RECENZJA: Niezłomni - C.J. Daugherty

Po niezwykle emocjonującej końcówce tomu czwartego, nastał wreszcie czas na sięgnięcie po finał serii. Do tej pory pamiętam to zakończenie, które dosłownie wbiło mnie w fotel i ten niezwykły żal, że nie mogę od razu sięgnąć po kontynuację.

Akcja książki zaczyna się w momencie zakończenia poprzedniego tomu. Po powrocie do Cimmerii Allie zmaga się ze stratą najbliższych sobie osób. Nie potrafi znaleźć sobie miejsca w szkole. Cały czas prześladują ją pesymistyczne myśli co do losów jej „chłopaka”. Kończy się na tym, że dziewczyna nie może się na niczym skupić. Wszystkich przyjaciół trzyma na dystans. Zaczyna się walka z czasem. Allie postanawia zrobić wszystko, aby nie stracić kolejnej biskiej jej osoby.

Oczywiście nie jest skazana robić tego w pojedynkę. Pomocą służy jej cała zgraja uczniów Nocnej Szkoły, nauczycieli i wile innych osób. W całej tej serii nikt szczególnie nie przypadł mi do gustu oprócz Cartera, którego w tej części, jak na ironie było tyle, co kot napłakał. Nie przepadam za główną bohaterką, która według mnie czasami pokazuje jaką jest egoistką i myśli tylko o sobie. Jednak nie da się ukryć, że poprzednie doświadczenia przemieniły ja w osobę zdecydowaną i potrafiącą postawić na swoim. Co mnie bardzo cieszy autorka nie stroni tu od trudnych tematów. C.J. Daugherty w bardzo ciekawy sposób rozwija motywy przyjaźni, problemów rodzinnych oraz rozterek miłosnych. Niektóre te wątki były nieco zaskakujące.

Byłam niezmiernie usatysfakcjonowana, że autorka zrezygnowała z trójkąta miłosnego. W tej części Allie od początku do końca jest zdecydowana czego, a raczej kogo pragnie.  Jest to bardzo duży plus „Niezłomnych”, bo nie ukrywam, że te wszechobecne trójkąty są mocno nużące.  Jednak sposób zerwania z drugim chłopakiem postawił Allie w niezbyt przychylnym świetle. Niezwykle szkoda mi było tego, który skończył ze złamanym sercem.

Styl autorki jest prosty, lekki i przyjemny. Powieść czyta się niesamowicie szybko. Jednak momentami żałowałam, że narracja jest trzecioosobowa. Były sytuację, że miałam ochotę poznać bezpośrednie rozważania głównej bohaterki.

Co ciekawe początek książki jest bardzo stonowany. Myślałam, że jest to uspokojenie akcji po niesamowitym zakończeniu poprzedniej części. Miałam nadzieję, że później to się rozkręci, ale niestety się przeliczyłam.  Autorka dość dobrze rozwiązała motyw wojny z Nathanielem. Finał tego konfliktu był pomysłowy i dość przemyślany, ale gorzej z wykonaniem. Brakowało mi momentów mrożących krew w żyłach, zwrotów akcji czy głębszych emocji. Poprzednie serie pod tym względem wypadły o wiele lepiej. Była tam tajemniczość oraz dreszczyk emocji. Piąty tom był nieco przewidywalny, monotonny i bez wyrazu. Nie potrafiłam wczuć się w te wydarzenia. Cały czas miałam wrażenie jakbym obserwowała wszystko przez nieprzeniknioną barierę.

Reasumując fabularnie „Niezłomni” są całkiem udani. Serie można by określić mianem młodzieżowej z wątkiem kryminalnym. Po lekturze książki czuję lekki niedosyt, niektóre motywy pozostały otwarte i zostawiają nas z kilkoma pytaniami. Zakończenie niektórych usatysfakcjonuje, innych nie. Ja chyba jestem pośrodku. Jeśli jeszcze nie zapoznaliście się z tą serią, warto to nadrobić, chociażby ze względu na oryginalność fabuły. Jest to przyjemna odskocznia od wielu popularnych pozycji paranormalnych.