RECENZJA: Rozkaz zagłady - James Dashner

AUTOR: James Dashner

TYTUL ORYGINALU:  The Kill Order

CYKL:  Więzień labiryntu #0,5

STRON: 420

WYDAWNICTWO: Papierowy Księżyc

DATA WYDANIA: 18 listopada 2015

GATUNEK: Young Adult/Postapokalipsa

NARRACJA: trzecioosobowa

BOHATER: Mark

CZAS CZYTANIA:  3 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★☆☆☆

PIERWSZE  ZDANIE:

„Teresa patrzyła na swojego najlepszego przyjaciela i zastanawiała się, jakie to uczucie – zapomnieć o nim.”

OPIS:

Zanim weszli do labiryntu padł rozkaz zagłady…
„Rozkaz zagłady” to długo wyczekiwany przez fanów prequel bestsellerowej trylogii „Więzień labiryntu”, która zawładnęła wyobraźnią czytelników na całym świecie.
Po pełnej napięcia i dramatycznych wyborów wędrówce przez świat ogarnięty Pożogą, który można było śledzić w poprzednich tomach tej serii, miłośnicy „Więźnia labiryntu” czekają na kolejną porcję odpowiedzi na wiele pytań.
Co się stało zanim Thomas i reszta Streferów znaleźli się w labiryncie? Jak rozwijała się Pożoga? Jak i dlaczego w ten sposób potoczyły się losy bohaterów i całego świata? Jakie pułapki tym razem przygotował dla czytelników James Dashner?
„Rozkaz zagłady” to pełen nieustającej akcji i trzymający w napięciu do ostatniej strony czwarty tom cyklu „Więzień labiryntu”, który jest pozycją obowiązkową dla każdego miłośnika tej serii.
Sądzili, że koniec świata już nastąpił.
Zanim powstał Dreszcz, zanim zbudowano Strefę, zanim Thomas znalazł się w Labiryncie, rozbłyski słoneczne wypaliły powierzchnię Ziemi, zabijając większość populacji globu.
Najgorsze dopiero nastąpi.
Mark i Trina byli tam, gdy to się stało. Przetrwali. Ale teraz wśród ocalałych szerzy się wirus. Wirus, który sprawia, że ludzie wpadają w morderczy szał. Nie ma leku. Nie ma dokąd uciekać. Są przekonani, że istnieje sposób, aby uratować tych, którzy ocaleli – jeśli uda im się przeżyć. Bo w tym nowym, spustoszonym świecie każde życie ma swoją cenę. A dla niektórych jesteś więcej wart martwy niż żywy.
Koniec to zarazem początek.

RECENZJA:
Prequel „Więźnia labiryntu” to historia opowiedziana z perspektywy nastoletniego Marka. Cofamy się trzynaście lat w stosunku do wydarzeń z pierwszego tomu serii. Chłopak prowadzi stosunkowo spokojne życie w osadzie w wysokich partiach Apallachów. Ma grupkę przyjaciół, na których może liczyć w każdej sytuacji oraz ukochaną dziewczynę Trinę. Niestety ich sielanka nie trwa długo. Nad ich wioską pojawia się górolot, który zwiastuje zagładę. Prawie wszyscy mieszkańcy zostają zarażeni wirusem - część z nich umiera w ogromnych męczarniach, a część traci zmysły. Mark z grupką przyjaciół, zmuszony jest uciekać…

Aby lepiej poznać losy głównego bohatera, autor decyduje się na liczne retrospekcje. Co ciekawe postanawia ukazać nam je w formie snów Marka, a raczej koszmarów, które nawiedzają chłopaka. To właśnie z nich dowiadujemy się, jak zaczęła się apokalipsa, która doprowadziła do zmiany klimatu na Ziemi. Jeden tragiczny w skutkach dzień połączył Marka z reszta bohaterów i od tej pory stali się nierozłączną ekipą, gotową zrobić dla siebie wszystko. Razem przeszli przez piekło. Byli świadkami rozbłysków słonecznych, które zdewastowały planetę i drastycznie przemieniły jej klimat.

U mnie występuje pewien nawracający problem, jeśli chodzi o książki Jamesa Dashnera – lubię wykreowane przez niego postaci, ale nic ponadto. Jakoś szczególnie im nie kibicuje. Po prostu pochłaniam strona za stroną bez większych emocji. Tak było z podstawową trylogią autora i niestety nic się nie zmieniło. Mark jest sympatyczny, honorowy… ale nie wyróżnia się niczym szczególnym i wiem, że nie zostanie na długo w mojej pamięci. Aczkolwiek muszę wspomnieć o jednej rzeczy, która mi się podobała. Autor nie zrobił z nastoletnich bohaterów super silnych, odpornych psychicznie i fizycznie postaci. Mark jest osobą, która woli nie podejmować trudnych decyzji, zdecydowanie woli je pozostawić dorosłym. Po prostu nie chcę zrzucać na siebie takiej odpowiedzialności. To Alec, były żołnierz dźwiga brzemię całej grupy. Niejednokrotnie ratuje skórę swoim podopiecznym, podejmuje za nich trudne decyzje. Dziki temu świat wykreowany przez Dashnera jest bardziej realistyczny, bo według mnie nic nie brzmi bardziej idiotycznie niż grupka nastolatków ratujących świat.

„Rozkaz zagłady” z jednej strony daje odpowiedzi na wiele pytań - dowiadujemy się, jak wyglądały pierwsze dni apokalipsy oraz możemy zaobserwować przebieg epidemii, jaka kryje się od nazwą Pożoga. Nie ukrywam, że bardzo chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o labiryncie i miałam nadzieję, że ten tom wyjaśni nieco w tej kwestii, ale niestety tak się nie stało. Autor praktycznie w ogóle nie poruszył tego tematu – jedynie w prologu i epilogu dostajemy jakieś skrawki informacji. Aczkolwiek uwielbiam książki postapokaliptyczne, a „Rozkaz zagłady” wpasowuje się do tego gatunku idealnie. Autor w naprawdę ciekawy sposób połączył katastrofę klimatyczną z przerażającą epidemią. Obrazy ludzi pogrążających się w coraz większym szaleństwie świetnie budowały klimat i mimo iż nie jestem zadowolona, że to kolejna seria ciągnąca się w nieskończoność, to zapewne sięgnę po kolejny tom, aby dostać odpowiedzi na nurtujące mnie pytania - tylko mam nadzieję, że tym razem faktycznie je dostane... 

Cykl „Więzień labiryntu”:

0,5. Rozkaz zagłady

0,6. Kod gorączki

1. Więzień labiryntu

2. Próby ognia

3. Lek na śmierć

Książka została przeczytana w ramach wyzwania: