RECENZJA: Po zmierzchu - Alexandra Bracken

Nie będę rozpisywać się za bardzo o samej fabule, bo nie chce zdradzić przypadkiem żadnych istotnych szczegółów z poprzednich tomów, jeśli ktoś ich nie czytał. Napiszę tylko tyle, że Ruby w wieku 10 lat trafia do obozu w Thurmond, w którym spędza 6 lat swojego życia. Z niewyjaśnionych przyczyn młodzi ludzie zapadają na chorobę zwana ostrą młodzieńczą neurodegereację idioatyczną – w skrócie OMNI, dzięki czemu zyskują nadprzyrodzone, niebezpieczne zdolności. Według władz należy wszystkich złapać i zamknąć, gdyż mogą stanowić zagrożenie dla społeczeństwa.  Ich umiejętności zostają podzielone na pięć grup – każda z nich jest określana innym kolorem - zielonym, niebieskim, żółtym, czerwonym i pomarańczowym.  Ruby należy do tej ostatniej, najrzadszej grupy – potrafi wpływać na umysły innych ludzi. W ostatnim tomie dochodzi do ostatecznej potyczki. Przebywająca już na wolności dziewczyna walczy z władzą o przywrócenie porządku, stanu rzeczy sprzed epidemii. Zabiega o to, aby ona, jej przyjaciele oraz wszyscy chorujący na OMNI mogli cieszyć się życiem i przestać żyć w ciągłym strachu. 

Podobnie jak we wcześniejszych tomach narracja prowadzona jest w formie pierwszoosobowej, przez co wiele omija nas z istotnych wydarzeń. Ruby często dowiaduje się o wielu sprawach po fakcie. Widzimy tylko jej reakcje na zaistniałe zdarzenie, nie bierze ona w nim czynnego udziału. Z jednej strony mi się to podoba dlatego, że rozwój wszystkich wydarzeń nie zależy tylko od niej. W końcu jest jedynie młodą dziewczyną, dlatego dobrze, że autorka zaangażowała w akcję też innych bohaterów. Jednak gdybyśmy mieli szansę śledzić akcję z kilku perspektyw nabrałaby ona tempa – głównie w pierwszej części książki, gdzie nieco kuleje. Nie da się ukryć, że ciekawie byłoby się znaleźć w głowie Liam'a oraz jego brata Cole'a. Poznać ich myśli, a przede wszystkich być świadkiem wydarzeń, w których brali czynny udział, a nie angażowali w to głównej bohaterki.

Mimo, iż nie wszystkie stworzone przez Alexandre Brancken postacie obdarzyłam sympatią, to muszę przyznać, że każda z nich jest na swój sposób wyjątkowa. Ja osobiście nie przepadam za Ruby, aczkolwiek doceniam zmiany, które zaszły w niej w tym tomie. Nie jest już strachliwą dziewczyną – przeobraziła się w silną i pewną siebie młodą kobietę. Wie czego chcę, walczy o swoje ideały i jest gotowa poświęcić wiele, aby osiągnąć swój cel.

Niestety postać Liam’a jest trochę zbyt powierzchownie potraktowana.  Nie przepadam za nim jakoś szczególnie w odróżnieniu od jego brata, który według mnie jest najlepszą postacią w „Po zmierzchu”.  Mamy okazję go lepiej poznać, bo blisko współpracuję z Ruby. Z tej dwójki rodzeństwa jest zdecydowanie bardziej intrygujący. Z jednej strony jest on silnym przywódcą, za którym podążają tłumy, jednak z drugiej obawia się odrzucenia.

Genialne jest to, iż żadna postać nie jest czarno-biała. Autorka świetnie wyeksponowała to, że nawet największy czarny charakter, którego zdążyliśmy znienawidzić, nagle nabiera ludzkich cech. Zaczynamy mu współczuć, niektóre jego występki widzimy w innym świetle. 

Związek Ruby z Liam’em miał swoje wzloty i upadki, co uważam za plus. Nie mamy do czynienia z kolejnym idealnym, wymuskanym związkiem. Obydwoje są uparci, trzymają się swojego zdania i co najważniejsze próbują bronić tą drugą osobę nawet jeśli ona o to nie zabiega, co doprowadza do sporów i utarczek. Cieszy mnie, że nie zaznałam tu banalnej historii miłosnej.

Samo zakończenie uważam za bardzo udane. Nie można napisać, że było zaskakujące – główny wątek był przewidywalny, ale na pewno działo się dużo i nie sposób było się nudzić. Dostajemy odpowiedzi na wiele pytań związanych z chorobą i sposobem jej leczenia. Poza tym ogromnym plusem było to, że nie wszystko szło zgodnie z planem jaki sobie wyznaczyli bohaterowie. Niektóre zwroty akcji były bardzo wstrząsające i trudno było mi się z nimi pogodzić.  

Summa summarum jestem bardzo usatysfakcjonowana zakończeniem oraz całą serią. Uważam ją za bardzo udaną. Trudno uwierzyć, że to już koniec tej historii. Autorce udało się przenieść mnie w świat pełen niebezpieczeństw, wielkich przyjaźni oraz poruszających zwrotów akcji. Mam nadzieję, że moja przygoda z Alexandrą Bracken nie zakończy się na tej trylogii i będę jeszcze miała okazję spotkać się z jej twórczością.