RECENZJA: John ginie na końcu - David Wong

Jest to moje pierwsze spotkanie z panem Wong’iem, dlatego nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać, pomimo że obejrzałam i przeczytałam kilka recenzji. Aczkolwiek jednego byłam pewna - powieść ta będzie nietuzinkowa i szalenie oryginalna.  Książka sięga wyżyn dziwaczności. Kiedy zaczęłam ją czytać, nie mogłam uwierzyć w to co tam się dzieję.

David i John to dwudziestoletni mieszkańcy niewielkiego miasteczka. Chwytający każdej pracy jaka się napatoczy. Prowadzący nudną egzystencję bez perspektyw na przyszłość. Do chwili aż w ich życiu zaczynają dziać się dziwne, nadprzyrodzone rzeczy. Pisząc „nadprzyrodzone rzeczy” mam na myśli wszystko co tylko może wam przyjść do głowy. Tutaj nie ma żadnych ograniczeń i limitów. Na imprezie obaj zażywają tajemniczy narkotyk niewiadomego pochodzenia, zwany sosem sojowym – John robi to z własnej woli, natomiast David zostaje do tego zmuszony. Od tej chwili mężczyźni widzą to, co inni dostrzec nie mogą. Planeta zostaję opanowana przez stwory, demony czy inne plugastwo z najgłębszych obszarów piekła czy alternatywnego wymiaru. David i John różnymi środkami próbują zmieść ich z powierzchni ziemi, często używając bardzo nietuzinkowych sposobów.

„-Boisz się?

- Prawie cały czas, taaa, boję się.

- Dlaczego? Z powodu tego, co stało się w Las Vegas?

- Ponieważ tak jakby zerknąłem do piekła, ale wciąż nie wiem, czy jest jakieś niebo, czy nie.”

Uwielbiam kontrast ukazany między tymi dwoma przyjaciółmi. John jest niezrównoważony, żyje chwilą, przez swoją lekkomyślność pakuję się w tarapaty. Jest skłonny do wyolbrzymiania i przekłamywania wydarzeń na swoja korzyść. Natomiast David próbuje za wszelką cenę stronić od kłopotów, niestety mu to nie wychodzi. W teamie tym jest stroną bardziej tchórzliwą, najchętniej zwiałby stamtąd w podskokach. Jednak los niefortunnie obdarzył go również lojalnością względem swojego najlepszego przyjaciela, którego nie może zostawić w potrzebie. Ubóstwiam Davida, jego narrację, która jest wręcz powalająca. Pełna specyficznego humoru, który uwielbiam. Ogromnie mu kibicowałam, trzymałam kciuki, aby ich misja wyzwolenia świata się powiodła.

„ Łup!

Drapanie w szybę.

Pazury.

Drgnąłem i odwróciłem się.

To były pazury.

Pazury Molly. Stała na tylnych łapach napierając przednimi na okno.

Hau!

- Idź sobie!

Hau!

- Zamknij się!

HAU!

- Ej, mówiłem ci, zamknij się! Zabierz te łapska z mojego wozu!

HAU, HAU, HAU!

Trwało to dłużej niż miałbym ochotę przyznać i skończyło się na tym, że wysiadłem i przechyliłem swój fotel w przód, żeby Molly mogła wskoczyć do tyłu. Tak, moje życie weszło w ostry wiraż, ponieważ tego poranka przegrałem kłótnie z psem.”

Akcja powieści galopuję jak wściekły koń, nawet na moment nie zwalnia swojego biegu. Na każdej stronie dzieje się coś nowego. Trudno przewidzieć co się zdarzy, po przewróceniu strony. Na pewno nie zaznamy tu czegoś takiego jak nuda i przewidywalność. Co więcej, spotkamy tutaj nieprawdopodobnie wielkie skupisko dziwnych zdeformowanych potworów:  człekokształtnych postaci bez twarzy, dziwadła zbudowane z karaluchów. Autor nie stroni od makabrycznych opisów pełnych krwi i wylewających się flaków.

„Teraz widać było wykrwawioną dziurę w ramieniu mężczyzny. Oddzielone od niej ramię samodzielnie owinęło się wokół mej szyi niczym pyton. Nie wyczułam nawet odrobiny kości, a ramie owinęło się dwa razy, zatrzymując się okrwawionym kikutem przy mojej brodzie niczym mięsny fular.”

Książka pełna jest odniesień do popkultury. Często mamy nawiązania do współczesnych filmów, wydarzeń czy postaci. Jest parodią ludzkich zachowań i wszelakich stereotypów kulturowych. Powieść zaczyna się w momencie, kiedy główny bohater zaczyna opisywać całą historię dziennikarzowi, który nie może uwierzyć w to co słyszy. David pragnie. aby wszystko co przeżył ujrzało światło dzienne. Jednak nie jest prosto przekonać reportera, że opisywana historia zdarzyła się naprawdę i nie jest wymysłem chorego umysłu. Jest to taki wywiad z pogromcą duchów, egzorcystą. Gdyż David i John po pewnym czasie stają się osobami sławnymi w niewielkim gronie osób wtajemniczonych. Nie chcę żebyście mnie źle zrozumieli odnośnie tej książki. Żebyście myśleli, że jest pozbawiona jakiejkolwiek głębi. „John ginie na końcu” wbrew pozorom nie jest lekką i przyjemną powieścią.

„Społeczeństwo jest zgubione z jednego prostego powodu: kilkudziesięciu ludzi pracuję przez wiele miesięcy, używając materiałów za wiele milionów dolarów, by wybudować budynek, ale wystarczy jeden głupi kmiot z bombą, żeby go rozwalić.”

Książkę niezwykle trudno sklasyfikować. Mamy tu mrowie trupów i policjantów którzy próbują rozwikłać tę nierzeczywistą sytuację, duchy, demony i kreatury z innych wymiarów mogące zapanować nad ludzkimi umysłami, zatrzęsienie krwawych scen. Znajdziemy tutaj wszystko: miłość, przyjaźń, okrucieństwo, poświęcenie. Jest tylko jedna rzecz, której nie posmakujemy: logiki. Powieść powala surrealistycznością. Czytając ją przecierałam oczy ze zdumienia. Jest to rodzaj literatury, który na pewno nie przypadnie wszystkim do gustu. Jest bardzo specyficzna. Albo się ją lubi, albo nienawidzi. Ja jestem pewna, że już nigdy nie trafie na podobną książkę, jest ona jedyna w swoim rodzaju – wyjątkowa. 

„LUDZIE UMIERAJĄ.

Jest to fakt, który świat desperacko ukrywa przed nami od chwili narodzin. Długo po tym, jak człowiek odkrywa prawdę o seksie i świętym Mikołaju, ten jedyny mit wciąż się dobrze trzyma, ten o tym, że zawsze nas uratują w ostatnim momencie, albo że nasza śmierć przynajmniej będzie cos znaczyć i że będzie z nami ktoś, kto potrzyma nas za rękę i zapłacze. Zbudowano całe społeczeństwo dla uwiarygodnienia tego kłamstwa, a cały wielki świat zmieniono w hałaśliwy teatrzyk kukiełkowy, mający nas rozkojarzyć i nie dopuścić, by do głosu doszła świadomość, że umieramy i to przeważnie w samotności.”