Podsumowanie miesiąca - WRZESIEŃ 2016

17:14

Witajcie ❤

Początek jesieni już za nami - zima zbliżą się wielkimi krokami. Niestety :/ Mimo iż jest dość ciepło, to dla mnie temperatura poniżej 20 stopni to męczarnia – zamarzam ;P Czemu lato w Polsce trwa tak krótko?

Dzisiaj będzie dzień narzekania, bo muszę wspomnieć, że niestety sypie mi się laptop. Od długiego czasu szwankuje mi karta graficzna, która była już kilka razy pieczona w piekarniku ;P Na śniadanie ją podpiekałam i na razie chodzi jak w zegarku, ale nie wiem jak długo. Mam nadzieję, że jeszcze trochę pociągnie, jednak jeśli zniknę na jakiś czas, to znaczy, że ponowne pieczenie nie pomogło ;P

Dość zrzędzenia – przejdźmy do przyjemnych rzeczy, czyli książek :D We wrześniu udało mi się przeczytać 10 powieści. Kilka z nich było fenomenalne, znalazło się te kilka niewypałów.

Oto one:

Przeczytanych książek: 10

① Makabryczna gra – Sebastian Fitzek ★★★★★★★☆☆☆ (recenzja)

② Cień wiatru – Carlos Ruiz Zafon ★★★★★★★★★☆ (recenzja)

③ Nigdziebądź – Neil Gaiman ★★★★★★★☆☆☆ (recenzja)

④ Dallas ‘63 – Stephen King ★★★★★★★★★☆

⑤ Wiem o tobie wszystko – Claire Kendal ★★★★★☆☆☆☆☆

⑥ Anioł Burz – Trudi Canavan ★★★★★★★☆☆☆

⑦ Tatiana i Aleksander – Paullina Simons ★★★★★☆☆☆☆☆

⑧ Prawo Mojżesza – Amy Harmon ★★★★★★★★★☆

⑨ Pół świata – Joe Abercrombie ★★★★★★★☆☆☆

⑩ Obłędna szesnastka – Kim Holden ★★★★★★★☆☆☆

Najlepsza książka: aż trzy książki oceniłam na 9/10 i we wszystkich tych przypadkach zastanawiałam się nad maksymalną oceną, ale nie lubię szastać dziesiątkami. Najbliższa tej oceny była książka Kinga, dlatego „Dallas ‘63” uznaje za najlepszą książkę września.

Najgorsza książka: tym razem trafiłam na dwie słabe książki. Po „Wiem o tobie wszystko” nie spodziewałam się fajerwerków, dlatego nie byłam zaskoczona, że mnie nie porwała, ale „Tatiana i Aleksander” to było ogromne rozczarowanie. Pierwszy tom tak bardzo mi się podobał, a drugi… to jakieś nieporozumienie, dlatego właśnie tę książkę uznaję za najsłabszą we wrześniu.

TO BE READ

Moje plany na wrzesień są mocno niesprecyzowane, bo ostatnio zrobiłam małe zamówienie na Bonito, poza tym mam całą masę nieprzeczytanych ebooków, a jakby tego było mało, wybrałam się do biblioteki, nie potrafiłam się opamiętać i musiałam coś wypożyczyć – to już choroba ;) Wszystkie te książki mocno chcę przeczytać i nie wiem na co zdecydować się w pierwszej kolejności - to chyba odwieczny problem książkoholików ;)

Nie mam problemów tylko względem jednej książki – „Elantris” Sandersona, którą już zaczęłam czytać… na razie jestem po parudziesięciu stronach i jestem trochę przerażona – autor jak zawsze od pierwszych stron wrzuca czytelnika na głęboka wodę ;P

Po długim zastanowieniu, sądzę, że są duże szanse, iż w październiku przeczytam „Ukrytą łowczynie” Jensen. Pierwszy tom skończył się w bardzo obiecującym momencie i jestem ciekawa co autorka wymyśliła w drugiej części…

Muszę przejść do książek wypożyczonych z biblioteki, bo nie mogę ich trzymać w nieskończoność, dlatego z pewnością będę musiała zabrać się za trzeci tom serii „Morze Drzazg” autorstwa Joe Abercrombiego, czyli „Pół wojny”.

I ostatnia powieść też biblioteczna – „Wyjątkowi” Meg Wolitzer. Co ciekawe jest to obyczajówka, czyli gatunek bardzo rzadko przeze mnie czytany, ale opis tej książki bardzo mnie zaciekawił i postanowiłam dać jej szansę.

Comiesięcznym zwyczajem, przyszedł czas na podziękowania :D

Dziękuję wszystkim osobom, które dopiero od niedawna do mnie zaglądają (mam nadzieję, że zostaniecie na dłużej), oraz tym, którzy są ze mną od wielu miesięcy (mam nadzieję, że Was nie zanudzam).

Jako, że nie lubię się rozpisywać (chociaż po recenzjach tego nie widać, ale zaręczam, że tak jest), to napiszę krótko i węzłowato – DZIĘKUJĘ!!!

Koniecznie napiszcie jak Wam minął wrzesień oraz jakie macie plany na październik :)

Zaczytanego!

RECENZJA: Nigdziebądź - Neil Gaiman

16:52

RECENZJA: Makabryczna gra - Sebastian Fitzek

12:11

5 książek, których wydania chcę zobaczyć w Polsce #3

17:07

Hej :D

Ten czas leci, jak świrnięty - na łeb na szyję. Niedawno była pierwsza odsłona tego cyklu, a już mamy trzecią. Niedługo skończą mi się książki, na których premierę czekam. Żartuję ;P Na pewno się nie skończą - będę Was męczyć tym cyklem do usr... jeszcze długi czas ;)
Dość tego marudzenia - oto kolejne zestawienie pięciu książek, które ogromnie chcę przeczytać, ale jestem zbyt głupia, aby zrobić to po angielsku, dlatego czekam na polskie premiery:

Uwaga od autorki: To nie jest historia miłosna. To opowieść o miłości, która źle się potoczyła.
Dorastając w taki sposób jak ja, pomyślelibyście, że będę bardziej pokręcona niż jestem.
Gdy tylko skończyłam szesnaście lat, zostawiłam ten śmietnik na drodze zwany domem i skorzystałam z okazji jaką dała ulica.
Najlepsza decyzja w moim życiu.
Teraz, w wieku dwudziestu sześciu lat, jestem wykształcona, zatrudniona i cholernie dobra w swojej pracy.
Moi przyjaciele stali się moją rodziną. Jak ja, wiedzą jak to jest dorastać będąc niekochanym.
Ale to co się mówi, to prawda.
Świat tworzy drogę dla tych, którzy wiedzą dokąd zmierzają.
Tak jak ja.
Wiem, dokąd idę i w końcu się tam dostanę. Na własnych warunkach i swoim własnym tempie.
Ale pojawia się on.
Czuję na sobie jego spojrzenie. Widzę, jak ukrywa się przed moim. Obserwuje mnie.
Sprawia, że czuję.
To niekonwencjonalne.
Ale i prawdziwe.
Jestem pewna, że zastanawiacie się jak ktoś może się zakochać w swoim prześladowcy.
Tak samo ja.
To nie opowieść.
To moje życie.

••• ••• •••

Opis troszeczkę kojarzy mi się z książką "Dotyk ciemności" C.J. Roberts (seria "The Dark Duet"). Nie wiem czy w powieści Belle Aurory będziemy mięli parowanie - chyba niekoniecznie - bardziej fascynację swoim stalkerem. Brzmi jak coś szalonego i nie koniecznie normalnego - główna bohaterka z pewnością powinna leczyć się na głowę... ale ja nie jestem lepsza, bo chętnie bym o tym przeczytała ;)

Fellside to więzienie o zaostrzonym rygorze na skraju Yorkshire Moors. Nie jest to rodzaj miejsca, gdzie chciałbyś trafić . Ale to tam Jess Moulson może spędzić resztę swojego życia.

Jest to miejsce , gdzie nawet ściany szeptają.

Jeden głos należy do małego chłopca, który ma wiadomość dla Jess .

Czy ją wysłucha?

••• ••• •••

Tutaj sytuacja jest bardzo prosta, bo postanowiłam, że przeczytam wszystko co wyjdzie spod pióra M.R. Carey'ego. Powyższy opis nic mi nie mówił, dlatego zerknęłam na GoodReads i dowiedziałam się, że jest to powieść o duchach. Hmm... nawiedzone więzienie brzmi creepy, a z umiejętnościami autora, do tworzenia oryginalnych historii (bo przecież to autor cudownej "Pandory"), jestem dobrej myśli :D

Po oskarżeniach, że jej ojciec naukowiec makabrycznie eksperymentował na zwierzętach, szesnastoletnia Juliet patrzyła, jak jej rodzina i jej wygodne życie w Londynie rozsypuje się wokół niej. Niedawno udało się jej poskładać swój świat z powrotem, kiedy dowiaduje się jej ojciec żyje i pracuje na odległej wyspie tropikalnej. Jest zdeterminowana, aby dowiedzieć się, czy stare oskarżenia są prawdziwe. W towarzystwie przystojnego i młodego asystenta ojca , Montgomery’ego oraz enigmatycznego, Edwarda, Julia wyrusza na wyspę i odkrywa głębię szaleństwa ojca. Rozdarta między przerażeniem i ciekawością, Juliet wie, że musi zakończyć niebezpieczne eksperymenty ojca i uciec z więżenia w dżungli, zanim będzie za późno. Kiedy wyspa pogrąża się w chaosie, we własnej krwi odkrywa zalążki geniusz i szaleństwa jej ojca.

Inspirowana klasykiem H.G.Wellsa „Wyspa doktora Moreau”, „The Madman’s Daugter” to mroczny i zapierający dech w piersiach gotycki thriller o sekretach, które za wszelką cenę chcemy poznać oraz prawdach, które za wszelką cenę chcemy chronić.

••• ••• •••

Na wydanie tej książki czekam od niepamiętnych czasów i... niech ktoś to w końcu wyda! Proszę! Niestety wydaje mi się, że szansę na to, że ta książka zostanie u nas wydana na razie są niewielkie, a szkoda, bo fabuła brzmi dość interesująco...

Evie i Leo jako dzieci poznali się w opiece zastępczej i stworzyli silną więź, która z czasem przerodziła się w miłość i poprzysięgli sobie, że jak tylko skończą 18 lat i uwolnią się od systemu, to stworzą sobie razem życie.
Kiedy Leo niespodziewanie zostaje adoptowany, przenosi się do innego miasta, obiecuje Evie, że się z nią skontaktuje, jak tylko się tam dostanie i wrócić do niej za parę lat. Jednak nigdy więcej nie usłyszała od niego wieści.

Teraz osiem lat później, mimo sprzeczności, Evie stworzyła sobie wygodne życie. Ma pracę. Ma przyjaciół. Jest zadowolona. Wtedy niespodziewanie pojawia się mężczyzna znikąd, twierdząc, że jej zaginiona miłość, Leo, wysłał go, aby sprawdzić jak jej się wiedzie. Chemia między nimi jest niezaprzeczalna. Ale czy powinna zaufać seksownemu nieznajomemu? A może on skrywa tajemnicę o tym, co go łączy z Leo i dlaczego zniknął on wiele lat temu.

••• ••• •••

Mii Sheridan chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Pod koniec września na polskim rynku ma się pojawić "Bez winy" i zapewne spałaszuję ją zaraz po premierze. Inne jej powieści ("Caldera", "Stinger") mam w bliżej nieokreślonych planach, ale i tak już marzę o tym, aby kolejna książka autorki pojawiła się w polskich księgarniach, bo... czemu nie? Myślę, że szansę na to są spore :)

Dwa lata temu, kosmici nawiązali kontakt. Teraz Cara Sweeney będzie dzieliła łazienkę z jednym z nich.

Wybrana do ogłoszenia pierwszego w historii L'eihrowego ucznia z wymiany, Cara myśli, że jej przyszłość jest ustawiona. Ale ma uzyskać darmową przejażdżkę do swojego wymarzonego college’u, a poza tym otrzyma tajne informacje na temat tajemniczych L'eihrsów, za które każdy dziennikarz dałby się zabić.

Cara nie jest pewna, co o tym myśleć, kiedy poznaje Aelyxa. Ludzie i L'eihrzy mają niemal identyczne DNA, ale zimny i irytująco błyskotliwy Aelyx nie może wydawać się bardziej obcy. Jednak jest pewna jedna rzecz: żaden ludzki mężczyzna nie mógłby tak dobrze wyglądać.

Ale kiedy koledzy z klasy Cary zostają porwani przez anty-L'eihrową paranoję, Midtown High School już nigdy nie będzie bezpieczne. Notatki z groźbami pojawiają się w szafce Cary, przez co policjant musi eskortować ją i Aelyxa do klasy.

Cara znajdzie wsparcie w ostatniej osobie, od której pomocy by się spodziewała. Zdaje sobie sprawę, że Aelyx nie tylko jest jej jedynym przyjacielem, ale też ciężko się w nim zadłużyła. Jednak Aelyx cały czas ukrywał prawdę o celu swojej wymiany, co może mieć śmiertelne konsekwencję. Wkrótce Cara będzie toczyć walkę o własne życie, ale nie tylko dla siebie i chłopaka, którego pokochała, ale przede wszystkim dla przyszłości swojej planety.

••• ••• •••

Opis tej książki jest... durnowaty i niedorzeczny, ale w takim pozytywnym sensie ;) Podoba mi się, że nie mamy typowej inwazji obcych, tylko sojusz. Na pewno jest to coś nowego (przynajmniej dla mnie). Poza tym okładka też jest niczego sobie ;)

Czekacie na polską premierę którejś z przedstawionych książek?
Do zaczytania wkrótce! ♡

RECENZJA: Cień wiatru - Carlos Ruiz Zafon

17:15

AUTOR: Carlos Ruiz Zafon

TYTUL ORYGINALU: La Sombra del Viento

CYKL: Cmentarz zapomnianych książek #1

STRON: 512

WYDAWNICTWO: Muza

DATA WYDANIA: 11 stycznia 2013

GATUNEK: Obyczajowa

NARRACJA: pierwszoosobowa

BOHATER: Daniel Sempere

CZAS CZYTANIA: 3 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★★★★☆

PIERWSZE ZDANIE:

„Wciąż pamiętam ów świt, gdy ojciec po raz pierwszy wziął mnie ze sobą w miejsce zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek.”

OPIS:

W letni świt 1945 roku dziesięcioletni Daniel Sempere zostaje zaprowadzony przez ojca, księgarza i antykwariusza, do niezwykłego miejsca w sercu starej Barcelony, które wtajemniczonym znane jest jako Cmentarz Zapomnianych Książek. Zgodnie ze zwyczajem Daniel ma wybrać, kierując się właściwie jedynie intuicją, książkę swego życia. Spośród setek tysięcy tomów wybiera nieznaną sobie powieść "Cień wiatru" niejakiego Juliana Caraxa.
Zauroczony powieścią i zafascynowany jej autorem Daniel usiłuje odnaleźć inne jego książki i odkryć tajemnicę pisarza, nie podejrzewając nawet, iż zaczyna się największa i najbardziej niebezpieczna przygoda jego życia, która da również początek niezwykłym opowieściom, wielkim namiętnościom, przeklętym i tragicznym miłościom rozgrywającym się w cudownej scenerii Barcelony gotyckiej i renesansowej, secesyjnej i powojennej.

RECENZJA:

Życie Daniela Sempre zmienia się diametralnie, kiedy w wieku dziesięciu lat zostaje zaprowadzony przez ojca na Cmentarz Zapomnianych Książek, z którego może wyjść z jedną, wybraną przez siebie powieścią. Widząc niekończące labirynty półek, sięgających wysoko po sufit, wydaje się to wręcz niemożliwym zadaniem – jak z tylu powieści wybrać tą jedną? Okazuje się, że to książka wybrała Daniela. Przyciągany do niej niczym magnes, chłopiec sięga po „Cień wiatru” autorstwa Juliana Caraxa. Zaraz po powrocie do domu oddaje się porywającej lekturze. Zafascynowany powieścią postanawia dowiedzieć się czegoś więcej o autorze tej zniewalającej książki. Prywatne śledztwo, zaprowadzi chłopca do coraz to bardziej zaskakujących faktów i konfrontacji, która może przybrać nieoczekiwany obrót…

„Książki są lustrem: widzisz w niech tylko to, co już masz w sobie.”

Zacznę od tego co w tej książce jest najistotniejsze, a zarazem najbardziej zachwycające – klimat, który wręcz wsiąka w czytelnika podczas lektury. Nie wiem jak autorowi udała się ta sztuka, ale czytając „Cień wiatru” marzyłam, aby znaleźć się w magicznej Barcelonie z połowy lat XX wieku i przemierzać wąskie uliczki razem z Danielem.

Owemu klimatowi z pewnością nie zaszkodziła forma na jaką zdecydował się Zafon. Postawił on na narrację pierwszoosobową, w czasie przeszłym, przez co cała ta historia zyskała na uroku i w pewnym stopniu na pewnej magiczności. Fabuła zrelacjonowana została przez Daniela, który wspomina lata swej młodości, a my towarzyszymy mu od lat chłopięcych do czasów, gdy staje się dorosłym mężczyzną. Cała ta historia ma spokojny i lekki charakter, ale nie brakuje w niej kilku mrożących krew w żyłach scen, w których obawiamy się o życie bohaterów. Intrygi zataczające coraz większe koło, gwałtowna i zaskakująca akcja, płomienne namiętności, uliczki Barcelony spowite we mgle oraz tajemnice czające się za każdym zakrętem sprawiają, że książka jest wyjątkowa, niezwykle urokliwa i szalenie uzależniająca.

„Niewiele jest powodów, żeby mówić prawdę, za to jest ich bez liku, żeby kłamać...”

Poza tym struktura „Cienia wiatru” zasługuję na parę słów, bowiem mamy do czynienia z powieścią szkatułkową, która polega na tym, że do podstawowej treści - czyli do przekazu Daniela, wtrącane są relację innych bohaterów, które łączą się z główną osią fabularną. Niezbyt często spotykam się z tego typu formą, dlatego jest to przyjemne urozmaicenie w ciekawy sposób łączące powieść w spójną całość.

Nie mogę napisać, że książka wciągnęła mnie od pierwszej strony, bo zwyczajnie minęłabym się z prawdą. Pierwsze parędziesiąt kartek powieści nie tyle mnie nudziło, co nie zaabsorbowało mnie w wystarczającym stopniu, ale kiedy przebrnęłam przez pierwsze rozdziały, odłożenie jej graniczyło z cudem, bo nie wiem czy łom byłby wystarczającym narzędziem, aby mnie od niej oderwać - nie sądzę. Natomiast zakończenie (ostatnie 70 stron) było przepiękne - spowodowało, że z moich oczu nie znikały łzy wzruszenia.

Bohaterowie „Cienia wiatru” są wyjątkowo mocną stroną powieści. Niewątpliwie są wielowymiarowi i każdy z nich posiada jakieś charakterystyczne dla siebie cechy. Polubiłam wiele postaci stworzonych przez Zafona, ale jedna szczególnie skradła moje serce – Fermin Romero de Torres - bezdomny, do którego pomocną dłoń wyciągnął młody Daniel i razem z ojcem zatrudnili go w księgarni. Mężczyzna w żadnej mierze nie zapomniał o tej przysłudze - na każdym kroku odwdzięczał się swoim pracodawcom, którzy z biegiem akcji stali się jego przyjaciółmi. Fermin tchnął w tę powieści nutę humoru. Jego kwiecisty sposób wysławiania się oraz zamiłowanie do płci pięknej dosłownie mnie rozbrajały.

„Jedna z pułapek dzieciństwa polega na tym, że nie trzeba rozumieć, by czuć. Kiedy rozum zdolny jest pojąć, co się wydarzyło, rany w sercu są już zbyt głębokie.”

Autor nie unika trudnej tematyki, takiej jak: różnice w kwestiach religijnych, homoseksualizm, dyskryminacja czy przemoc rodzinna, ale robi to w bardzo delikatny i nienachalny sposób. Poza tym w dużej mierze skupia się na miłości, przyjaźni i podkreśla, jak kruche są to wartości, które na pierwszy rzut oka mogą nam się wydawać nieśmiertelne, ale wystarczy jeden błąd czy niedomówienie, aby zamieniły się w pył. Dzięki poruszaniu uniwersalnych i wiecznie aktualnych tematów książka ma wymiar ponadczasowy i międzykulturowy.

„Cień wiatru” to fascynująca historia o dorastaniu, niespełnionych nadziejach, pierwszych uniesieniach i zawodach miłosnych, o samotności, zdradzie i przebaczaniu, ale przede wszystkim o książkach, a dokładniej o pierwszej książce, która wyzwoliła w nas miłość do literatury...

„(…) niewiele rzeczy ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do tego serca.”

Cykl „Cmentarz Zapomnianych Książek”:

1.Cień wiatru

2. Gra anioła

3. Więzień nieba
4. El laberinto de los espiritus

Książka została przeczytana w ramach wyzwania:

RECENZJA: Big Red Tequila - Rick Riordan

15:24

AUTOR: Rick Riordan

TYTUL ORYGINALU: Big Red Tequila

CYKL: Tres Navarre #1

STRON: 464

WYDAWNICTWO: Galeria Książki

DATA WYDANIA: 2 czerwca 2016

GATUNEK: Sensacja/Kryminał

NARRACJA: pierwszoosobowa

BOHATER: Tres Navarre

CZAS CZYTANIA: 4 dni

MOJA OCENA: ★★★★★★☆☆☆☆

PIERWSZE ZDANIE:

W Teksasie wszystko jest większe… nawet morderstwo.
Przedstawiamy Tresa Navarre: amatora tequili, mistrza tai-chi, nielicencjonowanego prywatnego detektywa ze skłonnością do wpadania w tarapaty wielkości Teksasu.
Jackson „Tres” Navarre i jego zajadający się enchiladami kot Robert Johnson zajeżdżają do San Antonio, gdzie czekają na nich same kłopoty. Dziesięć lat wcześniej Navarre opuścił rodzinne miasto, aby zapomnieć o morderstwie, którego ofiarą padł jego ojciec. Teraz wraca w poszukiwaniu odpowiedzi, ale im bardziej zagłębia się w sprawę, próbując ustalić winnych, tym bardziej zbrodnia sprzed dekady zaczyna się wydawać aktualna. Mafia, wręczająca łapówki firma budowlana i toczący nieczyste gierki politycy sprzysięgają się, żeby zepsuć Tresowi powrót do domu.
Nie ulega wątpliwości, że Tres wsadził kij w mrowisko. Zostaje napadnięty, ostrzelany, przejechany przez wielkiego niebieskiego thunderbirda, a jego była dziewczyna, którą chciałby odzyskać, znika bez śladu. Navarre musi uratować kobietę, dorwać mordercę ojca i wziąć nogi za pas, zanim dosięgnie go mafijna teksańska sprawiedliwość. Chyba nawet obrońcy Alamo mieli większe szanse na przeżycie.

RECENZJA:

Po dziesięcioletniej nieobecności nielicencjonowany prywatny detektyw Tres Navarre postanawia powrócić w rodzinne strony do San Antonio. Czeka tam na niego stęskniona matka, była dziewczyna oraz nierozwiązana sprawa morderstwa ojca, która nie daje mu spokoju. Jak tylko zjawia się w Texasie od razu zwraca uwagę lokalnej mafii i kilku innych szemranych osobników, którzy zrobią wszystko, aby odpuścił, inaczej poniesie poważne konsekwencję. Jednak Tres nie ma zamiary pójść na ugodę…

Kiedy zaczęłam czytać „Big Red Tequilę” nie mogłam pozbyć się wrażenia, że pod pewnymi wglądami bardzo przypomina mi książki Harlana Cobena o agencie sportowym Bolitarze. Gdzie widziałam te podobieństwa? Głownie w podejściu autorów do kwestii humorystycznej. Tres był dla mnie krzyżówką szalonego Wina z nieco bardziej powściągliwym Myronem. Podobnie jak ten pierwszy był mistrzem sztuk walki, ale nie przepadał za wszelkimi odmianami broni palnej – tak jak ten drugi. Całą tą trójkę łączyło jedno – niewyparzony język. Tres miał tendencję do rzucania ciętych, ironicznych ripost w kryzysowych sytuacjach, czym nie zjednywał sobie przyjaciół wśród bohaterów książki, ale niewątpliwie udało mu się zaskarbić sympatię jednego czytelnika – czyli mnie. Cenię sobie tego typu humor, dlatego pod tym względem książka bardzo mi przypasowała.

Aczkolwiek muszę przyznać, że zanim akcja książki bardziej się rozwinęła minęło dość długo czasu. Tres na początku tułał się od jednego bohatera do drugiego, prowadził przesłuchania, które do niczego nie prowadziły, przez co powieść się dłużyła i wyraźnie mnie nudziła. Zaczęłam się zastanawiać, kiedy coś się wydarzy na tyle, aby mnie zaciekawić. Ostatecznie udało się to autorowi koło trzy setnej strony. Nie było jakiegoś wyraźnego twistu fabularnego, ale atmosfera się zagęszczała, przez co czytałam ją z coraz większym zaangażowaniem, chcąc dowiedzieć się, jaki będzie ostateczny finał wątku kryminalnego.

Zakończenie było stosunkowo zaskakujące, ale problemem było brak jakichkolwiek emocji z nim związanych. Powoli doczłapałam do zwieńczenia całego wątku kryminalnego, autor w końcu wszystko wyjaśnia, a moją reakcją było: „Ok… w porządku…”. Żadnej ekscytacji czy choćby cienia emocji.

W książce jest lekko zakrojony wątek romantyczny, który trochę mnie denerwował, bo niewątpliwie walałabym, aby go nie było. Powrót Tresa do San Antonio równa się zerwaniu z Maią (dziewczyną, którą zostawia w San Francisco), aby zaraz po przyjeździe wpaść w ramiona Lillian – pierwszej, nastoletniej miłości. Jednak Maia nie daje za wygarną i znowu pojawia się w życiu mężczyzny. I dla mnie jest to takie masło maślane, z którego nic nie wynika. Dopiero ostatni rozdział przyniósł mi satysfakcje i czułam się ukontentowana z zaistniałego rozwiązania, na które zdecydował się autor.

Rick Riordan miał dość interesujący pomysł na fabułę. Dobrze zarysowana postać głównego bohatera wmieszanego w polityczne rozgrywki i korporacyjne machlojki było ciekawym połączeniem, ale w wykonaniu czegoś mi brakowało – może polotu i przyspieszenia w akcjach, dzięki czemu książka byłaby dynamiczniejsza. Na chwilę obecną nie wiem czy sięgnę po kolejny tom. Myślę, że zdecyduję wtedy, kiedy pojawi się na półkach polskich księgarń.

Cykl „Tres Navarre”:

1. Big Red Tequila / 2. Taniec wdowca / 3.The Last King of Texas / 4. The Devil Went Down to Austin / 5. Southtown / 6. Mission Road / 7. Rebel Island

Książka została przeczytana w ramach wyzwania:

RECENZJA: Rozkaz zagłady - James Dashner

17:43

Wyzwania

Podsumowanie miesiąca - WRZESIEŃ 2016

RECENZJA: Nigdziebądź - Neil Gaiman

RECENZJA: Makabryczna gra - Sebastian Fitzek

5 książek, których wydania chcę zobaczyć w Polsce #3

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

RECENZJA: Cień wiatru - Carlos Ruiz Zafon

RECENZJA: Big Red Tequila - Rick Riordan

RECENZJA: Rozkaz zagłady - James Dashner

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Wyzwania

Podsumowanie miesiąca - WRZESIEŃ 2016

RECENZJA: Nigdziebądź - Neil Gaiman

RECENZJA: Makabryczna gra - Sebastian Fitzek

5 książek, których wydania chcę zobaczyć w Polsce #3

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

••• ••• •••

RECENZJA: Cień wiatru - Carlos Ruiz Zafon

RECENZJA: Big Red Tequila - Rick Riordan

RECENZJA: Rozkaz zagłady - James Dashner

Obserwatorzy

Facebook

Kategorie

Archiwum bloga

Wydawnictwa

Popularne posty

Lubimy Czytać

Formularz kontaktowy

Autorzy

Gatunek

Oceny