjąć tego wątpliwego zaszczytu, ale nie mają wyboru. Tylko jedno zda egzamin i dostanie obdarowany pierścieniem, togą i nowym imieniem, drugie wróci do domu…

Neal Shusterman lubi dystopijne klimaty. Już w „Podzielonych” dał przejaw swoich chorych i jakże przerażających wizji, gdzie postawił na społeczeństwo gotowe na dzielenie jednych małoletnich obywateli, aby zapewnić życie drugim. Fabuła „Kosiarzy” jest równie niepokojąca. Tym razem autor zdecydował się stworzyć świat, w którym ludzie pokonali wszelkie choroby i zyskali nieśmiertelność. W podeszłym wieku mogą zawracać znad krawędzi i znowu odzyskać młode ciało. Tylko kosiarze mają władzę na życiem i śmiercią. Gdziekolwiek się pojawią budzą przerażenie, ale i nabożny podziw. Kierując się dziesięcioma przykazaniami Kosodomu, wybierają osoby przeznaczone do zbioru, jak łagodnie określają śmierć. Jednak z drugiej strony mogą przyznać immunitet – ochronę na określony czas. Decyzja kosiarza jest nieodwołalna.

Wydawałoby się, że wizja autora to istna utopia. Nie ma biedy, głodu, przestępczości, a niezawisła sztuczna inteligencja sprawuje nad każdym piecze. Jednak nie można zaprzeczyć, że nawet w świecie nieśmiertelnych musi istnieć śmierć, bo Ziemia nie jest elastyczna i nie pomieści wszystkich. I fakt, taki świat mógłby być blisko ideału, gdyby nie pewien szczegół – ludzka natura. Chciwość, zawiść i próżność trudno wyplenić. A gdy do tego dojdzie czerpanie przyjemności z zabijania, mamy przepis na katastrofę. Każdy kosiarz powinien mieć czystą, wolną od zepsucia, pełną współczucia i apatii duszę. Każda śmierć powinna wyzwalać w nim ból i cierpienie. Żaden sędzia nie powinien znajdować przyjemności w zabijaniu. Wydawałoby się, że proste przykazania powinny temu zapobiec, ale czy na pewno? Poza tym pojawia się stagnacja i znudzenie. Szansa na to, ze człowiek zostanie zebrany wynosi 1% i ludzie szukają rozrywki w szumnych imprezach czy nawet notorycznym rozplaszczaniu.

Książkę czyta się bardzo sprawnie, gdyż trzeba przyznać, że autor ma talent do wzbudzania w czytelniku wielu emocji i zaangażowania. Z zapartym tchem śledziłam poczynania bohaterów. Jak sobie poradzą na szkoleniu na kosiarza? Które z nich okażę się lepsze? Czy poradzą sobie z rosnącym rozdźwiękiem w szeregach sędziów? Wiele pytań i wątpliwości kołatało mi się w głowie podczas czytania, a emocje rosły z każdą stroną. Charaktery każdego protagonistów kształtowane były przez środowisko, w którym się znaleźli. Młode umysły podatne na wpływy. Autor przedstawił dwa różne bieguny spojrzenia na sprawę niesienia śmierci. Wątek romantyczny jest, ale na szczęście autor skorygował go do minimum. Bohaterowie skupiali się na szkoleniu, a co najważniejsze, los nie sprzyjał romantycznym uniesieniom.

Rzeczy, do których mogłabym się przyczepić? Na pewno kilka się znajdzie. Pierwszą jest świat przedstawiony, a raczej jego brak. Mimo iż bohaterowie nieraz się przemieszczają, brakowało mi dogłębniejszych opisów otoczenia. Drugim elementem są kwestie techniczne, a konkretnie tak zwane zawracanie znad krawędzi. Jak to działa? Wiem, ze to nie ma większego znaczenia, ale chciałabym aby przebieg tego procesu był chociaż minimalnie zobrazowany, abym nie musiała dociekać, jak na przykład składany jest rozplaszczony mózg i przywracane wspomnienia. Osobiście wydaje mi się to mało możliwe, ale może autor miał jakąś teorie. Niestety nie miałam możliwości jej poznać. Poza tym czemu w świecie, gdzie tak bliskie jest przeludnienie pozwala się ludziom na posiadanie po kilkanaście dzieci? Wystarczyłoby wprowadzać limit urodzeń dzięki czemu odsetek zebranych byłby jeszcze mniejszy, ale widocznie autor doszedł do wniosku, że po co to robić, jak są kosiarze. Oni sobie poradzą z przeludnieniem.

„Kosiarze” to książka, która w świetny sposób ukazuje do czego może doprowadzić nieśmiertelność, ale i władza absolutna i bezkarność. Nawet najbardziej szczere chęci wprowadzenia systemu idealnego mogą skończyć się katastrofą. Nie sposób tego przewidzieć. Zawsze znajdzie się ktoś, kto nagnie prawa do swoich celów. Mimo kilku niewielkich niedociągnięć bez wątpienia jest to powieść warta poznania. W mojej pamięci z pewnością pozostanie na długo.

Cykl „Żniwa śmierci”:

1.Kosiarze

2.Thunterhead
3. The Toll

5 książek, których wydania chcę zobaczyć w Polsce #18

16:09

Hej :)

Witam Was w ten zimny i pochmurny dzień stycznia (przynajmniej we Wrocławiu)! Przychodzę do Was z jakże zaskakującym postem, czyli kolejnymi pięcioma książkami, które bardzo chciałabym zobaczyć w polskich księgarniach. Mam nadzieję, że kiedyś się doczekam :) Co tym razem wybrałam? Ciekawi? Zapraszam Was na zestawienie poniżej:

"Jeśli jesteś złamana, naprawie cię ..."

Mam dopiero dwadzieścia jeden lat i już jestem uszkodzona. Dziwka. Porażka. Jestem rozczarowaniem mojej rodziny, odkąd pamiętam. Odwołałam mój ślub z Williamem Baileyem, jedynym człowiekiem, który wierzył, że jestem warta naprawienia. Rok później ma poślubić moją siostrę . Chyba że poproszę go, aby tego nie robił...

"Jeśli jesteś rozbita, znajdę cię ..."

Teraz jest Asher Logan, złamany człowiek, który widzi pęknięcia na mojej powłoce i wcale nie chce jej naprawiać. Asher chce abym przestała się ukrywać, abym przestała udawać. Chce rozbić moje ściany. Ale to oznacza, że pozwolę mu dostrzec moje brzydkie sekrety i przebaczę mu jego.

Moja przeszłość na mnie ciąży, a ja muszę zdecydować czy chcę mężczyznę, który złoży mnie w całość, czy człowieka, który pozwoli mi się rozpaść?

••• ••• •••

Ocena na GR: 4,05 (ponad 12 tyś. głosów)

Gatunek: Romans/New Adult

Seria: Splintered Hearts #1

Nie wiem czemu, ale wyjątkowo zaintrygował mnie ten opis. W sumie z jednej strony mnie do niego ciągnie, a z drugiej odpycha - trójkącik miłosny się kłania - przynajmniej tak wynika z opisu. Aczkolwiek pewnie będzie to książka, którą szybko się czyta i która bardzo wciąga, dlatego na pewno dałabym jej szanse, gdyby oczywiście pojawiła się w Polsce. Romansów nigdy dość ;)

Kiedy Dalila Marlow odwiedza słynny podróżny karnawał, Menażerię Metzgera, jest zwyczajną kobietą w nie całkiem zwyczajnym świecie. Ale pod makabrycznym czarnym cyrkiem, odkrywa dzikie, szponiaste stworzenie, czające się tuż pod ludzką fasadą. Schwytana i umieszczona na wystawie, w jej czarnym łabędzim kostiumie, zostaje pozbawiona swoich dóbr doczesnych, w tym własnego imienia i zmuszona do "występowania" w mieście po mieście.

Ale za groteskową rzeczywistością karnawału rodzi się zapierające dech w piersiach piękno. Gallagher, jej agent, jest równie miły, co tajemniczy i silny. Inne "atrakcje" – syreny, minotaury, gryfy i kelpie – są dziwne, tak, ale łączy je więź ukształtowana przez brutalne realia niewoli. A kiedy Delilah zaczyna walczyć o swoją wolność, odkrywa siłę i cel, o których istnieniu nie zdawała sobie sprawy.

••• ••• •••

Ocena na GR: 4,05 (ponad 4 tyś. głosów)

Gatunek: Urban Fantasy

Seria: Menagerie #1

Spójrzcie na tę okładkę! Jakie piękności! Aż chce się pomacać ;P Proszę ją wydać w takiej oprawie! Ktoś chętny? Sam opis jest dziwny... osobliwy, ale jakże intrygujący. Oczywiście troszkę kojarzy mi się z "Cyrkiem nocy", ale to zapewne tylko dlatego, że niewiele książek z akcją osadzoną w cyrku czytałam. Jeszcze by się znalazła "Woda dla słoni". I nic więcej. W każdym razie jestem strasznie ciekawa co drzemie w powieści autorstwa Rachel Vincent :)

Greyson jest zielonookim odmieńcem. Wyśmiewany przez całe swoje dzieciństwo za bycie jakimś demonem, jedynym dzieckiem bez brązowych oczu. Teraz dziewiętnastoletni Greyson wyrusza do starożytnego królestwa Viæden, gdzie drzewa rosną na siedem mil wysokości. Tam, odkrywa, że kolor jego oczu oznacza, że jest vertui: kimś więcej niż człowiekiem, przeznaczonym do odegrania ważnej roli w losach świata.

Prawda nigdy nie jest czarno-biała. W jego pierwszym dniu jako Królewski Gwardzista, Greyson przypadkowo uwalnia najbardziej przerażające wspomnienia Królestwa: Stiqula, potwora uwięzionego przed wieloma laty przez boginię. Uwolniony Stiqul zawiera umowę ze złym bogiem, aby unicestwić świat, a w zamian będzie mógł ponowie połączyć się z miłością swego życia. Ale czy ich zjednoczenie warte jest zniszczenia świata? Czy Greyson zdąży odkryć swoje przeznaczenie, aby go powstrzymać?

••• ••• •••

Ocena na GR: 3,5 (niecałe 100 głosów)

Gatunek: Fantasy/Young Adult

Seria: Progency of Goods #1

Do tej książki dziwnie mnie ciągnie od momentu amerykańskiej premiery, kiedy to było o niej dość głośno na amerykańskim Booktubie. Obejrzałam kilka zachęcających filmików. Co więcej z pewnością ma zapadającą w pamięć okładkę. Szanse na to, że pojawi się w Polsce są raczej małe, ale nie tracę nadziei :)

Tana żyje w świecie, w którym istnieją zamurowane miasta zwane Coldtowns. Za ich murami poddane kwarantannie potwory i ludzie mieszają się w krwawy mix drapieżników i ich ofiar. Jedynym problemem jest, że kiedy przejdziesz przez bramę Coldtown, nie ma drogi powrotnej.

Pewnego ranka, po zupełnie zwyczajnym przyjęciu, Tana budzi się w otoczeniu trupów. Jedynymi ocalałymi z masakry są jej irytujący były chłopak, zarażony i znajdujący się na krawędzi oraz tajemniczy chłopiec obciążony strasznym sekretem. Wstrząśnięta i zdeterminowana, Tana prowadzi wyścig z czasem, aby uratować siebie i pozostałą dwójkę, ale wydaje się, że istnieje tylko jedno wyjście, aby to zrobić: musi podążyć prosto do nikczemnego, bogatego serca Coldtown.

••• ••• •••

Ocena na GR: 3,86 (ponad 42 tyś. głosów)

Gatunek: Urban Fantasy

Seria: Menagerie #1.

Nie wiem czemu książki pani Holly Black są tak mało popularne w Polsce. U nas pojawiły się jedynie te z cyklu „Magisterium” pisane na spółkę z Cassandrą Clare (nie czytałam), ale mnie kuszą jej solowe powieści. „The Coldest Girl in Clodtown” od dawna znajduje się na mojej liście książek do przeczytania. Czekam na jakieś polskie zapowiedzi, ale coś doczekać się nie mogę. To odnosi się również do innych powieści tej autorki, które mają bardzo zachęcające opisy. Coś dziwne to wszystko ;P Mam nadzieję, że w końcu "The Coldest Girl in Coldtown" lub inny tytuł Black doczeka polskiej premiery. Ktoś czeka razem ze mną?

Przerażająca i wstrząsająca historia o dwóch dziewczynach w dwóch okresach czasu, i o wydarzeniu, które zmieniło ich życie i świat na zawsze.

Teraz:

Szesnastoletnia Jesse żyje echami przeszłości. Jej starszy brat zmarł w atakach z 11 września, a jej tata wypełnił swój dom żalem i złością. Gdy Jesse wplątuje się w złe towarzystwo, jedna spontaniczna decyzja wywraca jej życie do góry nogami. Jedynym sposobem na zadośćuczynienie jest stawić czoła przeszłości, wyruszyć w podróż, która ujawni prawdę o tym, jak zmarł Jessie.

Wtedy:

W 2001 roku, szesnastoletnia Alia jest dumna z tego, że jest muzułmanką... Po uziemieniu przez głupią pomyłkę Alia jest zdeterminowana, aby pokazać rodzicom, że muszą respektować jej wybory. Musi zacząć od konfrontacji z ojcem w jego biurze w centrum Manhattanu, narażając Alię na niebezpieczeństwo, którego nigdy by sobie nie wyobrażała. Kiedy samoloty uderzają w Twin Towers, Alia zostaje uwięziona w jednym budynków. W ostatnich godzinach poznaje chłopca, który zmieni dla niej wszystko, gdy wokół będą szaleć płomienie.

Przeplatające się historię przeszłości i teraźniejszości, pełne nadziei i rozdzierające serce. Dwie dziewczyny osiągają pełnoletniość w jednej chwili, ucząc się, że zarówno nienawiść i miłość mają moc odbijania się szerokim echem w przyszłości i poza nią.

••• ••• •••

Ocena na GR: 4,36 (prawie 1,5 tyś. głosów)

Gatunek: Young Adult

Seria: -

Teraz czas na troszkę cięższy kaliber, czyli książkę poruszającą tematy WTC, terroryzmu, muzułmanizmu i zapewne śmierci do potęgi entej. Jednak wszystko w wydaniu młodzieżowym, więc zapewne ukazane w bardziej przyswajany sposób. Kiedy trafiłam na tę powieści i przeczytałam jej opis, wiedziałam, że muszę się z nią zapoznać. Zapowiada się przejmująca i wzruszająca historia.

To tyle 😉

Koniecznie napiszcie czy czekacie na polską premierę którejś z prezentowanych książek? Czy może to nie wasze klimaty?

Trzymajcie się cieplutko!

RECENZJA: Wrota Obelisków - N.K. Jemisin

10:00

RECENZJA: The Call. Wezwanie - Peadar O’Guilin

16:00

AUTOR: Peadar O’Guilin

TYTUL ORYGINALU: The Call

CYKL: The Call #1

STRON: 352

WYDAWNICTWO: Czwarta Strona

DATA WYDANIA: 11 kwietnia 2017

GATUNEK: Fantastyka/Young Adult

NARRACJA: trzecioosobowa

CZAS CZYTANIA: 2 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„W dniu dziesiątych urodzin Nessa przypadkiem słyszy kłótnie rodziców w sypialni.”

OPIS:

Co byś zrobił mając tylko chwilę, żeby uratować swoje życie, a zegar już zaczął odliczanie?
Trzy minuty…
Wszyscy nastolatkowie wiedzą, że pewnego dnia znajdą się w przerażającej krainie, do której zostaną Wezwani.
Dwie minuty…
Na nieznanym terenie ruszą za nimi bezwzględni łowcy, którzy zrobią wszystko, by ich dopaść i zabić.
Minuta…
A Nessa nie może biegać. Czy mimo porażenia nóg ma szansę na przeżycie, kiedy przyjdzie pora jej Wezwania?
Czas ucieka…

RECENZJA:

Odkąd skończyła 10 lat życie Nessy sprowadza się tylko do jednego – Wezwania przez Wróży Lud Sidhe, które może nastąpić w każdej chwili. Wraz z innymi nastolatkami trenuje w szkole przetrwania, aby przeżyć spotkanie, które trwa zaledwie trzy minuty – lub sześć godzin w Szaroziemiu, krainie pozbawionej barw i wypełnionej przerażającymi istotami. Na każdego przyjdzie czas. Dzień próby będzie oznaczał tylko jedno: przetrwanie lub śmierć.

Powieść zaczyna się dość tajemniczo. Przez pewien czas w ogóle nie wiedziałam o co chodzi. Czemu nastolatkowie znikają? Kto ich zabiera? Po co? Autor niewiele wyjaśnia, ale kiedy co nieco się rozjaśniło byłam zmuszona przyznać, że pomysł na książkę jest naprawdę oryginalny. Połączył on dystopię z mitologią celtycką, staro irlandzkimi wierzeniami. Stworzył Irlandię i jej mieszkańców przepełnionych strachem, odizolowanych od reszty świata, stojących na skraju wymarcia, gdyż tylko 1 na 10 osób wydostaje się żywa z Szaroziemia. Jednak ci co przeżywają płacą potworną cenę, gdyż Sidhe każdego zostawiają z ranami, przerażającymi deformacjami…

Główna bohaterka ma niewiele szans na przetrwane – jako dziecko zachorowała na polio, przez co ma niesprawne nogi. Aczkolwiek daje z siebie wszystko, nie unika treningów, wylewa z siebie siódme poty. Jest silna, ale to i tak za mało i nikt jej nie docenia, ale ona umiejętnościami i sprytem pragnie udowodnić, że nie jest gorsza od reszty i że jej choroba nie jest wyrokiem. W szkole ma niewielu przyjaciół, gdyż nie pozwala sobie na zażyłość w świecie, w którym trzy minuty mogą przerwać każdą więź i wywołać tylko ból. Żywi skryte uczucia do pacyfisty Anto, przyjaźni z wyszczekaną Megan, nienawidzi władczego Conora. Relacje w szkole są napięte. Trwa rywalizacja i nasila się konflikt pomiędzy poszczególnymi uczniami, co też stanowi istotny człon powieści.

Oczywiście autor nie ustrzegł się przed powielaniem stereotypów: mamy walkę ze złem, o przetrwanie narodu oraz pokrzywdzoną przez los bohaterkę, ale zostało to przełamane przez ciekawe rozwiązania i niepetowy pomysł na fabułę, co spowodowało, że taka drobna schematyczność w ogóle nie przeszkadzała. Poza tym nie brakuje w niej brutalności, bestialstwa, wręcz agonalnych tortur czy przekleństw. Autor stworzył wynaturzony świat pozbawiony półśrodków, niewinności i naiwności, które powinny charakteryzować tak młodych ludzi, jak Nessę, Anto, Conora czy resztę uczniów.

Największym zarzutem jaki mam względem tej książki jest to, że brakowało mi nieco szerszego ukazania Irlandii – rządów, społeczeństwa oraz wnikliwszego nakreślenia historii i tym samym lepszego przybliżenia Sidhe, bo mimo wszystko pozostało sporo niedopowiedzeń, które warto byłoby wyjaśnić. Może autor pokusi się o te wyjaśnienia w drugim tomie.

Świat stworzony przez Peadara O’Guilina jest niepokojący, surrealistyczny, czasami ocierający się o absurd, w którym nie ma miejsca na jakiekolwiek uczucia, subtelności czy altruizm. Całość jest zadziwiająco wciągająca i szybko się czyta, dlatego jeśli macie ochotę na coś nietypowego, wyróżniającego się spośród innych książek z tego gatunku, to „The Call. Wezwanie” niewątpliwie będzie dobrym wyborem.

Cykl „The Call”:

1.The Call. Wezwanie

2. The Invasion

RECENZJA: Zaklinacz - Donato Carrisi

10:04

AUTOR: Donato Carrisi

TYTUL ORYGINALU: Il Suggeritore

CYKL: Mila Vasquez #1

STRON: 480

WYDAWNICTWO: Albatros

DATA WYDANIA: 12 lutego 2016

GATUNEK: Kryminał/Thriller

NARRACJA: trzecioosobowa

BOHATER: Mila Vasquez

CZAS CZYTANIA: 4 dni

MOJA OCENA: ★★★★★☆☆☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Unosiła go wielka ćma poruszająca się swobodnie w ciemnościach nocy.”

OPIS:

Mrożący krew w żyłach thriller, który przebojem wdarł się na listy bestsellerów w wielu krajach Europy. Powieść przywołująca na myśl takie filmy, jak Milczenie owiec, Siedem i Szósty Zmysł. Sześć odciętych ludzkich rąk zakopanych w ziemi. Pięć zaginionych dziewczynek. Kim jest szósta, niezidentyfikowana ofiara? Kiedy ją porwano? Czy istnieje choć cień szansy, że jeszcze żyje? Na czele zespołu prowadzącego dochodzenie w tej makabrycznej sprawie staje doktor Goran Gavila, cywilny kryminolog i wykładowca uniwersytecki. Do grupy dołącza młoda policjantka Mila Vasquez, ekspert w odnajdywaniu zaginionych dzieci. Sadystyczny morderca bawi się z ekipą śledczą w „kotka i myszkę”, nieustannie podsuwając jej nowe tropy. Zwłoki okaleczonych dziewczynek zostają odnalezione w starannie wybranych miejscach, wskazujących na ludzi, którzy popełnili inne, dotąd niewykryte zbrodnie. Śledztwo przemienia się w koszmarną wyprawę w przeszłość morderców, udających porządnych obywateli: agenta handlowego, księdza, pomocnika murarskiego. Jakie są prawdziwe zamiary tajemniczego „inspiratora”, który pociąga za wszystkie sznurki? Odnalezienie ciała piątej ofiary w tymczasowym mieszkaniu śledczych przynosi nieoczekiwany zwrot w sprawie...

RECENZJA:

Na polanie w lesie zostaje znalezionych sześć zakopanych rąk. Jak się okazuje należały do dziewczynek w wieku od 7 do 13 lat. Pięć z nich zostało od razu zidentyfikowanych, ale nikt nie wie kim jest szósta dziewczynka, gdyż nikt nie zgłosił zaginięcia. O pomoc w śledztwie zostaje poproszona Mila Vasquez, która zawodowo zajmuje się znajdowaniem zaginionych dzieci. Morderca nie pozostaje bierny i podtyka policjantom coraz to nowe tropy. Szósta dziewczynka prawdopodobnie żyje, ale czy zespołowi uda się ją znaleźć zanim będzie za późno?

Mila Vasquez trafia do grupy dochodzeniowej składającej się z pięciu członków: kryminologa Gorana, specjalistki od logistyki oraz ekspertyzy informatycznej Sarah Rosy, agenta do zadań specjalnych Sterna, specjalisty od przesłuchań Borisa oraz ich szefa inspektora Roche’a. Narracja jest trzecioosobowa, prowadzona głównie z perspektywy Mili, ale od czas do czasu autor urozmaicił ją dodając punkt widzenia innych policjantów – szczególnie Gorana. Sporadycznie pojawiały się również listy z zakładu karnego, dotyczące dziwnego zachowania jednego z więźniów. Są one bardzo tajemnicze i przez długi czas nie wiadomo, jak łączą się z całością.

Co do postaci… mam mieszane uczucia. Carrisi postawił na tajemnice. Wiadomo, że Mila przeżyła coś strasznego w przeszłości, co mocno wpłynęło na jej osobowość. O tych wydarzeniach dowiadujemy się z krótkich retrospekcji. Kobieta nie odczuwa empatii i ma bardzo przytępione emocje. Jej stan psychiczny określiłabym jako niestabilny. I zastanawia mnie jedno: jakim cudem z taką przeszłością i bałaganem pozwolono jej zostać policjantką? Reszta postaci wyraźnie była w tle, ale bardzo podobało mi się, jak autor pokierował Goranem.

Koniecznie muszę wspomnieć o tym, że opis tej książki streszcza ponad połowę fabuły. Rozumiem, że trudno ją okroić, bo akcja „Zaklinacza” rozwija się stopniowo i raczej nieśpiesznie, ale to już przesada. Autor krok po kroku udziela podrzuca czytelnikowi tropy i muszę przyznać, że początek książki był bardzo dobry. Pełen napięcia i masy niewiadomych, które bardzo intrygowały i wręcz nie mogłam doczekać się rozwiązania tej sprawy. Jednak z przykrością muszę stwierdzić, że z drugą połową już nie było tak kolorowo.

Co poszło nie tak? Miałam wrażenie, że w pewnym momencie autor zabrnął w kozi róg i nie wiedział jak z niego wybrnąć, czyli jak wydobyć na światło dzienne kolejne wskazówki. To na co się zdecydował było chyba najgorszym możliwym rozwiązaniem. Nie mogę do końca zdradzić o co chodzi, napiszę tylko tyle, że w moim przekonaniu kryminał musi być rzeczywisty i realistyczny, każdy trop ma zostać logicznie uzasadniony. W jednym przypadku tego nie było i wręcz nie mogłam uwierzyć, że autor zrobił coś takiego.

Cała sprawa kryminalna nakreślona przez Carrisi robi wrażenie bardzo skomplikowanej. Ma masę wątków pobocznych i spraw, które wychodzą w trakcie śledztwa. Jednak w momencie, kiedy nadchodzi finał i cała sprawa się wyjaśnia okazuję się, że całość jest bardziej prosta, niż wydawało się na pierwszy rzut oka, gdyż autor spiętrzał wątki i uwydatniał elementy, które ostatecznie nie miały znaczenia. Zwyczajnie zaślepiał czytelnika. Zakończenie nie jest zbyt efektowne, ale muszę przyznać, że jeden element dość mocno mnie zaskoczył. Poza tym autor nie dał odpowiedzi na wszystkie pytania, co trochę mnie przygnębiło. Sądziłam, że każdy tom tej serii będzie miał osobną sprawę, ale niestety ciąg dalszy nastąpi w drugim tomie.

Mam mętlik w głowie odnośnie tej książki. Czytając ją doznałam dziwnego rozczepienia i momentami miałam wrażenie, że mam do czynienia z dwiema różnymi powieściami. Według mnie autor zwyczajnie zawalił sprawię i trochę czuję się oszukana. Miłośnik krwawych i żerujących na emocjach książek może być usatysfakcjonowany, ale wydaje mi się, że fan bardziej klasycznych kryminałów, gdzie nic nie jest pozostawione przypadkowi i dziwnym intuicjom, może czuć rozczarowanie. Na chwilę obecną nie wiem czy sięgnę po kontynuację, bo muszę przyznać, że „Hipoteza zła” zapowiada się średnio interesująco.

Cykl „Mila Vasquez”:

1.Zaklnacz

2. Hipoteza zła

Wyzwania

Podsumowanie miesiąca - STYCZEŃ 2018

RECENZJA: Listy do brata - Vincent van Gogh

RECENZJA: Kosiarze - Neal Shusterman

5 książek, których wydania chcę zobaczyć w Polsce #18

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

RECENZJA: Wrota Obelisków - N.K. Jemisin

RECENZJA: The Call. Wezwanie - Peadar O’Guilin

RECENZJA: Zaklinacz - Donato Carrisi

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Wyzwania

Podsumowanie miesiąca - STYCZEŃ 2018

RECENZJA: Listy do brata - Vincent van Gogh

RECENZJA: Kosiarze - Neal Shusterman

5 książek, których wydania chcę zobaczyć w Polsce #18

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

RECENZJA: Wrota Obelisków - N.K. Jemisin

RECENZJA: The Call. Wezwanie - Peadar O’Guilin

RECENZJA: Zaklinacz - Donato Carrisi

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Autorzy

Gatunek

Oceny