RECENZJA: Ponad wszystko - Nicola Yoon

AUTOR: Nicola Yoon

TYTUL ORYGINALU:  Everything, Everything

CYKL:  jednotomowa

STRON: 328

WYDAWNICTWO: Dolnośląskie

DATA WYDANIA: 18 maja 2016

GATUNEK: Young Adult / Romans

NARRACJA: pierwszoosobowa

BOHATER: Madeline Whittier

CZAS CZYTANIA:  1 dzień

MOJA OCENA: ★★★★★★☆☆☆☆

PIERWSZE  ZDANIE:

„Przeczytałam o wiele więcej książek niż wy.”

OPIS:

Moja choroba jest bardzo rzadka. Mówiąc krótko - mam alergię na cały świat.
Od siedemnastu lat jestem uwięziona w domu. Kontaktują się ze mną wyłącznie mama i moja pielęgniarka. Pewnego dnia wyglądam przez okno i widzę... jego. Jest wysoki, szczupły, ubrany na czarno.
Nasze spojrzenia się spotykają. Obserwuję go z oddali. Już wiem, że moje życie właśnie się zmieniło.
Nieodwracalnie.
I wiem, że to będzie katastrofa.

RECENZJA:

Madeline ma 18 lat i nigdy nie była na zewnątrz, nie czuła trawy pod stopami, ani deszczu na skórze. Nigdy nie oddychała normalnym powietrzem, tylko przefiltrowanym. Od niemowlęcia choruje na ACID, czyli ciężkie złożone niedobory odporności. Pewnego dnia do domu obok przeprowadza się nowa rodzina, którą obdarza obsesyjnym zainteresowaniem. Szczególną uwagę zwraca na chłopca w jej wieku. Kiedy tylko go zauważa, zdaje sobie sprawę, że od tej pory jej życie nie będzie już takie jak dotychczas…

„Usilnie próbuje nie dopuścić do siebie świata, ale świat za wszelką cenę stara się do mnie wejść.”

Jeśli chodzi o główną bohaterkę, to nie mogę się do niczego przyczepić. Maddy pogodziła się ze swoim losem. Wie, że jej dom, to jedyny świat, który pozna, a jedyne osoby, które będą jej towarzyszyć, to jej mama, pielęgniarka oraz sporadycznie nauczyciel architektury. Każdy dzień był dla niej identyczny: posiłki, nauka, lektura jednej z setek książek na regale, regularne badania, czas spędzony z mamą na grach w kalambury lub scrabble. Dla Maddy ten świat nie był wystarczający, ale rozumiała i akceptowała swoje położenie, jednak wszystko zmieniło się kiedy pojawił się Olly. Nagle dziewczyna zapragnęła żyć pełnią życia…

„(…) jedno pragnienie rodzi kolejne. To jak studnia bez dna.”

Wątki innych bohaterów były jedynie delikatnie zarysowane. Olly miał problemy rodzinne, z którymi nie do końca sobie radził. Matka Maddy nie potrafiła pogodzić się z losem jaki ją spotkał, dlatego jest chorobliwie nadopiekuńcza względem córki. Autorka chciała dobrze, pragnęła stworzyć ciekawych bohaterów, ale moim zdaniem nie do końca jej się to udało. Dostaliśmy jedynie zarysy postaci, wstępne szkice. Nicola Yoon liznęła wszystkiego po trochu i niestety nie rozwinęła należycie.

Uczucie rodzące się między główną bohaterką, a jej sąsiadem określiłabym jako intensywne i gwałtowne. Maddy została trafiona strzałą Amora i z miejsca straciła głowę dla Olly’ego. Nie mogła przestać o nim myśleć, pragnęła go więcej i więcej… Nie przepadam za miłością od pierwszego wejrzenia. Poza tym nie mogłam pozbyć się wrażenia, że dziewczyna zakochała się w pierwszym chłopaku jakiego zobaczyła w życiu. Jednak nie czepiam się – niedoświadczenie i samotność zrobiły swoje. Aczkolwiek i tak nie mogłam znieść tego, jak szybko niektóre wątki się rozwijały.

Skoro jesteśmy przy czasie, to nieco rozwinę ten temat - miałam wrażenie, że w tej książce wszystko działo się zbyt prędko. Upływ czasu był zaburzony, wydawało mi się, że wydarzenia następują po sobie zbyt gwałtownie i nienaturalnie szybko. Poza tym wszystkie wątki sprawiały wrażenie niedopracowanych. Wydaje mi się, że mogła przyczynić się do tego liczba stron, bo nie ukrywajmy nie ma ich za wiele. Gdyby powieść była o około sto stron grubsza, mogłaby sporo zyskać, a tak każdy aspekt był potraktowany zbyt płytko.

Książka jest pięknie wydana – okładka jest przecudowna, kartki ozdobione są dziesiątkami ilustracji, tabelek, notatek, maili, wykresów, co niewątpliwie ją wzbogaca i umila czytanie, ale z drugiej strony to znowu powoduje, że tracimy to, co najbardziej istotne, czyli samą treść, która robi się jeszcze bardziej uboga.

Sięgając po tę książkę wydawało mi się, że będzie nieco depresyjna, jako że traktuje o chorobie, ale nic bardziej mylnego. Powieść na wydźwięk szalenie optymistyczny. Opowiada o czerpaniu z życia garściami, wyciskaniu z niego ostatnich soków. Nicola Yoon uważa, że należy traktować je jak wyzwanie, któremu należy stawić czoła, bo aby żyć pełnią życia trzeba podejmować ryzyko.

 „Jestem na świecie. A świat jest we mnie.”

Styl autorki jest lekki, przyjemny i…. uroczy. Wszystko w tej powieści jest dziewczęce i delikatne. Niektóre rozdziały są niewyobrażalnie krótkie – zaledwie kilkuzdaniowe. W związku z tym książkę pochłania się w ekspresowym tempie.

Na koniec, muszę wspomnieć o zakończeniu, które ratuję tą powieść, bo jest świetne – takiego twistu w ogóle się nie spodziewałam. Wiedziałam, że coś jest na rzeczy, ale nie potrafiłam dojść do konkluzji. Poza tym pod koniec autorka w końcu nieco przystopowała i wyszło jej to na plus.

Reasumując pomysł na powieść szalenie mnie zaintrygował, ale niestety wykonanie pozostawiło sporo do życzenia. A miało być tak pięknie. Książka ma kilka plusów i minusów, ale jest to debiut autorki, dlatego liczę na to, że z każdą kolejną powieścią będzie coraz lepiej. 

Książka została przeczytana w ramach wyzwania: